Eξηνταδύο (και κάτι) χρονών κι ακόμα δεν ωρίμασε! Πόσοι από αυτούς που χαιρέτισαν χτες την Κυπριακή σημαία θα αγωνιστούν για να διατηρηθεί ο συμβολισμός της;

Οι σημαίες της Κυπριακής Δημοκρατίας μπροστά στην παρέλαση για την ανεξαρτησία. Φωτογραφία ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, PIO

Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΣΙΜΙΛΛΗ

Έχουν κι οι γιορτές τη σημασία τους, φτάνει να την κατανοούμε! Η Μέρα της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, εκ μεταφοράς καθορισμένη για την 1^η του Οκτώβρη, έχει την ιδιαιτερότητά της και πολλές διαφορές από εκείνες άλλων χωρών. Πριν απ΄όλα δεν είναι μια εθνική επέτειος κι εξ ορισμού δεν ονομάζεται έτσι. Από την άλλη αναδεικνύει την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας ακόμα και με κολοβωμένη την τιμώμενη ανεξαρτησία της.

Ακρωτηριασμένη από την αρχή («κυρίαρχες» βρετανικές βάσεις), τραυματισμένη μόλις στα τρία της χρόνια (τουρκανταρσία), βιασμένη στα δεκατέσσερα (χουντικό πραξικόπημα και τουρκική εισβολή), με διαρκούσα από τότε αναπηρία – σαρανταοκτώ κιόλας χρόνια. Είναι πρόσθετα χρήσιμος και συμβολικός ο κυματισμός της Κυπριακής σημαίας, μοναδικής απεικόνισης της ολότητας του νησιωτικού κράτους που, σαν τέτοιο, δεν μπορεί παρά να έχει για σύνορά του τη συνολική ακτογραμμή του…

Η χτεσινή στρατιωτική παρέλαση μπορεί να συνέβαλε, όπως και οι προηγούμενες, στη στήριξη ενός αισθήματος ασφάλειας και αυτοπεποίθησης. Αυτό μπορεί και να ενισχύθηκε με τη σημαντική (υπό προϋποθέσεις) εξέλιξη της κατάργησης τού (παράλογου, δεν είναι η Κυπριακή Δημοκρατία που εισέβαλε σε γειτονική χώρα) εμπάργκο στην πώληση στο θύμα αμερικανικού στρατιωτικού υλικού. Περισσότερο πολιτικό είναι το μήνυμα κι απόλυτα ενοχλητικό για τον εισβολέα που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί «ανησυχώντας» για την ενίσχυση της «κούρσας των εξοπλισμών». Βέβαια η προμήθεια στρατιωτικού υλικού θέλει πόρους (κι αξίζει τον κόπο) όμως η διαχείριση του όλου θέματος βρίσκεται μάλλον στην πρόκληση για απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο. Με πέντε χιλιάδες κάθε μήνα, σε λιγότερο από ένα χρόνο, θα εκλείψει τόσο το πρόβλημα όσο και η ανάγκη αμυντικής (ούτως ή άλλως) θωράκισης που αποτελεί προληπτική μόνο δράση για αποφυγή της παραπέρα προέλασης και ουδόλως λύει το πρόβλημα. Πέρα από αυτό, η αναπόφευκτη πρόσθετη εξάρτηση από την υπερατλαντική υπερδύναμη μάς φέρνει πιο κοντά στην πόρτα του ΝΑΤΟ. Το οποίο κάποιοι είναι έτοιμοι να καλοδεχτούν θεωρώντας πως μπορεί να μάς πουλήσει «προστασία»! Πώς ακριβώς; Ας μας εξηγήσουν οι εισηγητές του «γενναίου» εγχειρήματος, τι γίνεται με τη μισή Κύπρο, την κατεχόμενη από τον νατοϊκό εισβολέα.  Kαι τι γίνεται με τις κυρίαρχες, από άλλο νατοϊκό μέλος, βάσεις που μπορεί να ετοιμάζονται, ίσως και με επέκταση, για τον ερχομό του ΝΑΤΟ αυτοπροσώπως…

Ήταν πολλοί οι επίσημοι χτες στην εξέδρα που παρακολούθησαν τη στρατιωτική παρέλαση. Πόσοι από τους ιθαγενείς επισήμους είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν και να αγωνιστούν (όχι μόνοι τους αλλά) εμπνέοντας τον λαό για τον στόχο της απελευθέρωσης και (τότε μόνο) πραγματικής επανένωσης της Κύπρου; Ποιο σεβασμό δείχνουν στη σημαία που χαιρέτισαν όταν δείχνουν έτοιμοι να την υποστείλουν προκειμένουν να υψώσουν κάποια απομίμηση της σχετικής πρότασης των Ανάν –Χάνι – Ντε Σότο, κάποια διπλή παραλλαγή εκείνης της ανεκδιήγητης ριγέ πετσέτας μπάνιου;

Ο διζωνισμός της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω μιας εξ αντικειμένου κατάργησης και γενετικής τροποποίησής της είναι τοξικός όσο τοξική είναι και η χρησιμοποίηση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών σε τρόφιμα και καλλιέργειες. Η σημερινή κατεχόμενη Κύπρος, ήδη βαφτισμένη σαν «τουρκοκυπριακό κρατίδιο», με δέλεαρ κάποιες εδαφικές αναπροσαρμογές (ωσάν να είναι εσωτερικό και διασυνοριακό το πρόβλημα που πάμε να λύσουμε), θα αποτελεί μαζί με το αντίστοιχο «ελληνοκυπριακό κρατίδιο» τον σπόρο για την τάχιστη γένεση δυο κρατών τα οποία, ατυχώς, δεν είναι πια μόνο η σουλτανική πλευρά που ορέγεται αλλά είναι κι άλλοι που προτιμούν ή θα δέχονταν ή θα ανέχονταν.

Ακούσαμε και χτες και θα ακούσουμε και σ’ όλη την προεκλογική περίοδο, από εκπροσώπους κομμάτων (όχι όλων) και υποψήφιους προέδρους (όχι όλους) πως αγωνιζόμαστε για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση που θα λέγεται «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία», με βάση τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, το διεθνές δίκαιο, το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λπ. κ.λπ. Πλήρως αντιφατική μια τέτοια (επαναλαμβανόμενη) τοποθέτηση. Δοτή η ετικέτα και πλήρως ασύμβατη με το υποτιθέμενο περιεχόμενο. Πρέπει κι αυτά να τα αναλύσουν (αν μπορούν) σε εκείνες τις νωχελικές βραδινές τηλεοπτικές συζητήσεις οι υποψήφιοι… Ίσως έτσι να μπορέσουμε πραγματικά να ξυπνήσουμε!

Υ.Γ.: Οι ευρωπαϊκοί κλαυθμοί και οδυρμοί για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ιταλία αναδεικνύουν τουλάχιστον αδικαιολόγητη ασυνέπεια, άγνοια και αδιαφορία για το τι συμβαίνει από χρόνια σε ένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος, στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην πέρα των συμβατικών ορίων της περιοχή. Να θεωρήσουμε πως στις Βρυξέλες εκτιμούν πως είναι πιο επικίνδυνη η νέα (ελπίζουμε βραχύβια) πολιτική πραγματικότητα στην Ιταλία από ό,τι ο χτεσινός, ο σημερινός και, όπως φαίνεται κι ο αυριανός, προς όλες τις κατευθύνσεις επεκτατισμός της Τουρκίας;  

ΠΗΓΗ apopseis