Ο Μέγας
Δάσκαλος των Ελλήνων, ο Φιλόσοφος και πολυεπιστήμονας Αριστοτέλης, είχε
κρύψει στο αριστουργηματικό του έργο, ΤΟ ΟΡΓΑΝΟΝ, ένα "μυστικό" που παρα
λίγο να τινάξει στον αέρα ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως ...Ελληνική
Ιστορία!
Αυτό το άρθρο, το χρωστούσα τόσο στον εαυτό μου χρόνια ολόκληρα, πάνω απο 23 τω αριθμώ, όσο και στον αγαπημένο μου Αριστοτέλη. Είναι μια κατάθεση ψυχής, για μια ιστορία που κάποτε με συγκλόνισε βαθύτατα. Το γιατί το έγραψα σήμερα και όχι πρίν, αυτό ειλικρινά δε μπορώ να το αιτιολογήσω. Ίσως γιατί βλέποντας απο μακρυά τον απελπισμένο αγώνα του Γένους μου, μη μπορώντας να κάνω και πολλά εκτός του να γράφω και να δημοσιεύω εδώ σε τούτο το μπλόγκ και θέλω να του θυμίσω τη καταγωγή και τους προγόνους του. Ισως πάλι, γιατί ήθελα να αντιδράσω με αυτόν τον τρόπο, βλέποντας τους καραγκιόζηδες που παίζουν τον ρόλο που λέγεται Ελληνας πολιτικός, να χύνουν απ τη μιά ελεεινά κροκοδείλια δάκρυα κι απ την άλλη να...υπογράφουν άλλη μια καταδίκη για τον ρακένδυτο πλέον λαό "τους". Ισως γιατί προτίμησα να μη σπάσω τελικά την οθόνη του υπολογιστή μου, θεωρώντας πως έχει μεγαλύτερη αξία απ το...άδειο εντελώς κεφάλι ενός κλόουν που το παίζει "πρωθυπουργός" και ακούει στο όνομα Αντώνης Σαμαράς... Δε ξέρω... Μπορεί τίποτε απ όλα αυτά, μπορεί και όλα αυτά μαζί... Αυτό όμως που μπορώ να πώ με σιγουριά είναι οτι...κάθε πράγμα αναδύεται απο μέσα μας μόνον όταν έρθει η ώρα να αναδυθεί. Και όλα αυτά που προείπα να είναι εντελώς άσχετα. Ισως λοιπόν συμπτωματικά, να ...έίναι αυτή εδώ η ώρα για να βγεί κάτι απο μέσα μου που το κρατούσα απο φοιτητής. Μια ιστορία απίστευτη, όπως την ανακάλυψα εγώ και την έμαθα εγώ. γιατί υπάρχουν πάρα πολλές εκδοχές αυτής της ιστορίας. Εγώ καταθέτω απλά τη δική μου εκδοχή και τίποτε άλλο. Το αν το αποτέλεσμα του πονήματός μου είναι σωστό ή όχι, αυτό θα το κρίνει πλέον η ίδια η Ιστορία...
Από το pirinoslogios
Αυτό το άρθρο, το χρωστούσα τόσο στον εαυτό μου χρόνια ολόκληρα, πάνω απο 23 τω αριθμώ, όσο και στον αγαπημένο μου Αριστοτέλη. Είναι μια κατάθεση ψυχής, για μια ιστορία που κάποτε με συγκλόνισε βαθύτατα. Το γιατί το έγραψα σήμερα και όχι πρίν, αυτό ειλικρινά δε μπορώ να το αιτιολογήσω. Ίσως γιατί βλέποντας απο μακρυά τον απελπισμένο αγώνα του Γένους μου, μη μπορώντας να κάνω και πολλά εκτός του να γράφω και να δημοσιεύω εδώ σε τούτο το μπλόγκ και θέλω να του θυμίσω τη καταγωγή και τους προγόνους του. Ισως πάλι, γιατί ήθελα να αντιδράσω με αυτόν τον τρόπο, βλέποντας τους καραγκιόζηδες που παίζουν τον ρόλο που λέγεται Ελληνας πολιτικός, να χύνουν απ τη μιά ελεεινά κροκοδείλια δάκρυα κι απ την άλλη να...υπογράφουν άλλη μια καταδίκη για τον ρακένδυτο πλέον λαό "τους". Ισως γιατί προτίμησα να μη σπάσω τελικά την οθόνη του υπολογιστή μου, θεωρώντας πως έχει μεγαλύτερη αξία απ το...άδειο εντελώς κεφάλι ενός κλόουν που το παίζει "πρωθυπουργός" και ακούει στο όνομα Αντώνης Σαμαράς... Δε ξέρω... Μπορεί τίποτε απ όλα αυτά, μπορεί και όλα αυτά μαζί... Αυτό όμως που μπορώ να πώ με σιγουριά είναι οτι...κάθε πράγμα αναδύεται απο μέσα μας μόνον όταν έρθει η ώρα να αναδυθεί. Και όλα αυτά που προείπα να είναι εντελώς άσχετα. Ισως λοιπόν συμπτωματικά, να ...έίναι αυτή εδώ η ώρα για να βγεί κάτι απο μέσα μου που το κρατούσα απο φοιτητής. Μια ιστορία απίστευτη, όπως την ανακάλυψα εγώ και την έμαθα εγώ. γιατί υπάρχουν πάρα πολλές εκδοχές αυτής της ιστορίας. Εγώ καταθέτω απλά τη δική μου εκδοχή και τίποτε άλλο. Το αν το αποτέλεσμα του πονήματός μου είναι σωστό ή όχι, αυτό θα το κρίνει πλέον η ίδια η Ιστορία...