Του Ν.Λυγερού
Η απλοϊκή προσέγγιση της στρατηγικής είναι το παράδειγμα. Το πρόβλημα είναι ότι το παράδειγμα δεν αποδεικνύει τίποτα. Όμως η επιρροή του δίνει το πρόσχημα στην έμφαση της εμπειρίας, δίχως να διευκρινίζει ότι η τελευταία είναι μια σειρά από λάθη που κατανοήθηκαν μόνο εκ των υστέρων. Αν η στρατηγική βασιζόταν μόνο πάνω σ’ αυτό το στοιχείο, θα είχε μόνο τη γνώση ήττας μέσω της ήττας της γνώσης. Διότι κανένα παράδειγμα ή πείραμα δεν οδηγεί στη θεωρία. Και ο λόγος είναι απλός: η κατανόηση δεν είναι επινόηση. Τα νοητικά σχήματα της στρατηγικής δεν είναι μόνο και μόνο μια συλλογή γεγονότων. Αλλιώς θα ήταν μόνο φαινομενολογική στην ερμηνευτική της. Η θεώρηση δίχως θεωρία δεν είναι παρά θέαμα, ένας αυτοσχεδιασμός δίχως σενάριο. Δίχως τα θεμέλια της αφαιρετικότητας, θα ήταν μια τεχνική και όχι μια τέχνη, διότι η συνταγή δεν κάνει τη μαγειρική. Οι μάχες και οι πόλεμοι είναι υλοποιήσεις στρατηγικών και όχι στρατηγικής. Η εφαρμογή δεν είναι παρά ένα προβολικό σύστημα και κατά συνέπεια εκφυλίζει αναπόφευκτα μερικά νοητικά σχήματα που δεν είναι προσβάσιμα παρά μόνο μέσω της αφαιρετικότητας. Πιο συγκεκριμένα, τα πιο βαθιά νοητικά σχήματα δεν υπάρχουν εκτός νοόσφαιρας. Δεν υπάρχει δια – δομική πρόσβαση. Το πλαίσιο δεν είναι πεδίο δράσης. Κι η δράση είναι μόνο ένα μέρος της σκέψης. Αλλιώς θα υπήρχε ένας ισομορφισμός μεταξύ στρατηγικής και τακτικής.