ΠΗΓΗ Chimara.Hellas
Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016
Παράδειγμα προς μίμηση. Οι απροσκύνητοι Έλληνες...
ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ | "Δεν υπάρχει στα ήθη των Ελλήνων το προσκύνημα"
Σαφείς καταδικαστικές αναφορές γύρω απο την καθαρώς βαρβαρική " συνήθεια " του προσκυνήματος και της γονυκλισίας, υπάρχουν διάσπαρτες μέσα στα κείμενα όχι μόνον της Αρχαίας αλλά και της Νεωτέρας Γραμματείας μας, καθώς και στις στήλες των διαφόρων Λεξικών της Ελληνικής Γλώσσης. Ο ποιητής Θέογνις ο Μεγαρεύς { ΣΤ' αι. π.χ. } καταδικάζει ακόμη και την απλή κλίσι της κεφαλής χαρακτηρίζοντας την ώς δουλική συμπεριφορά:
Οι Ελληνες ήρωες του 1821 σκέφτονταν και μιλούσαν σαν .... Ελληνες.
1. Pώτησαν κάποτε τον πυρπολητή Κανάρη, εκείνο το σεμνό ήρωα του ΄21, που΄γινε κατόπιν ναύαρχος, υπουργός και πρωθυπουργός.- Πως τον έκανες τον άθλο Ναύαρχε;
Κι αυτός απάντησε:
- Να, ξύπνησα εκείνο το πρωί και είπα:
Απόψε Κωσταντή θα πεθάνεις για την Ελλάδα.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
«Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πώς δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: “πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;”, άλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας ή επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι, εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση».
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (από την ομιλία του στην Πνύκα, στις 7 Οκτωβρίου, 1838)
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν ο αρχιστράτηγος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 κι έμεινε γνωστός στην ιστορία και με το προσωνύμιο «ο Γέρος του Μοριά». Είναι ίσως ο μόνος από τους μεγάλους αγωνιστές της εθνεγερσίας, που από την πρώτη στιγμή συνέλαβε το πραγματικό νόημα της Επαναστάσεως.
Γεώργιος Καραϊσκάκης (1782-1827) - Το λιοντάρι της Ρούμελης
Γεώργιος Καραϊσκάκης
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ή Καραΐσκος, αποτελεί μια από τις πιο θρυλικές μορφές της Επανάστασης του 1821. Υπήρξε αρχικά Αρματολός και στην συνέχεια αρχιστράτηγος της Ρούμελης (Στερεά Ελλάδα) κι ένας εκ των κορυφαίων στρατηγών του Αγώνα.
Απ’ όλους τους ιστορικούς αναφέρεται ως «γιος της καλογριάς» Ζωής Διμισκή (ανιψιά του περίφημου κλεφταρματολού της Άρτας Γώγου Μπακόλα και χήρα του Γιαννάκη Μαυροματιανού που πέθανε νωρίς), που γεννήθηκε το 1782 εντός σπηλαίου κοντά στο χωριό Μαυρομμάτι Καρδίτσας. Για κάποιους, πατέρας του ήταν ο κλεφταρματωλός του Βάλτου Δημήτρης Ίσκος (Φωτιάδης) ή Καραΐσκος (Περραιβός, Γαζής, Βλαχογιάννης), για κάποιους άλλους ο κλέφτης Αραπόγιαννος, ενώ για κάποιους άλλους παραμένει μυστήριο. Υπάρχει όμως και μία σημαντική μαρτυρία του υπαρχηγού του Ναπολέοντος Ζέρβα και του ΕΔΕΣ Μιχάλη Μυριδάκη που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν για την πατρική του καταγωγή. Στο βιβλίο του «Η Εθνική Αντίσταση ΕΔΕΣ-ΕΘΕΑ 1941-44 τόμος Α΄», αναφέρει ότι όταν βρισκόταν στο χωριό Σκουληκαριά της Ηπείρου πολεμώντας τους Ιταλούς, συνομιλούσε με κατοίκους του χωριού.
Ένας απ’ αυτούς του είπε για την καταγωγή του Καραϊσκάκη:
Εμμανουήλ Παπάς (1772 – 1821)
Ο Εμμανουήλ Παπάς γεννήθηκε στο χωριό Δοβίστα Σερρών (νυν Εμμανουήλ Παππά) το 1772. Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με το εμπόριο και απέκτησε μεγάλη περιουσία, παρά τις περιορισμένες γραμματικές γνώσεις του. Χρησιμοποίησε το αναμφισβήτητο κύρος του (και ως δανειστής των Τούρκων αγάδων) για να επιτυγχάνει ευνοϊκές αποφάσεις από την Οθωμανική Διοίκηση υπέρ των χριστιανών της περιφέρειας των Σερρών, οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου απέκτησαν πολλά προνόμια, χάρη στις δικές του ενέργειες.
Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (1765 - 1848)
Ο Πετρόμπεης έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην προπαρασκευή του αγώνα, ενώ η δραστηριότητά του ως καπετάνιου της Μέσα Μάνης, της οποίας ήταν ο πρώτος καπετάνιος, άρχισε 20 χρόνια πριν την έναρξή του. Επί των ημερών του η Μάνη ήταν άπαρτο κάστρο και προπύργιο της αντίστασης κατά των Τούρκων, ενώ ταυτόχρονα υπήρξε και το καταφύγιο των κυνηγημένων Ελλήνων. Ο Κολοκοτρώνης μάλιστα στην απάντηση που έδωσε στον Χάμιλτον που πρότεινε να μεσολαβήσει η Αγγλία για τη διευθέτηση της διαφοράς ανάμεσα στους επαναστάτες και την Τουρκία, είπε για τη Μάνη:
Ιωάννης Καποδίστριας (1776 – 1831) Ο Πρώτος Έλληνας Κυβερνήτης
Έλληνας πολιτικός και διπλωμάτης. Διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και πρώτος Κυβερνήτης του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, το οποίο ίδρυσε εκ θεμελίων και με την προσωπική του περιουσία.Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 11 Φεβρουαρίου 1776 την περίοδο της Ενετοκρατίας. Ο πατέρας του Αντώνιος - Μαρία καταγόταν από οικογένεια ευγενών, καθώς ένας από τους πρόγονούς του είχε λάβει τον τίτλο του Κόμη από τον Δούκα της Σαβοΐας Κάρολο Εμμανουήλ τον Β'. Ο τίτλος εισήχθη στη «Χρυσή Βίβλο» (Libro d' Oro) των ευγενών της Κέρκυρας το 1679 και έλκει την καταγωγή του από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής, το σημερινό Κόπερ της Σλοβενίας. Η οικογένεια της μητέρας του Διαμαντίνας (Αδαμαντίας) Γονέμη, ήταν επίσης εγγεγραμμένη στη «Χρυσή Βίβλο» από το 1606.
Δημήτριος Υψηλάντης (1794 – 1832)
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, δραγουμάνου του Τουρκικού στόλου και γόνου εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Αδελφός του ήταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Στάλθηκε στην Γαλλία για να σπουδάσει σε στρατιωτικές σχολές και στη συνέχεια κατατάχθηκε στην αυτοκρατορική φρουρά του Τσάρου στην Πετρούπολη, φτάνοντας έως τον βαθμό του λοχαγού. Το 1818 μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία.
Με την έναρξη της επανάστασης ανέλαβε να αντιπροσωπεύσει τον αδελφό του, Αλέξανδρο Υψηλάντη, ως πληρεξούσιος του Γενικού επιτρόπου Αρχής στηνΠελοπόννησο.
Αλέξανδρος Υψηλάντης (1792 – 1828) Ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας
Στην Πετρούπολη, όπου ακολούθησε τον πατέρα του, φοίτησε στη Σχολή του Σώματος των Βασιλικών Ακολούθων και στη συνέχεια υπηρέτησε στα σώματα της αυτοκρατορικής φρουράς. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, ενώ στη μάχη της Δρέσδης, στις 27 Αυγούστου 1813, έχασε το δεξί του χέρι.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΙΑΟΥΛΗΣ Ο ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Κέρδισε πολλά χρήματα κατά την διάρκεια των Ναπολεόντιων πολέμων "σπάζοντας" αρκετές φορές τον αγγλικό ναυτικό αποκλεισμό εφοδιάζοντας τα νότια γαλλικά παράλια και δίνοντας μάχες με πειρατές.Ναυπήγησε πολλά πλοία και κατά την διάρκεια της επανάστασης ορίστηκε ναύαρχος του υδραικού στόλου. Τον Σεπτέμβριο του 1821 κατέστρεψε το στόλο του Καρά-αλή.
Στις 20 Φεβρουαρίου 1822 αντιμετώπισε τον τουρκικό στόλο στην ναυμαχία της Πάτρας και θριάμβευσε ενώ έλαβε μέρος στις ναυμαχίες της Χίου,των Σπετσών, των Ψαρών,του λιμανιού της Μεθώνης και της Σούδας.
Κωνσταντίνος Κανάρης: Ο Μπουρλοτιέρης του 1821
Παρά τις αντιπαραθέσεις για τον τόπο καταγωγής του αν πρόκειται για την Πάργα ή τα Ψαρά, ο Κανάρης έχει μείνει στην ιστορία ως βέρος Ψαριανός μιας και όλη του η δράση είναι συνδεδεμένη με το νησί ενώ και η οικογένειά του έμεινε και αναπτύχθηκε στα Ψαρά.
Μάρκος Μπότσαρης Ο λεοντόκαρδος και ακατάβλητος οπλαρχηγός
Ο αγνός «Αετός του Σουλίου» που χαρακτηρίστηκε «Λεωνίδας της Νεότερης Ελλάδας»!
Όταν ο Λόρδος Βύρων έφτασε στο Μεσολόγγι την 5η Ιανουαρίου 1824, μέσα στην πανηγυρική ατμόσφαιρα που του επιφύλαξε ο λαός και η πολιτική ηγεσία, εκείνος κατευθύνθηκε πρώτα στο μνήμα του Μάρκου Μπότσαρη, όπου δακρυσμένος ορκίστηκε στη μνήμη του άδολου πολεμιστή να δώσει ακόμα και τη ζωή του για την ελευθερία της Ελλάδας.
Αυτός ήταν ο σουλιώτης ηγέτης Μάρκος Μπότσαρης που τόσο ενέπνευσε τις πρώτες στιγμές της εθνικής μας παλιγγενεσίας και σφράγισε με τον πρώιμο χαμό του τη μοίρα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων. Κι αυτό γιατί τον θαύμαζαν όλοι, εντός και εκτός ελλαδικών τειχών, και όλοι ήθελαν ηρωικό χαμό σαν τον δικό του!
Όταν ο Λόρδος Βύρων έφτασε στο Μεσολόγγι την 5η Ιανουαρίου 1824, μέσα στην πανηγυρική ατμόσφαιρα που του επιφύλαξε ο λαός και η πολιτική ηγεσία, εκείνος κατευθύνθηκε πρώτα στο μνήμα του Μάρκου Μπότσαρη, όπου δακρυσμένος ορκίστηκε στη μνήμη του άδολου πολεμιστή να δώσει ακόμα και τη ζωή του για την ελευθερία της Ελλάδας.
Αυτός ήταν ο σουλιώτης ηγέτης Μάρκος Μπότσαρης που τόσο ενέπνευσε τις πρώτες στιγμές της εθνικής μας παλιγγενεσίας και σφράγισε με τον πρώιμο χαμό του τη μοίρα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων. Κι αυτό γιατί τον θαύμαζαν όλοι, εντός και εκτός ελλαδικών τειχών, και όλοι ήθελαν ηρωικό χαμό σαν τον δικό του!
Αθανάσιος Διάκος (1788-1821) - Ο μάρτυρας της Επανάστασης
Αθανάσιος Διάκος
Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν ηρωικός αγωνιστής και μάρτυρας κι ένας από τους πρωτεργάτες της Επανάστασης του 1821.
Γεννήθηκε γύρω στο 1788 (σύμφωνα με άλλη εκδοχή το 1782). Ο τόπος γέννησης του Αθανάσιου Διάκου, αποτελεί σημείο τριβής και διεκδικείται από δύο χωριά, την Άνω Μουσουνίτσα και την Αρτοτίνα. Και τα δυο, χωριά της Φωκίδος. Το βέβαιο είναι ότι ο Διάκος έλκει την καταγωγή του και στα δυο χωριά. Ο πατέρας του ήταν από την Μουσουνίτσα και η μητέρα του από την Αρτοτίνα.
Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ο Τουρκοφάγος (1782-1849)
Νικηταρά –Νικηταρά
Πού ᾽χεις στα πόδια σου φτερά
και στην καρδιά ατσάλι.
Ο Νικηταράς ήταν Αρκάς. Γεννήθηκε στο χωριό Τουρκολέκα της Μεγαλόπολης το 1782 και πατέρας του ήταν ο κλέφτης Σταματέλος Τουρκολέκας.
Η μητέρα του Σοφία Καρούτσου ήταν αδελφή της γυναίκας του Θεόδωρου
Κολοκοτρώνη. Ο Νικηταράς λοιπόν ήταν ανιψιός του Γέρου του Μωριά. Κατά
μία άλλη εκδοχή, ο Νικηταράς γεννήθηκε το 1784 στο χωριό Νέδουσα
Μεσσηνίας, ένα μικρό χωριό στους πρόποδες του Ταΰγετου, προς την μεριά
του Μιστρά, 25 περίπου χιλιόμετρα από την Καλαμάτα. Έτσι κι αλλιώς, τα
παιδικά του χρόνια τα έζησε στο χωριό του πατέρα του, στο χωριό
Τουρκολέκα του Δήμου Φαλαισίας της επαρχίας Μεγαλουπόλεως, του Νομού
Αρκαδίας. Εντεκάχρονος, βγήκε στο αρματολίκι ακολουθώντας τον πατέρα
του. Αργότερα εντάχθηκε στο «μπουλούκι» του περίφημου κλέφτη Ζαχαριά
Μπαρμπιτσιώτη. Κοντά του έμαθε τα μυστικά της πολεμικής τέχνης,
ξεχωρίζοντας για την ανδρεία και την ευρωστία του. Ήταν ψηλός,
μελαχρινός, πρώτος στο πήδημα και γρήγορος στο τρέξιμο. Η αλληλοεκτίμηση
και η φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ του Καπετάνιου και του Νικηταρά,
οδήγησαν τελικά στον γάμο του με την κόρη του Ζαχαριά, την Αγγελίνα.
Το 1805, στο μεγάλο διωγμό των κλεφταρματολών, ο πατέρας του σκοτώθηκε
από τους Τούρκους και ο Νικηταράς ακολούθησε τον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στην Ζάκυνθο. Έκτοτε, δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Την αφοσίωση του Νικηταρά προς τον θείο του ο λαός την είπε με δύο λόγια. « Μπροστά πηγαίνει ο Νικηταράς και πίσω ο Κολοκοτρώνης» αλλά και θέλοντας να τονίσουν την στενή και άρρηκτη σχέση των δύο ανδρών έλεγαν: « Η κεφαλή ήτο του Κολοκοτρώνη και η χειρ του Νικηταρά ».
Ιωάννης Μακρυγιάννης (1797 - 1864)
...ένα πράγμα με παρακινεί και μένα να γράφω, λέγει ο Στρατηγός Μακρυγιάννης- ότι τούτην την Πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Έγραψα γυμνή την αλήθεια να ιδούνε όλοι οι Έλληνες και να μπαίνουν σε φιλοτιμία και τα παιδιά μας να λένε «έχουμε αγώνες πατρικούς, έχουμε θυσίες».
Εκεί οπούφκιαχνα τις θέσες εις τους Μύλους (Κοντά στο Ναύπλιο) ήρθε ο Ντερνυς να με ιδή. Μου λέγει. «Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες. Τι πόλεμον θα κάνετε με τον Μπραΐμη αυτού;» - Του λέγω, «είναι αδύνατες οι θέσεις κι' εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός όπου μας προστατεύει. Και θα δείξωμεν την τύχη μας σ' αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ' ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν.»
Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη
Μαντώ Μαυρογένους Η φλογερή πατριώτης
Μέσα απο την ηθική έξαρση, τον ηρωϊσμό, την αυταπάρνηση για την πατρίδα και το μεγαλείο της επανάστασης ΄21, αναδύεται η δαφνοστεφανωμένη μορφή της ακατάβλητης ηρωΐδας Μαντούς (Μαγδαληνής) Μαυρογένους. Υπήρξε πρότυπο αυτοθυσίας, ανιδιοτέλειας, αγάπης για την πατρίδα και ενέπνευσε με το αδαμάντινο και ιδεοφόρο παράδειγμά της, στην παλιγγενεσία του έθνους, όχι μόνο τις ελληνίδες, αλλά και τις φιλέλληνες διανοούμενες της Ευρώπης. Η Μαντώ θυσίασε στον αγώνα για τον εξοπλισμό του στόλου μας, αλλά και την δημιουργία τμήματος πεζικού, την πελώρια περιουσία της απο χρυσά νομίσματα και ακίνητα της εποχής, μα πάνω απο όλα τα δροσερά της νειάτα, αφού
πάνω στις πολιτικές ίντριγκες των μικροπολιτικών της επανάστασης, προσέκρουσε και εθραύσθη η λεπταίσθητη υγεία της.
Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα: Η Κυρά της Επανάστασης
Η Μπουμπουλίνα, που ήταν Υδραία την καταγωγή, γεννήθηκε μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 1771, όταν η μητέρα της, Σκεύω, επισκέφθηκε τον τότε φυλακισμένο από τους Τούρκους και ετοιμοθάνατο άντρα της, Σταυριανό Πινότση. Η σύλληψη και φυλάκιση του Πινότση ήταν αποτέλεσμα της ενεργού συμμετοχής του στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-70, γνωστή στην ιστορία μας ως Ορλωφικά. Ήταν τότε που οι Σπέτσες καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από την εκδικητική μανία των Τούρκων λόγω της συμμετοχής του νησιού στην επανάσταση. Μετά τον θάνατο του Πινότση στην Κωνσταντινούπολη, μητέρα και κόρη επιστρέφουν στην Ύδρα. Τέσσερα χρόνια αργότερα η Σκεύω έρχεται σε δεύτερο γάμο με τον Σπετσιώτη καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου ή Ορλώφ (το Ορλώφ παρατσούκλι της εποχής λόγω της συμμετοχής του στα Ορλωφικά) και έτσι ηΜπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε πλέον στις Σπέτσες.Παλαιών Πατρών Γερμανός (1771-1826)
Ήταν η δύσκολη εποχή των Ορλωφικών, που σημαδεύτηκε από τις θηριωδίες των Αλβανών στην Πελοπόννησο. Είχε τη τύχη να φοιτήσει στη Σχολή της Δημητσάνας κοντά στον προικισμένο δάσκαλο Αγάπιο Παπαδόπουλο ή Παπαντωνόπουλο, ο οποίος τη διεύθυνε με επιτυχία επί 32 χρόνια, αναμορφώνοντάς την και δίνοντάς της αίγλη και φήμη.
Παπαφλέσσας Ο ΜΠΟΥΡΛΟΤΙΕΡΗΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ
Ο Γεώργιος Δικαίος Φλέσσας, όπως ήταν το κοσμικό του όνομα, γεννήθηκε το 1786 ή το 1788 στην Πολιανή Μεσσηνίας. Φοίτησε στην ονομαστή Σχολή της Δημητσάνας και το 1816 εκάρη μοναχός στο μοναστήρι της Βαλανιδιάς στην Καλαμάτα κι έλαβε το όνομα Γρηγόριος. Ζωηρός και εριστικός ως χαρακτήρας, γρήγορα ήλθε σε ρήξη με τον ηγούμενό του και πήγε να μονάσει στο μοναστήρι της Ρεκίτσας, μεταξύ Μυστρά και Λεονταρίου.
Στις αρχές του 1818 μάλωσε μ’ ένα Τούρκο αγά της περιοχής για κάποια διαφιλονικούμενα κτήματα και αναγκάστηκε να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη. Λίγο προτού εγκαταλείψει την Πελοπόννησο κι ενώ καταδιώκετο από Τούρκους οπλοφόρους, φέρεται να τους είπε: «Άιντε ρε και πού θα μου πάτε! Θα ξαναγυρίσω πάλι ή δεσπότης ή πασάς και τότε θα λογαριαστούμε!»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)