Οι Έλληνες στους Ελληνιστικούς χρόνους ειχαν δωσει ονόματα
πλανητικών θεοτήτων στις 7 ημέρες της εβδομάδος.Προτού την υιοθέτηση της
εβδομάδας υπήρχαν άλλοι τρόποι διαίρεσης του μήνα. Η προγενέστερη
χρονική διαίρεση σην αρχαία Ελλάδα ήταν εκείνη των δέκα ημερών (τρία
δεκαήμερα του μήνα).
Ήταν μία περίοδος ανανέωσης, κατά την οποία οι Έλληνες συναντάν
τους πολιτισμούς της Ανατολής (αιγυπτιακός, μεσοποταμιακός, περσικός,
ινδικός, φοινικικός, συριακός, γηγενείς μικρασιατικοί πολιτισμοί, κ.α.)
με τους οποίους βρίσκονται σε διαρκή αλληλεπίδραση, από την οποία
προκύπτει ο ελληνιστικός. Η ελληνιστική κοινή, δηλαδή τα απλοποιημένα
ελληνικά κυριαρχούν σε όλη την ανατολική Mεσόγειο και αναδεικνύονται στη
διεθνή γλώσσα της εποχής αυτής.