Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας,
διηγηματογράφος και θεατρικός συγγραφέας, από τις σπουδαιότερες
πνευματικές φυσιογνωμίες του νέου Ελληνισμού. Αποτέλεσε κεντρική μορφή
της λογοτεχνικής «γενιάς του 1880» και της αποκαλούμενης «Νέας Αθηναϊκής
Σχολής», η οποία συσπείρωνε νέους ποιητές που αντιδρούσαν στις
υπερβολές του αθηναϊκού ρομαντισμού και ενδιαφέρονταν για την καθιέρωση
της δημοτικής στον ποιητικό λόγο. Στο ποιητικό του έργο, που ξεπερνά τις
είκοσι συλλογές, κυριαρχεί η Ελλάδα ως ιδανικό και αντικείμενο αγάπης, η
πορεία του ελληνικού έθνους μέσα στους αιώνες, η προσπάθεια
δημιουργικής αφομοίωσης του αρχαιοελληνικού πνεύματος και της λαϊκής
παράδοσης και το πνεύμα της οικουμενικότητας του ελληνικού πολιτισμού.
Ο μουσικός βρισκόταν στο σπίτι του, όταν υπέστη ανακοπή
και μεταφέρθηκε εσπευσμένα με ασθενοφόρο στον Ερυθρό Σταυρό, όπου παρά
τις προσπάθειες ανάνηψης, δεν κατέστη δυνατό να επανέλθει.