Του Ν. Λυγερού
Στη στρατηγική διαχείριση χρησιμοποιούμε συχνά το νοητικό σχήμα του στρατηγικού μείγματος, το οποίο συνδυάζει στρατηγικές διαφορετικές που συγκλίνουν προς τον ίδιο στόχο. Με αυτόν τον τρόπο οι φαινομενικά διαφορετικές στρατηγικές έχουν ουσιαστικά τον ίδιο στρατηγικό στόχο. Αν εφαρμόσουμε αυτό το νοητικό σχήμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, βλέπουμε ότι όντως μπορεί να λειτουργήσει σε στρατηγικό επίπεδο, αλλά και σε ενεργειακό επίπεδο. Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αναδεικνύει αυτό το σχήμα. Η διαχείριση των ΑΟΖ παραμένει εξ αρχής σ’ ένα κρατικό πλαίσιο δίχως αρμοδιότητα για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως η τελευταία μπορεί να καθοδηγήσει τα κράτη-μέλη για να περάσουν σε μια φάση συντονισμού για να πετύχουν το επόμενο βήμα, το οποίο είναι ενεργειακό.
Στη στρατηγική διαχείριση χρησιμοποιούμε συχνά το νοητικό σχήμα του στρατηγικού μείγματος, το οποίο συνδυάζει στρατηγικές διαφορετικές που συγκλίνουν προς τον ίδιο στόχο. Με αυτόν τον τρόπο οι φαινομενικά διαφορετικές στρατηγικές έχουν ουσιαστικά τον ίδιο στρατηγικό στόχο. Αν εφαρμόσουμε αυτό το νοητικό σχήμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, βλέπουμε ότι όντως μπορεί να λειτουργήσει σε στρατηγικό επίπεδο, αλλά και σε ενεργειακό επίπεδο. Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αναδεικνύει αυτό το σχήμα. Η διαχείριση των ΑΟΖ παραμένει εξ αρχής σ’ ένα κρατικό πλαίσιο δίχως αρμοδιότητα για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως η τελευταία μπορεί να καθοδηγήσει τα κράτη-μέλη για να περάσουν σε μια φάση συντονισμού για να πετύχουν το επόμενο βήμα, το οποίο είναι ενεργειακό.