H περί πατρίδας πολιτική αντίληψη των κλασικών ελλήνων και η νεώτερη προπαγανδιστική διαστροφή της σε “πατριωτισμό”, “εθνική ενότητα” και “εθνική ομοψυχία”. Οι έλληνες δεν μάχονταν για «ιδέες», «ιδανικά» και άλλες ιδεολογικοποιημένες (αυτ)απάτες, αλλά για απόλυτα καθορισμένες και χειροπιαστές σημασίες, όπως η πόλη – πατρίδα. Η τελευταία σε πλήρη αντίθεση με τον σημερινό συσκοτισμό της («έθνος – κράτος») δεν ήταν μια ιδεολογική αφαίρεση· ήταν πρωταρχικά μια αυτοκυβερνώμενη ανθρώπινη κοινότητα, η οποία αυτοπροσδιοριζόταν βιολογικά (κοινός γεννήτορας και πρόγονοι) χρονικά (κοινή ιστορική διαδρομή), συνειδησιακά (κοινά έθιμα, θεσμοί, σημασίες κ.λπ.) και μόνο δευτερευόντως, γεωγραφικά.
Ο ίδιος ανέφερε ότι η συμφωνία που επιτεύχθηκε στην
Αθήνα μεταξύ θεσμών και ελληνικών αρχών περιλαμβάνει ένα πολύ φιλόδοξο
πακέτο μεταρρυθμίσεων και προκειμένου να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, θα πρέπει να εφαρμοστούν συνολικά 140 προαπαιτούμενες δράσεις.