Του Σοφοκλή Κωνσταντίνου
Από το hellasforce
«Με κράζει η θάλασσα!». Έτσι αναφωνούσε στα ποιήματά του ο Ανδρέας Καρκαβίτσας. Βέβαια, είναι βαθύς ο καημός μας όταν δεν μπορούμε να κλείσουμε σε λίγα λόγια, σε μια χειρονομία έστω, μια ευτυχία, μιαν ανάμνηση, σαν αυτήν που ανασαίνουμε και που βάζει μέσα μας το χώμα που αγαπήσαμε. «Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ» τραγούδα ακατάπαυστα ο Στέλιος Χιώτης εδώ και πολλά χρόνια. Αμμόχωστος! Μια πόλη εγκλωβισμένη στις πικρές μνήμες εκείνου του Αυγούστου 1974. Αμμόχωστος! Μια πόλη φυλακισμένη στην ψυχή μας πάνω από 40 τόσα χρόνια.
Από το hellasforce
«Με κράζει η θάλασσα!». Έτσι αναφωνούσε στα ποιήματά του ο Ανδρέας Καρκαβίτσας. Βέβαια, είναι βαθύς ο καημός μας όταν δεν μπορούμε να κλείσουμε σε λίγα λόγια, σε μια χειρονομία έστω, μια ευτυχία, μιαν ανάμνηση, σαν αυτήν που ανασαίνουμε και που βάζει μέσα μας το χώμα που αγαπήσαμε. «Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ» τραγούδα ακατάπαυστα ο Στέλιος Χιώτης εδώ και πολλά χρόνια. Αμμόχωστος! Μια πόλη εγκλωβισμένη στις πικρές μνήμες εκείνου του Αυγούστου 1974. Αμμόχωστος! Μια πόλη φυλακισμένη στην ψυχή μας πάνω από 40 τόσα χρόνια.