Από το hellasforce
«Με κράζει η θάλασσα!». Έτσι αναφωνούσε στα ποιήματά του ο Ανδρέας Καρκαβίτσας. Βέβαια, είναι βαθύς ο καημός μας όταν δεν μπορούμε να κλείσουμε σε λίγα λόγια, σε μια χειρονομία έστω, μια ευτυχία, μιαν ανάμνηση, σαν αυτήν που ανασαίνουμε και που βάζει μέσα μας το χώμα που αγαπήσαμε. «Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ» τραγούδα ακατάπαυστα ο Στέλιος Χιώτης εδώ και πολλά χρόνια. Αμμόχωστος! Μια πόλη εγκλωβισμένη στις πικρές μνήμες εκείνου του Αυγούστου 1974. Αμμόχωστος! Μια πόλη φυλακισμένη στην ψυχή μας πάνω από 40 τόσα χρόνια.
Είναι κάποιες στιγμές που σε φέρνουν αντιμέτωπο με τα πιο απόκρυφα συναισθήματα. Ίσως ένα κομμάτι νοσταλγίας ή ένας ενδόμυχος ρεμβασμός να σε οδηγούν σε ανυπόφορες ψυχικές αναστατώσεις. Κάθε Αύγουστο θυμόμαστε την Αμμόχωστο. Γιατί τούτες οι μνήμες της σκλαβωμένης πατρίδας δεν ξεθωριάζουν, δεν χάνονται. Αυτό το λυκόφως μιας πανάρχαιας δημιουργίας δεν μας φτάνει για ν’ αγγίξουμε και να νιώσουμε την Αμμόχωστο. Το αδιάκοπο ξεψύχισμα των κυμάτων πάνω στην άμμο, μας υπενθυμίζει το μυστικό μήνυμα της ελπίδας. Συλλογιζόμαστε τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες μας με ένα πολυσύνθετο νόημα, πέρα από τον χώρο και τον χρόνο. Κατά βάθος αναγνωρίζουμε τη μοιραία μας προσέγγιση. Ωστόσο, δεν ξεχάσαμε και δεν ξεχνούμε την υπερβατική κατάφαση της τραγωδίας μας.
ΑΝ ενταφιάσαμε πρόσκαιρα το δικό μας δράμα κι αν ορισμένοι από εμάς αυτοεγκαταλείφθηκαν στη χώρα των Λωτοφάγων, κανένας από τους ορθά σκεπτόμενους Έλληνες δεν έχει το δικαίωμα να σβήσει το καθήκον του απέναντι στις πατρογονικές εστίες. Ας θυμηθούμε και λίγους στίχους από τον Γιώργο Σεφέρη: «Κι όλα στέγνωσαν μονομιάς στην πλατωσιά του κάμπου, στης πέτρας την απόγνωση, στη δύναμη τη φαγωμένη στον άδειο τόπο με το λιγοστό χορτάρι και τ’ αγκάθια…». Η πτώση της Αμμοχώστου, αλλά και όλης της κατεχόμενης Κύπρου, ραγίζει τις ψυχές μας. Μέσα από αυτήν την εσωτερική τραγωδία κατορθώσαμε τουλάχιστον να διατηρούμε άσβεστο τον πόθο του γυρισμού.
Και αλίμονο, αν γίνουμε επιλήσμονες της πατρίδας. Το Βαρώσι μάς υπενθυμίζει διαρκώς την ακατάλυτη προσήλωσή μας στα πανάρχαια χώματα των Αχαιών. Είναι η πόλη που μαστιγώνει καθημερινά τη νοσταλγία του Έλληνα για επιστροφή. Κι αυτό οριοθετεί έναν αβάσταχτο πόθο, που μας συντρίβει στις συμπληγάδες της απαισιοδοξίας και του εφησυχασμού. Ό,τι κι αν πούμε, η Αμμόχωστος παραμένει ζωντανή στη μνήμη και την καρδιά μας. Μια πόλη και ένα όνειρο που ρυμουλκεί την ελπίδα πως μια μέρα θα έλθει η δικαίωση. Κι ας μην ξεχνάμε ότι «η γη δεν έχει κρικέλια να την πάρουν και να φύγουν…». Η γη είναι ριζωμένη στους αιώνες της δικής μας ιστορίας. Η γη είναι ατάραχη στο χώμα των προγόνων και πατεράδων μας. Η Αμμόχωστος είναι εκεί, στο διάβα του χρόνου και καρτερεί ξανά τα δικά μας έθιμα και τραγούδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου