Η αρχαιολόγος Αγγελική Κοτταρίδη γράφει για
τη διαρκή αναζήτηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, για το πώς συνδέεται με την
ευγενική εκδοχή της παγκοσμιοποίησης και για τα τρία επίπεδα του
ψηφιακού μουσείου που είναι αφιερωμένο στον βασιλιά των Μακεδόνων.
Το «Φαινόμενο της Αμφίπολης» αξίζει να μελετηθεί σε βάθος, ωστόσο το προφανές συμπέρασμα είναι πως φθάνει η παραμικρή υπόνοια συσχέτισης - όσο ανιστόρητη και επιπόλαιη και αν είναι αυτή - ενός μνημείου με τον Μεγαλέξανδρο, με την οικογένεια ή το περιβάλλον του, για να καταστεί αυτό, προτού ακόμη αποκαλυφθεί, «μεγαλειώδες», «μοναδικό», «ανεπανάληπτο», «οικουμενικό»... άξιο ειδικής, απολύτως προνομιακής «διαχείρισης». Και αυτό σε μια χώρα που αν κάτι δεν της λείπει, τούτο είναι αρχαία μνημεία με πραγματικά τεράστια καλλιτεχνική αξία και ιστορική σημασία...
Το «Φαινόμενο της Αμφίπολης» αξίζει να μελετηθεί σε βάθος, ωστόσο το προφανές συμπέρασμα είναι πως φθάνει η παραμικρή υπόνοια συσχέτισης - όσο ανιστόρητη και επιπόλαιη και αν είναι αυτή - ενός μνημείου με τον Μεγαλέξανδρο, με την οικογένεια ή το περιβάλλον του, για να καταστεί αυτό, προτού ακόμη αποκαλυφθεί, «μεγαλειώδες», «μοναδικό», «ανεπανάληπτο», «οικουμενικό»... άξιο ειδικής, απολύτως προνομιακής «διαχείρισης». Και αυτό σε μια χώρα που αν κάτι δεν της λείπει, τούτο είναι αρχαία μνημεία με πραγματικά τεράστια καλλιτεχνική αξία και ιστορική σημασία...