Τα Δωδεκάνησα (για την ακρίβεια είναι 14) ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων δεμένα με τις τύχες του Ελληνισμού. Εν τούτοις, μόλις το 1947 ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος.
Εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης δέχθηκαν καταστρεπτικές επιδρομές
από τους Πέρσες, τους Σαρακηνούς, τους Βενετούς, τους Γενουάτες, τους
Σταυροφόρους και τους Τούρκους (Σελτζούκους και Οθωμανούς). Από το 1309
περιήλθαν στην εξουσία των Ιωαννιτών Ιπποτών και έμειναν υπό την
κυριαρχία τους έως το 1522, οπότε καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς
Τούρκους. Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, τα
Δωδεκάνησα επαναστάτησαν, αλλά το 1830 επιστράφηκαν μαζί με τη Σάμο στην
Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα την Εύβοια, η οποία ενσωματώθηκε
στο ελεύθερο ελληνικό κράτος.
Η κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους
Ιταλούς το 1912 αναπτέρωσε τις ελπίδες των κατοίκων τους ότι σύντομα τα
νησιά θα ενταχθούν στον εθνικό κορμό. Πράγματι, με τη συνθήκη των Σεβρών
(10 Αυγούστου 1920) τα Δωδεκάνησα παραχωρούνταν στην Ελλάδα, με
εξαίρεση τη Ρόδο, που θα παρέμενε για ένα διάστημα υπό ιταλική διοίκηση.
Όμως, η ατυχής έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας έδωσε την ευκαιρία
στους Ιταλούς να υπαναχωρήσουν και με την άνοδο του Μουσολίνι
προσπάθησαν να τα εξιταλίσουν. Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών (1943),
κύριοι των Δωδεκανήσων έγιναν οι Γερμανοί και μετά την παράδοση της
Χιτλερικής Γερμανίας (Μάιος 1945), η Μεγάλη Βρετανία.