ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
Τελικά, όπως τουςάκουσα εγώ τους πολιτικούς αρχηγούςκαι τον Γιώργο την περασµένη Τρίτη, η συναίνεση, και µάλιστα η εθνική, που σε µια κλίµακα από το 1 ώς το 10 είναι ας πούµε στο 10 µε τόνο, µοιάζει µε κρυµµένο δαχτυλίδι. Πώς το έλεγαν το παιχνίδι που έπαιζαν τα κοριτσάκια όταν ήταν µικρά; «Πού’ν’ το, πού ’ν’ το το δαχτυλίδι, να το, να το δεν θα το βρεις/ το δαχτυλίδι που φορείς». Ετσι ακριβώς. Για κάποιο λόγο αυτό το ρηµάδι το δαχτυλίδι, παρ’ ότι όλοι ξέρουν ότι υπάρχει, δεν το βρίσκει κανείς. Και φέρνει γύρο, και ξαναφέρνει, αλλά τελικά είναι άφαντο. Και κάθεσαι εσύ και σκέφτεσαι µε το φτωχό σου το µυαλό, συγγνώµη δεντο βλέπουν ότι πάµε κατά διαόλου; ∆εν καταλαβαίνουν ότι έχουµε φτάσει στον πάτο του βαρελιού; Στο µη περαιτέρω; Οτι καταστρέφεται η χώρα και πως ο λαός υποφέρει; Τι άλλο πρέπει να συµβεί για να καθήσουν γύρω από ένα τραπέζι και να τα βρουν;
Επενδύουν στο χειρότερο
Ελα ντε, τι άλλο πρέπει να συµβεί; Κάθε φορά που γίνεται κάτι, αναρωτιέµαι ποιο µπορεί να είναι το επόµενοχειρότερο που µπορείνα (µας) συµβεί.
Είναι υποχρέωση, αλλά και δικαίωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος να ενημερώνει το ποίμνιό Της για ορισμένα σοβαρά ζητήματα - πενυματικά, κοινωνικά, εθνικά, εκπαιδευτικά", αναφέρει μεταξύ αλλών η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος στο φυλλάδιο Προς το ΛΑΟ.