Η οικία του Παύλου Μελά στην Κηφισιά - Η αξιοπρέπεια του θανάτου

Η οικία του Παύλου Μελά στην Κηφισιά
Του Ν. Λυγερού

Η οικία του Παύλου Μελά στην Κηφισιά έχει αξία σε πολλά επίπεδα. Τον σχεδιασμό της τον έκανε ο ίδιος ο Παύλος Μελάς με το πνεύμα της αγροτικής αρχιτεκτονικής. Η κατασκευή της οικίας άρχισε το 1894 και ολοκληρώθηκε το 1897.

Εκεί έζησε ο Παύλος Μελάς με τη σύζυγό του Ναταλία, αδελφή του του Ίωνα Δραγούμη και τα δύο τους παιδιά τον Μιχάλη, ο γνωστός Μίκης, και τη Ζωή, η γνωστή Ζέζα. Το γεγονός επίσης ότι ο Παύλος Μελάς (1870-1904) ήταν υιός του Μιχαήλ Μελά (1833-1897) που ήταν Δήμαρχος Αθηναίων και Βουλευτής Αττικής και εγγονός του Γεωργίου Μελά (1785-1856) που ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας, δίνει ακόμα περισσότερο βάθος στην όλη υπόθεση της διάσωσης της οικίας του

. Έτσι είναι ξεκάθαρο ότι η οικία του Παύλου Μελά στην Κηφισιά αποτελεί ένα γνήσιο κομμάτι της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους.
Κι επειδή έχουμε τώρα ανθρώπους που αναγνωρίζουν επιτέλους την αξία του Μακεδονικού Αγώνα που απελευθέρωσε την Μακεδονία μας, είναι ακόμα πιο σημαντικό να σώσουμε αυτήν την οικία ως φόρο τιμής για την θυσία του Παύλου Μελά που άνοιξε τον δρόμο του αγώνα με το παράδειγμα της αντίστασης στον κατοχικό ζυγό της εποχής.

Η αξιοπρέπεια του θανάτου
Του Ν. Λυγερού
 
Αν δεχτούμε την έννοια της άθλιας ζωής που επινόησε η Βιοηθική πρέπει να εξετάσουμε διαφορετικά την έννοια της ευθανασίας και αυτό να γίνει με το νοητικό σχήμα της αξιοπρέπειας του θανάτου. Διότι είναι σοβαρό λάθος να μιλούμε γενικά για το θέμα της ευθανασίας, αφού καταντά γενικόλογο, διότι εκφυλίζεται. Οι νομοθεσίες που υπάρχουν σε διάφορες χώρες όπως είναι το Βέλγιο, η Ολλανδία ή ακόμα και το Λουξεμβούργο αφορούν αποκλειστικά ακραίες ιατρικές καταστάσεις, όπου ο ασθενής υποφέρει συνεχώς και καταλήγει να είναι θύμα άθλιας ζωής που χάνει το νόημα της ζωής και γι’ αυτό εμφανίζεται το θέμα της αξιοπρέπειας του θανάτου. Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα είναι η ασθένεια ALS, δηλαδή η αμυοτροφική πλάγια σκλήρυνση που αποτελεί έναν προοδευτικό εκφυλισμό των κινητικών νευρώνων στον εγκέφαλο, για την οποία δεν έχουμε ακόμα βρει τρόπο αποτελεσματικής αντιμετώπισης. Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται τώρα η Ισπανία και η Πορτογαλία μετά από το Βέλγιο, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο. Παλαιότερα όταν κάναμε αναφορές στην περίπτωση του Βελγίου ξάφνιαζε ακόμα και τους Μεταπτυχιακούς μας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο αλλά τώρα φαίνεται ότι υπάρχει μια ωρίμανση πάνω στην προσέγγιση του όλου θέματος και ζούμε μια αλλαγή φάσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.