Ο Ibrahim, ένας οικογενειάρχης από την Παλαιστίνη, περιγράφει την νύχτα των βομβαρδισμών της Τετάρτης 14 Νοεμβρίου
“Μπαμπάκα, τι είναι αυτοί οι οι τρομακτικοί ήχοι;”. Αυτή ήταν η πρώτη εμπειρία του 3χρονου γιου μου απο τους φρικτούς βομαβαρδισμούς και τις επιθέσεις των Ισραηλινών στρατιωτικών μαχητικών το βράδυ της Τετάρτης, 14 Νοεμβρίου.
Δεν είχα λόγια να του εξηγήσω. Το Ισραήλ είχε μόλις
ξεκινήσει μία τραγική επίθεση ενάντια της Λωρίδας της Γάζας. Το απόγευμα
ήμουν με την γυναίκα μου, τον γιο και την κόρη μου, εκτός σπιτιού,
προσπαθώντας να φάμε βραδινό σε κάποια συνοικία της Γάζας. Μόλις
ξεκινήσαμε να τρώμε, η επίθεση ξεκίνησε και η γυναίκα μου φώναζε “σε
παρακαλώ πρέπει να φύγουμε γρήγορα”. Επικρατούσε χάος στους δρόμους της
Γάζας. Ο ουρανός έβρεχε βόμβες και ο ήχος απλωνόταν σε όλη την Λωρίδα.
Πηγαίνοντας στο σπίτι βλέπαμε ανθρώπους φοβισμένους, τρομαγμένους, παιδιά να τρέχουν με τους γονείς τους. Ο θόρυβος από τα ασθενοφόρα μας έκανε να αισθανόμαστε ότι γίνονται σφαγές σε διάφορες μεριές της πόλης.
Φτάνοντας στο σπίτι, μάθαμε τα νέα, ότι οι Ισραηλινοί στόχευαν τον στρατιωτικό αρχηγό της Χαμάς ο οποίος επέβαινε ένα απλό αυτοκίνητο και διέσχιζε τους δρόμους της Γάζας.
Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση ήταν τεταμένη αλλά το Ισραήλ, μέσω της Αιγύπτου διεμήνυσε στα Παλαιστινιακά πολιτικά κόμματα ότι δεν θα επιτεθούν και ότι ισχύει η ανακωχή. Για άλλη μια φορά, το Ισραήλ έσπασε την ανακωχή και την ειρήνη που υπάρχει τα τελευταία 4 χρόνια.
Με την δολοφονία του Στραιωτικού αρχηγού της Χαμάς, ο οποίος ήταν μάλιστα επικεφαλής της ανταλλαγής κρατουμένων για τον Gilad Shalit, πυροδότησαν και πάλι τον κύκλο δράσης και αντίδρασης. Η Χαμάς και τα πολιτικά κόμματα αντέδρασαν εκτοξεύοντας αυτοσχέδιες ρουκέτες κατά του Ισραήλ. Ρουκέτες που όλοι ξέρουν πόσο ελάχιστο αποτέλεσμα μπορούν να έχουν απέναντι στην εξελιγμένη στρατιωτική τεχνολογία των Ισραηλινών.
“Είναι πυροτεχνήματα” απάντησα στον γιο μου. Μου είπε ότι είναι τα χειρότερα που έχει ακούσει ποτέ και ότι φοβόταν πάρα πολύ. “ Δεν μου αρέσει ο ήχος αυτών των πυροτεχνημάτων. Προτιμώ εκείνα που είναι αθόρυβα”.
Φτάσαμε στο σπίτι στις 8:30. Μία ώρα αργότερα κόπηκε το ηλεκτρικό, σύμφωνα με το “πρόγραμμα 8ωρης εναλλαγής” από περιοχή σε περιοχή. Έτσι το ρεύμα θα κοβόταν από τις 9μιση μέχρι το πρωί.
“Τι νύχτα κι αυτή” έλεγε η γυναίκα μου. Δεν μπορούσαμε καν να μάθουμε τα νέα. Οι μπαταρίες στο μικρό μας ραδιοφωνάκι τελείωναν και ήμασταν πολύ νευρικοί. Οι ασύρματες επικοινωνίες δεν ήταν καλές. Στην αρχή μπορούσαμε να πάρουμε τηλέφωνο αλλά ξαφνικά κόπηκαν και τα τηλέφωνα.
Η μητέρα μου με ρώτησε αν μπορούσα να βγω για προμήθειες. Ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να ακούσω. Δεν μπροούσα να πω όχι αλλά δεν ήθελα να πω και ναι. Όπως και να 'χει πήγα μέχρι το κοντινότερο κατάστημα. Η γυναίκα μου με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε λεπτό. Έκανα περίπου μισή ώρα να επιστρέψω. Αλλά μου φάνηκε αιώνες.
Πώς θα σταματήσουν όλα αυτά; Γιατί επιτίθονται ξανά οι Ισραηλινοί; Γιατί μας προκαλούν να εμπλακούμε πάλι σε σύγκρουση; Γιατί πρέπει να πληρώσουμε τόσο βαριά το τίμημα της επανεκλογής του Νετανιάχου τον Ιανουάριο; Οι ερωτήσεις αυτές δεν είχαν απάντηση όταν δέχεσαι ένα βομβαρδισμό κάθε 30 λεπτά. Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε, ήμασταν νευρικοί και δεν μπορούσαμε να ησυχάσουμε καθόλου. Το επόμενο πρωί ήταν 15 Νοεμβρίου. Οι Παλαιστίνιοι θα γιορτάζαμε την συμβολική Ημέρα Ανεξαρτησίας μας. Ήταν ένα ηχηρό μήνυμα από το Ισραήλ. “Μην ονειρεύεστε καν ένα κράτος”.
Τον Ibrahim τον γνώρισα στο Λονδίνο, στο πανεπιστήμιο του Westminster. Όπως έλεγε σε όποιον τον ρωτούσε αν θα επέστρεφε στην Παλαιστίνη, επέμενε ότι την εγκατέλειψε μόνο και μόνο για να σπουδάσει πολιτική θεωρία. Ήθελε να γυρίσει γρήγορα πίσω και να βοηθήσει στην ορθή πολιτική οικοδόμηση του Παλαιστινιακού κράτους. Πίστευε και διαλαλούσε την αναγκαιότητα επιβολής της πολιτικής σκέψης στις διμερείς σχέσεις με το Ισραήλ.
Πριν τρεις ημέρες είδα στο facebook την έκκλησή του για βοήθεια στην Λωρίδα της Γάζας. Του ζήτησα να μας γράψει λίγα λόγια για την κατάσταση εκεί. Σίγουρα η αφήγηση είναι επηρεασμένη από τα γεγονότα και μονόπλευρη. Αλλά δεν παύει να είναι χαρακτηριστική. Σήμερα το πρωί είδα να γράφει για βομβαρδισμούς στην συνοικία του. Το μόνο που εύχομαι σε εκείνον και την οικογένειά του είναι να είναι καλά. Και να βοηθήσει πράγματι κάποια στιγμή στην οικοδόμηση ειρηνικών και πολιτικών σχέσεων ανάμεσα στις δύο πλευρές.
ΠΗΓΗ news247
Πηγαίνοντας στο σπίτι βλέπαμε ανθρώπους φοβισμένους, τρομαγμένους, παιδιά να τρέχουν με τους γονείς τους. Ο θόρυβος από τα ασθενοφόρα μας έκανε να αισθανόμαστε ότι γίνονται σφαγές σε διάφορες μεριές της πόλης.
Φτάνοντας στο σπίτι, μάθαμε τα νέα, ότι οι Ισραηλινοί στόχευαν τον στρατιωτικό αρχηγό της Χαμάς ο οποίος επέβαινε ένα απλό αυτοκίνητο και διέσχιζε τους δρόμους της Γάζας.
Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση ήταν τεταμένη αλλά το Ισραήλ, μέσω της Αιγύπτου διεμήνυσε στα Παλαιστινιακά πολιτικά κόμματα ότι δεν θα επιτεθούν και ότι ισχύει η ανακωχή. Για άλλη μια φορά, το Ισραήλ έσπασε την ανακωχή και την ειρήνη που υπάρχει τα τελευταία 4 χρόνια.
Με την δολοφονία του Στραιωτικού αρχηγού της Χαμάς, ο οποίος ήταν μάλιστα επικεφαλής της ανταλλαγής κρατουμένων για τον Gilad Shalit, πυροδότησαν και πάλι τον κύκλο δράσης και αντίδρασης. Η Χαμάς και τα πολιτικά κόμματα αντέδρασαν εκτοξεύοντας αυτοσχέδιες ρουκέτες κατά του Ισραήλ. Ρουκέτες που όλοι ξέρουν πόσο ελάχιστο αποτέλεσμα μπορούν να έχουν απέναντι στην εξελιγμένη στρατιωτική τεχνολογία των Ισραηλινών.
“Είναι πυροτεχνήματα” απάντησα στον γιο μου. Μου είπε ότι είναι τα χειρότερα που έχει ακούσει ποτέ και ότι φοβόταν πάρα πολύ. “ Δεν μου αρέσει ο ήχος αυτών των πυροτεχνημάτων. Προτιμώ εκείνα που είναι αθόρυβα”.
Φτάσαμε στο σπίτι στις 8:30. Μία ώρα αργότερα κόπηκε το ηλεκτρικό, σύμφωνα με το “πρόγραμμα 8ωρης εναλλαγής” από περιοχή σε περιοχή. Έτσι το ρεύμα θα κοβόταν από τις 9μιση μέχρι το πρωί.
“Τι νύχτα κι αυτή” έλεγε η γυναίκα μου. Δεν μπορούσαμε καν να μάθουμε τα νέα. Οι μπαταρίες στο μικρό μας ραδιοφωνάκι τελείωναν και ήμασταν πολύ νευρικοί. Οι ασύρματες επικοινωνίες δεν ήταν καλές. Στην αρχή μπορούσαμε να πάρουμε τηλέφωνο αλλά ξαφνικά κόπηκαν και τα τηλέφωνα.
Η μητέρα μου με ρώτησε αν μπορούσα να βγω για προμήθειες. Ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να ακούσω. Δεν μπροούσα να πω όχι αλλά δεν ήθελα να πω και ναι. Όπως και να 'χει πήγα μέχρι το κοντινότερο κατάστημα. Η γυναίκα μου με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε λεπτό. Έκανα περίπου μισή ώρα να επιστρέψω. Αλλά μου φάνηκε αιώνες.
Πώς θα σταματήσουν όλα αυτά; Γιατί επιτίθονται ξανά οι Ισραηλινοί; Γιατί μας προκαλούν να εμπλακούμε πάλι σε σύγκρουση; Γιατί πρέπει να πληρώσουμε τόσο βαριά το τίμημα της επανεκλογής του Νετανιάχου τον Ιανουάριο; Οι ερωτήσεις αυτές δεν είχαν απάντηση όταν δέχεσαι ένα βομβαρδισμό κάθε 30 λεπτά. Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε, ήμασταν νευρικοί και δεν μπορούσαμε να ησυχάσουμε καθόλου. Το επόμενο πρωί ήταν 15 Νοεμβρίου. Οι Παλαιστίνιοι θα γιορτάζαμε την συμβολική Ημέρα Ανεξαρτησίας μας. Ήταν ένα ηχηρό μήνυμα από το Ισραήλ. “Μην ονειρεύεστε καν ένα κράτος”.
Τον Ibrahim τον γνώρισα στο Λονδίνο, στο πανεπιστήμιο του Westminster. Όπως έλεγε σε όποιον τον ρωτούσε αν θα επέστρεφε στην Παλαιστίνη, επέμενε ότι την εγκατέλειψε μόνο και μόνο για να σπουδάσει πολιτική θεωρία. Ήθελε να γυρίσει γρήγορα πίσω και να βοηθήσει στην ορθή πολιτική οικοδόμηση του Παλαιστινιακού κράτους. Πίστευε και διαλαλούσε την αναγκαιότητα επιβολής της πολιτικής σκέψης στις διμερείς σχέσεις με το Ισραήλ.
Πριν τρεις ημέρες είδα στο facebook την έκκλησή του για βοήθεια στην Λωρίδα της Γάζας. Του ζήτησα να μας γράψει λίγα λόγια για την κατάσταση εκεί. Σίγουρα η αφήγηση είναι επηρεασμένη από τα γεγονότα και μονόπλευρη. Αλλά δεν παύει να είναι χαρακτηριστική. Σήμερα το πρωί είδα να γράφει για βομβαρδισμούς στην συνοικία του. Το μόνο που εύχομαι σε εκείνον και την οικογένειά του είναι να είναι καλά. Και να βοηθήσει πράγματι κάποια στιγμή στην οικοδόμηση ειρηνικών και πολιτικών σχέσεων ανάμεσα στις δύο πλευρές.
ΠΗΓΗ news247
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου