Θεατρικά έργα του Ν.Λυγερού

Το θεατρικό «Οι Έλληνες ποτέ δεν πεθαίνουν» του Νίκου Λυγερού γράφτηκε μετά από παραγγελία του Κάτσιου Κωνσταντίνου, δασκάλου του Δημοτικού Σχολείου Ανωγείων για τους μαθητές της Τετάρτης και της Πέμπτης τάξης.

Οι Έλληνες ποτέ δεν πεθαίνουν
Ν. Λυγερός

- Δεν ήρθαν !
- Δεν θα έρθουν.
- Πώς το ξέρεις ;
- Δεν μπορεί να το ξέρει.
- Άρα θα έρθουν ;
- Όχι !
- Ποια είναι η διαφορά.
- Δεν υπάρχει διαφορά.
- Αυτός που ξέρει…
- Κι αυτός που ξέρει ;
- Απλώς είναι γεγονός.
- Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν ;
- Δεν υπάρχει δικαιολογία.
- Είχαν το δικαίωμα ;
- Δεν το είχαν.
- Το πήραν όμως.
- Και τώρα ;
- Δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε.
- Μα δεν είναι άδικο ;
- Είναι.
- Και δεν πειράζει ;
- Μόνο για λίγο.
- Για λίγο ;
- Όσο ζήσουμε.
- Θα πεθάνουμε μέσα στην αδικία ;
- Όχι !
- Θα δικαιωθούμε ;
- Όχι !
- Μα τότε ;
- Δεν θα πεθάνουμε !
- Για ποιό λόγο ;
- Οι Έλληνες ποτέ δεν πεθαίνουν.
- Κι όμως η ιστορία μας είναι γεμάτη νεκρούς.
- Δεν πεθαίνουν !
- Πώς είναι δυνατόν ;
- Είναι !
- Πώς είσαι σίγουρος ;
- Διότι θυσιάζονται !
- Αυτό εννοούσες ;
- Ακριβώς !
- Και γιατί θυσιάζονται ;
- Για να ζήσουν οι άλλοι.
- Οι άλλοι άλλοι.
- Ο Ελληνισμός δεν κοιτάζει μόνο τον εαυτό του.
- Βλέπει τους άλλους.
- Έτσι υπάρχει.
- Συνεχώς.
- Πάντα.
- Εφήμεροι Έλληνες για την αθανασία.
- Αθάνατοι Έλληνες για τη μνήμη.
- Κι εμείς ;
- Δεν θα πεθάνουμε !
- Ακόμα κι αν δεν έρθουν.
- Επειδή δεν θα έρθουν.
- Θα θυσιαστούμε.
- Για τους άλλους.
- Για τη συνέχεια.
- Για το μέλλον !
- Ενώ δεν είχαμε παρόν.
- Κοίτα τη ζωή σου.
- Τώρα ;
- Μετά θα είναι αργά.
- Αργά ;
- Δεν υπάρχει χρόνος πια.
- Υπήρχε πριν.
- Όχι.
- Γιατί ;
- Δεν ήξερες ότι περνούσε.
- Και τώρα ;
- Ξέρεις ότι χάνεται.
- Πού ;
- Στο μέλλον.
- Δίχως εμάς.
- Ούτε αυτός θα έρθει.
- Σωστά.
- Και τώρα τι κάνουμε ;
- Την αλλαγή!
- Ποια αλλαγή ;
- Αυτή που είναι μη αναστρέψιμη.
- Ποια ;
- Η θυσία.
- Για ποιον ;
- Κανέναν !
- Για ποιους ;
- Όλους.
- Ποιους ;
- Τους Έλληνες.
- Μα είμαστε τόσο λίγοι !
- Πρέπει να γίνουμε σπάνιοι.
- Πώς ;
- Με τους εχθρούς μας.
- Αυτοί θα έρθουν.
- Πάντα έρχονται.
- Αυτή τη φορά θα είμαστε εδώ.
- Είναι η πρώτη φορά που το αποφασίζουμε.
- Δεν θα φύγουμε ;
- Δεν θα δραπετεύσουμε ;
- Όχι !
- Όχι ;
- Θ’ αντισταθούμε !
- Εδώ ;
- Ναι !
- Σ’ αυτό το σπίτι ;
- Δεν έχουμε άλλο.
- Θα γίνει σύμβολο.
- Με τον αγώνα μας.
- Με την αντίστασή μας.
- Με τη θυσία μας.
- Ποιος θέλει να φύγει ;
- Κανένας !
- Είμαστε μόνοι αλλά μαζί !
- Οι λίγοι θα γίνουν σπάνιοι.
- Και ποιος θα το μάθει ;
- Κανένας…
- Αφού θα πεθάνουμε εδώ.
- Και η μάχη μας ;
- Δεν θα πεθάνουμε.
- Η μάχη είναι διαφορετική.
- Πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση.
- Ποια υπέρβαση ;
- Αυτή που αλλάζει τα πάντα.
- Τίποτα δεν θα είναι ίδιο μετά.
- Μετά ;
- Δεν υπάρχει μετά για μας.
- Δεν κατάλαβες ακόμα.
- Εμείς γράφουμε τη μοίρα μας.
- Κανένας άλλος.
- Κι οι εχθροί μας ;
- Το μελάνι μας.
- Για να γράψουμε την ιστορία.
- Εδώ η μοίρα μας μπορεί να γίνει ιστορία.
- Έτσι ζουν οι Έλληνες.
- Έτσι πεθαίνουν με τη θυσία.
- Αλλιώς η ζωή τους δεν θα είχε νόημα.
- Πώς θα αμυνθούμε ;
- Με τη βοήθεια του χρόνου.
- Μα έλεγες πως…
- Όντως.
- Και τώρα ;
- Τώρα τα πράγματα άλλαξαν.
- Κι ο χρόνος είναι μαζί μας.
- Γιατί ;
- Επειδή επιλέξαμε.
- Τι ;
- Να γράψουμε την ιστορία.
- Έτσι ζει η πατρίδα μας.
- Με το έργο μας.
- Μόνο με αυτό.
- Μόνο αυτό θα μείνει για τους άλλους.
- Ως θυσία.
- Ως προσφορά.
- Ως παράδειγμα για τους δικούς μας.


Το θεατρικό «Άξιοι εστί», του Νίκου Λυγερού γράφτηκε μετά από παραγγελία του Κάτσιου Κωνσταντίνου, δασκάλου του Δημοτικού Σχολείου Ανωγείων για τους μαθητές της Τετάρτης και της Πέμπτης τάξης.

Άξιοι εισί
Ν. Λυγερός

- Τους έπιασαν όλους ;
- Όχι.
- Ήταν ήδη νεκροί ;
- Όχι !
- Τι έγινε τότε ;
- Έδωσαν τη μάχη.
- Μα ήταν τόσο λίγοι.
- Και οι άλλοι τόσοι πολλοί.
- Οι πολλοί ήταν λίγοι.
- Και οι λίγοι έγιναν σπάνιοι.
- Είναι απίστευτο.
- Κι όμως αληθινό.
- Κατάφεραν ν’ αντισταθούν ;
- Έως την τελευταία στιγμή.
- Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
- Είναι αδιανόητο.
- Η ουτοπία που έγινε πράξη.
- Διότι είχαν όραμα.
- Γι’ αυτό άλλαξαν την πραγματικότητα.
- Δίχως καμιά βοήθεια.
- Έτσι είναι μια ομάδα κρούσης.
- Μα ήταν αθώοι.
- Κι έγιναν δίκαιοι.
- Ποιος θα το πιστέψει ;
- Εμείς !
- Ακόμα και για μας είναι απίστευτο αυτό που πέτυχαν.
- Γι’ αυτό είναι κατόρθωμα !
- Έκαναν μία νοητική επανάσταση.
- Μια χούφτα ανθρώπων.
- Κι εμείς τι θα κάνουμε τώρα;
- Δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε.
- Όλοι οι άλλοι τους ξέχασαν.
- Αυτό δεν έχει καμιά σημασία.
- Η δυσκολία θα δώσει αξία στο έργο μας.
- Μα δεν συγκρίνονται αυτά τα έργα.
- Είναι ασύγκριτα και λοιπόν;
- Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν και τα δύο αξία.
- Έχεις δίκιο.
- Ο καθένας το ρόλο του.
- Αλλά όλοι παλεύουμε για τον ίδιο σκοπό.
- Με την πράξη τους άλλαξαν τα δεδομένα.
- Με τη μνήμη μας θα τα κρατήσουμε.
- Μόνο αυτή μπορεί να νικήσει το θάνατο.
- Δεν πρόκειται για θάνατο.
- Αλλά για θυσία.
- Ήξεραν ότι ήταν χαμένοι από την πρώτη στιγμή.
- Εννοείς ότι δεν περίμεναν βοήθεια;
- Όχι !
- Πώς είσαι τόσο σίγουρος;
- Δεν ήλπιζαν τίποτα.
- Μόνο έτσι παρέμειναν ελεύθεροι.
- Διότι δεν φοβήθηκαν κανέναν.
- Κι εμείς;
- Θ’ ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους.
- Τη θυσία τους;
- Το έργο τους.
- Αυτό πρέπει να συνεχιστεί!
- Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο ζει η πατρίδα μας.
- Δεν πεθαίνει διότι οι δικοί μας θυσιάζονται.
- Το δείχνουν με τη ζωή τους.
- Από τα πιο παλιά χρόνια.
- Αυτός είναι Ελληνισμός.
- Και όχι μόνο!
- Είναι προσφορά για την Ανθρωπότητα.
- Έτσι γεννήθηκε ο Ουμανισμός.
- Επί του πρακτέου όμως τι κάνουμε τώρα;
- Πρέπει να βρούμε τους δικούς μας.
- Μα δεν ξέρουμε πού τους πήγαν.
- Αυτό θα μάθουμε.
- Δεν έχουμε την οργάνωση των εχθρών μας.
- Ούτε αυτοί τη νοημοσύνη μας.
- Η πλάγια σκέψη δεν αρκεί εδώ.
- Τότε θα χρησιμοποιήσουμε την πλάγια επίθεση.
- Επίθεση είπες;
- Μα δεν είμαστε μαχητές.
- Μόνο αγωνιστές.
- Θα γίνουμε τότε.
- Γιατί ο αγώνας μας έγινε μάχη.
- Δεν έχουμε άλλη επιλογή.
- Όχι καμιά άλλη.
- Πρέπει να τους βρούμε.
- Θα είναι νεκροί ή ζωντανοί ;
- Δεν αλλάζει τίποτα για μας.
- Σε κάθε περίπτωση πρέπει να τους πάρουμε πίσω.
- Κι αν δεν τα καταφέρουμε;
- Ούτε αυτήν την επιλογή έχουμε.
- Οι δικοί μας έδωσαν τα πάντα για μας.
- Κι εμείς έχουμε μόνο τη ζωή μας.
- Και το έργο μας.
- Είναι σαν να μας έδωσαν τη σκυτάλη.
- Είμαστε όμως άξιοι να την πάρουμε;
- Το έργο μας θα δείξει την αξία μας.
- Δεν έχουμε άλλη ευκαιρία.
- Ποιος πιστεύει από εμάς ότι είναι ζωντανοί;
- Κανείς.
- Είναι πάντως αγνοούμενοι.
- Και το καθήκον μας είναι να τους ψάξουμε.
- Όπου και να βρίσκονται.
- Έπρεπε να τους είχαμε βρει ήδη.
- Μην το σκέφτεσαι.
- Γιατί;
- Διότι υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις στην ιστορία της πατρίδας μας.
- Και τι σημαίνει αυτό;
- Στις περισσότερες δεν είχαμε γεννηθεί.
- Η βραδύτητα.
- Η βραδύτητα;
- Αργήσαμε να γεννηθούμε.
- Τότε θ' αργήσουμε να πεθάνουμε για να σώσουμε περισσότερους.
- Με το έργο αυτό μπορεί και να μην αργήσουμε.
- Φοβάσαι;
- Βέβαια.
- Κι εγώ.
- Τότε γιατί ρωτάς;
- Για να ξέρω.
- Τι να ξέρεις ;
- Ότι είμαστε άνθρωποι, αλλά ο φόβος μας δεν πρόκειται να μας ενοχλήσει.
- Ακριβώς.
- Είμαστε άνθρωποι που θέλουν να βρουν ανθρώπους.
- Είναι το δικαίωμά μας.
- Αυτό το δικαίωμα είναι ακριβό.
- Και η άνοιξη είναι ακριβή.
- Σωστά.
- Πρέπει να φύγουμε τώρα.
- Τώρα;
- Ναι τώρα!
- Δεν έχουμε άλλο περιθώριο.
- Ο χρόνος είναι μαζί μας.
- Θα πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε μαζί του.
- Μπορεί και να είναι πιο δύσκολο.
- Όλα εξαρτώνται από εμάς.
- Εμάς και μόνο.
- Ακόμα και οι δικοί μας.
- Τώρα είμαστε όλοι ένα.
- Ένα και μόνο.
- Έτοιμοι όλοι;
- Όλοι και όλες.
- Έχεις δίκιο δεν υπάρχουν πια γυναίκες και άντρες.
- Μόνο μαχητές.
- Για τους δικούς μας.
- Για τους άξιους.
- Για την πατρίδα μας.



Το θεατρικό «Οι ελεύθεροι σκλάβοι», του Νίκου Λυγερού γράφτηκε μετά από παραγγελία του Κάτσιου Κωνσταντίνου, δασκάλου του Δημοτικού Σχολείου Ανωγείων για τους μαθητές της Τετάρτης και της Πέμπτης τάξης.

Οι ελεύθεροι σκλάβοι

Ν. Λυγερός

- Γιατί αυτή η θυσία; - Είναι το πρέπον! - Δεν έπρεπε… - Κι όμως. - Γιατί; - Ποια είναι η χρησιμότητα; - Η ανάγκη. - Και σε ποιον θα το πούμε; - Δεν θα το πούμε, θα το δείξουμε. - Και ποιος θα το δει; - Μόνο οι άνθρωποι. - Αυτοί είναι οι άλλοι. - Είμαστε Έλληνες επειδή είμαστε… - Τι; - Ελεύθεροι σκλάβοι! - Μα είναι οξύμωρο. - Είναι παράλογο. - Είναι μόνο παράδοξο. - Αλλά είναι η αλήθεια. - Οι σκλάβοι που δεν αλλάζουν παραμένουν δούλοι. - Κι οι ελεύθεροι δεν ξέρουν την αξία της ελευθερίας τους. - Κι εμείς; - Ελεύθεροι πολιορκημένοι από την αρχή, για να γίνουμε ελεύθεροι σκλάβοι στο τέλος. - Είναι αινιγματική η σκέψη σου. - Και τα αινίγματα λύνονται. - Από ποιους; - Από αυτούς που ζουν για την αλήθεια. - Οι εχθροί μας δεν αγαπούν τον Σωκράτη. - Εμείς όμως, ναι. - Ποιος θα καταλάβει το μαιευτικό σχήμα; - Αυτοί που είναι έτοιμοι. - Ποιος είναι έτοιμος να πεθάνει;  - Αυτός που ξέρει να ζει. - Ποιος είναι έτοιμος να θυσιαστεί; - Αυτός που αγαπάει τους άλλους. - Ποιος θα έχει την τόλμη; - Οι σκλάβοι που θέλουν την ελευθερία. - Όχι για τον εαυτό τους μόνο. - Αλλά και για τους άλλους. - Μόνο έτσι προσφέρουμε. - Είναι λοιπόν θέμα συνείδησης. - Είμαστε μόνοι, μαζί, για τους άλλους. - Ποιος μπορεί να καταλάβει το μήνυμα του Ελληνισμού; - Αυτός που ξέρει ότι είναι ο ίδιος μήνυμα. - Γι’ αυτό θέλουν να μας καταστρέψουν οι εχθροί μας; - Βλέπουν σ’ εμάς κομμάτια της Ανθρωπότητας και προσπαθούν να μας εξοντώσουν με τα εγκλήματά τους. - Δεν παλεύουμε μόνο για μας. - Παλεύουμε και για άλλους που δεν μπορούν να το κάνουν. - Κι έχουν μόνο εμάς. - Οι Αθώοι και οι Δίκαιοι. - Η αντίσταση είναι θέμα στάσης. - Και ικανότητας. - Πολυμήχανοι μονομάχοι. - Δεν είναι πια μονομάχοι. - Είμαστε μαζί, στον ίδιο αγώνα. - Στην ίδια μάχη. - Ενωμένοι με την ανθρωπιά μας. - Σιωπηλή συνεννόηση. - Ήρθε η ώρα της αντεπίθεσης. - Το στίγμα του Ελληνισμού. - Ενάντια στην βαρβαρότητα. - Τώρα που αντέξαμε την επίθεση πρέπει να δείξουμε την αξία μας και για το μέλλον, όχι μόνο για το παρελθόν. - Και πού θα βρούμε τα όπλα μας; - Εκεί όπου γεννηθήκαμε. - Τι θέλεις να πεις; - Γεννηθήκαμε στη θάλασσα. - Εκεί βρίσκεται η δύναμη μας. - Μα κανείς δεν το βλέπει. - Γιατί κανείς δεν το σκέφτεται. - Ο καθένας είμαστε ένα νησί. - Μια μοναξιά που έγινε μοναδικότητα. - Και μέσω της θάλασσας… - Είμαστε ενωμένοι… - Η θάλασσα είναι η γέφυρα του Ελληνισμού. - Ο φόβος σάς έχει τρελάνει. - Μια γέφυρα θάλασσας. - Τι άλλο θ’ ακούσω; - Ό,τι μπορείς και μόνο! - Πότε θα σταματήσει αυτή η καταπίεση; - Με την αντεπίθεσή μας. - Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι θα τα βγάλουμε πέρα; - Αρκεί να το πιστέψουμε εμείς, οι άλλοι θα το δουν με το έργο μας. - Έχει νόημα αυτό που λέει. - Είναι λοιπόν θέμα πίστης. - Ακόμα και στις χειρότερες στιγμές, η πίστη μάς έσωσε. - Είναι η ιστορία της πατρίδας μας. - Με το παράδειγμά τους πίστεψα σε μας. - Πρέπει να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας. - Για να πάψουν οι αμφιβολίες. - Και ν’ αρχίσει η δράση. - Ο λαός μας θ’ ακολουθήσει την τόλμη. - Τώρα σε αυτήν την κατάσταση. - Ειδικά τώρα. - Γιατί; - Γιατί δεν έχει πια τίποτα να χάσει. - Ελευθερία ή θάνατος λοιπόν… - Αυτή είναι η αλήθεια μας. - Αυτή είναι και η παράδοσή μας. - Κανένας δεν θα μείνει σκλάβος. - Ο Ελληνισμός δεν θέλει δούλους. - Γιατί η δουλεία δεν είναι ζωή. - Και μόνο η ελεύθερη ζωή έχει νόημα. - Κι αν μας σκοτώσουν; - Πάλι ελεύθεροι θα είμαστε! - Δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε δούλοι. - Δεν γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε. - Όλοι πεθαίνουν.  - Σημασία έχει πώς ζεις κι όχι ότι θα πεθάνεις. - Σήμερα διαλέγουμε τη ζωή μας.  - Σαν να μην υπήρχε πριν.  - Μπορεί να πεθάνουμε λοιπόν, αλλά τώρα αποφασίζουμε ότι θα ζήσουμε για τους άλλους.  - Για το μέλλον.  - Για τη μνήμη. - Για τη μνήμη μέλλοντος.  - Κανείς δεν θα πει ότι εγκαταλείψαμε τον αγώνα.  - Ούτε τη μάχη.  - Σήμερα γεννιόμαστε μαχητές.  - Για να ζήσουμε ελεύθεροι. - Ή να πεθάνουμε άξιοι. - Κανείς δεν μπορεί ν’ αντισταθεί σε αυτήν την απόφαση.  - Κανείς. - Και τώρα; - Τελείωσε ο θάνατος. - Αρχίζει η ζωή.  - Με τη μάχη. - Με το έργο.  - Ενάντια στη βαρβαρότητα. - Για τον Ελληνισμό.  - Για την Ανθρωπότητα!

Στο σταυροδρόμι του γαλάζιου
Ν. Λυγερός

Ο δρόμος της Τουρλίδας χωρίζει το γαλάζιο της Λιμνοθάλασσας. Full shot.
Στο βάθος βλέπουμε δύο άτομα να περπατάνε. Διασχίζουν τη σιωπή. Medium long shot.

Αθανασία
Εδώ τελειώνουν όλα !

Φώτης
Κι εδώ αρχίζουν όλα... Σιωπή.

Αθανασία
Κάθε βράδυ έρχομαι εδώ...

Φώτης
Στο σταυροδρόμι του γαλάζιου... Χρόνος. Θέλεις να δεις το θάνατο του γαλάζιου μες στο μαύρο;

Αθανασία
Ποτέ μου δεν το είχα σκεφτεί μ' αυτόν τον τρόπο... Χρόνος. Έρχομαι, γιατί με ν’ ανακουφίζει...

Φώτης
Η θαράπαψη της Λιμνοθάλασσας... Medium shot.

Αθανασία
Ειλικρινά, δεν ξέρω... Κάτι με τραβάει εδώ πέρα...

Φώτης
Η αρχή ή το τέλος;

Αθανασία
Τα σύνορα...

Φώτης
Τα σύνορα του μαύρου ορίζοντα; Σιωπή. Κάποτε όταν απομακρύνεσαι νιώθεις πιο κοντά...

Αθανασία
Το πιστεύεις; Ή το λες για μένα;

Φώτης
Δεν το πιστεύω, το ζω...

Αθανασία
Μα πώς;

Φώτης
Πριν ακόμα γεννηθώ, πενθούσα ήδη... Σιωπή.

Αθανασία
Συγγνώμη, δε σε κατάλαβα...

Φώτης
Από εδώ, φαίνεται η Παναγιά η Φοινικιώτισσα ;

Αθανασία
Ναι, βέβαια... Κοίτα εκεί...
INSERT : Η Παναγιά η Φοινικιώτισσα. Full shot.
Τώρα έφθασαν στην άκρη της θάλασσας και του ουρανού... Medium long shot.
Φώτης
Εδώ είναι;

Αθανασία
Σχεδόν βουβά. Ναι...

Φώτης
Αυτό το μέρος μοιάζει... Χρόνος.

Αθανασία
Περίεργη. Με τι;

Φώτης
Μοιάζει με σταυρό...

Αθανασία
Σταυρό;

Φώτης
Ο δρόμος της Τουρλίδας κι ο ορίζοντας της Λιμνοθάλασσας σχηματίζουν ένα σταυρό...

Αθανασία
Πρώτη φορά τ' ακούω... Medium shot.

Φώτης
Μετά τη σιωπή υπάρχει πάντα η πρώτη λέξη...

Αθανασία
Μα βλέπεις τον κόσμο τόσο διαφορετικά...

Φώτης
Μα είναι διαφορετικός! Μόνο η κοινωνία τον βλέπει πάντα ίδιο.

Αθανασία
Αναρωτιέμαι πόσο άσχημος σου φαίνεται ο κόσμος της κοινωνίας...

Φώτης
Δε ζω σ' αυτό τον κόσμο!

Αθανασία
Μα όλοι ζούμε σ' αυτόν τον κόσμο!

Φώτης
Υπάρχουμε, δε ζούμε... Χρόνος. Όταν έρχεσαι εδώ, έρχεσαι για να ζήσεις...

Αθανασία
Ναι, έχεις δίκιο... Κάθε φορά που έρχομαι ξαναζώ...

Φώτης
Για να ξαναζήσεις όμως, πρέπει να πεθάνεις... Σιωπή.

Αθανασία
Εσύ, πότε πέθανες για πρώτη φορά;

Φώτης
Πριν γεννηθώ...

Αθανασία
Όταν πενθούσες;

Φώτης
Όταν ήταν έγκυος η μάνα μου, πέθανε η αδελφή μου...

Αθανασία
Δεν ήξερα...

Φώτης
Με περίμενε και δεν την πρόλαβα...

Αθανασία
Ήθελες να τη βοηθήσεις. Μα ήσουν παιδί!

Φώτης
Η αθωότητα κάνει τα παιδιά. Εγώ ήμουν καταδικασμένος... Χρόνος. Έπρεπε να ήμουν κοντά της... Ήταν τόσο μικρή και αθώα...

Αθανασία
Δε φταις εσύ... Ο χρόνος...

Φώτης
Όχι, ο χρόνος είναι μαζί μας! Χρόνος. Ήμουν δεσμώτης της ζωής...

Αθανασία
Μα δε γινόταν αλλιώς.

Φώτης
Έπρεπε να πεθάνω πριν για να τη σώσω.
Προχωρά προς τη θάλασσα μόνος. Σιωπή. Medium shot.

Αθανασία
Μη πας τόσο μακριά...

Φώτης
Ακούς;

Αθανασία
Τι πράγμα; Δεν ακούω τίποτα... Close up.

Φώτης
Κάθε βράδυ που έρχεσαι...

Αθανασία
Ναι...

Φώτης
Σταυρώνουν τη μοναξιά... Σιωπή. Full shot.