Η πρόσφατη ανακοίνωση της Τουρκίας που διακόπτει τα σχέδια συνεργασίας με την ιταλική πετρελαϊκή εταιρεία ΕΝΙ, είναι μια ενίσχυση του συμμαχικού πλαισίου που απέκτησε η Κύπρος μας, λόγω της κυπριακής ΑΟΖ. Διότι η ΕΝΙ συμμετέχει με 80% στην κοινοπραξία με την κορεατική πετρελαϊκή εταιρεία, η οποία έχει το άλλο 20%, που υπέγραψε συμφωνία παραχώρησης με την Κύπρο για τα οικόπεδα 2, 3 και 9. Μάλιστα είναι σε αυτή τη συμφωνία που η κοινοπραξία αυτή έδωσε 150 εκατομμύρια ευρώ για το bonus υπογραφής. Η Τουρκία ήδη με την ανακοίνωση του δεύτερου γύρου παραχώρησης τον Φλεβάρη 2012, είχε πει ότι δεν θα συνεργαστεί πλέον με τις εταιρείες που θα υποβάλουν υποψηφιότητα σε αυτό το διαγωνισμό. Κι όμως βρέθηκαν τριάντα τρεις εταιρείες που ενώθηκαν σε δεκαπέντε κοινοπραξίες για τις αιτήσεις που αφορούσαν το άνοιγμα δώδεκα νέων οικοπέδων στην κυπριακή ΑΟΖ. Κι αν αυτή η ήττα δεν αναδείχθηκε στην Κύπρο και στην Ελλάδα, παραμένει μια διπλωματική ήττα. Οι εταιρείες έκαναν τους υπολογισμούς τους και κατάλαβαν ότι το φυσικό αέριο που βρίσκεται στην κυπριακή ΑΟΖ αποτελεί ένα ασύγκριτο πλεονέκτημα και δεν έδωσαν καμιά σημασία στις φοβέρες της Τουρκίας, έτσι συνέχισαν κανονικά το διαγωνισμό του δεύτερου γύρου παραχώρησης. Έτσι η εταιρεία ΕΝΙ προχώρησε δίχως ν'αλλάξει τίποτα στον αρχικό της σχεδιασμό. Αυτός μάλιστα σχετίζεται άμεσα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ο ευρωπαϊκός σχεδιασμός με ψηφοφορία στο Ευρωκοινοβούλιο έχει αποφασίσει να δώσει προτεραιότητα στη Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα και να προωθήσει το θέμα της οριοθέτησης των ΑΟΖ σε αυτές τις περιοχές (βλ. άρθρα 76 και 77 του Οδικού Ενεργειακού Χάρτη 2050). Επιπλέον, η ίδια η Ιταλία ανήκει, λόγω παράδοσης, στους μεγαλύτερους καταναλωτές φυσικού αερίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει κάνει ήδη συμφωνία υφαλοκρηπίδας με την Ελλάδα, συνδέεται ηλεκτρικά με το καλώδιο GRITA και έχει μεγάλη τεχνογνωσία στον τομέα των υδρογονανθράκων. Καθώς η Τουρκία δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα, προσπαθεί να πει, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, ότι διακόπτει σχέδια συνεργασίας, ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτή που βρίσκεται εκτός πλαισίου. Κατά συνέπεια, αυτή η απόφαση δεν είναι παρά ένας έμμεσος τρόπος να αντιληφθούμε ότι το συμμαχικό πλαίσιο της ΑΟΖ έχει δώσει μια στρατηγική η οποία δεν σταματά με τακτικές κινήσεις ειδικά όταν είναι απλώς ρητορικές και διπλωματικές. Θα ήταν καλό λοιπόν να αντιληφθούμε όλοι αυτήν την ανθεκτικότητα της υψηλής στρατηγικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου