Οι τελικές καθυστερήσεις της ΑΟΖ

Του Ν.Λυγερού

Στον αγώνα που δίνει η Ελλάδα για να αποκτήσει επιτέλους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, έχουμε εξαντλήσει κάθε παράταση κι έχουμε περάσει στο στάδιο των τελικών καθυστερήσεων, οι οποίες δεν δικαιολογούνται από καμία εξωτερική παρέμβαση, ούτε σε οικονομικό επίπεδο ούτε σε γεωπολιτικό, διότι το ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι ξεκάθαρα θετικό κι όσον αφορά στο γειτονικό είναι πλέον ουδέτερο, διότι ξέρει ότι η θέσπιση είναι μία νομική πράξη που γίνεται μονομερώς και αποτελεί το δικαίωμα κάθε κράτους. Έχουμε υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982 κι έχουμε ψηφίσει τον κυρωτικό Νόμο το 1995. Αυτά είναι δεδομένα και πρέπει να βασιστούμε σε αυτά για να προχωρήσουμε δίχως δισταγμό. Όλο το πλαίσιο έχει προετοιμαστεί σε επιστημονικό και τεχνικό επίπεδο. Τώρα δεν υπάρχει πια κανένας που να αμφισβητεί την ύπαρξη υδρογονανθράκων στην ελληνική ΑΟΖ. Έχουμε επίσης πολύ σοβαρά και αξιόλογα στοιχεία και για τους υδρίτες μεθανίου σε ποσότητες που μας κατατάσσουν στις καλύτερες περιπτώσεις της Μεσογείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν υπάρχει τίποτα λοιπόν που να μην έχουμε στη διάθεσή μας για να κάνουμε τη θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ. Τίποτα βέβαια εκτός από μία πλειοψηφία πολιτικών με κότσια που να είναι ενημερωμένοι και αποφασισμένοι δίχως να επηρεάζονται από την κομματική ασχετοσύνη στην οποία οφείλεται το μεγαλύτερο μέρος της καθυστέρησης. Διότι δεν μπορούν να καταλάβουν ακόμα ότι αν η Ελλάδα είχε αξιοποιήσει την ΑΟΖ της από το 1995 με τα αποδεδειγμένα κοιτάσματα του 1997, δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ στην οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα. Αλλά ας αφήσουμε αυτό το θέμα κι ας επικεντρωθούμε στην ουσία. Έχουμε τριακόσιους βουλευτές πάνω στους οποίους βασίζεται το θέμα της ψηφοφορίας και της ψήφισης της θέσπισης της ελληνικής ΑΟΖ. Αυτοί οι τριακόσιοι αντί να βρίζονται μεταξύ τους για ανούσια πράγματα, ας ενημερωθούν επιτέλους για να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν την κατάλληλη στιγμή. Αλλιώς δεν έχει νόημα να μας αντιπροσωπεύουν στην Βουλή των Ελλήνων. Αφού είναι οι πολιτικοί μας πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αποδείξουν την πραγματική τους πολιτική αξία όχι με φρουφρού κι αρώματα αλλά με πράξεις, όπως το έκαναν οι 300 του Λεωνίδα. Αλλιώς ας μας αφήσουν ήσυχους κι ας παραμείνουν εκεί που είναι δίχως να μας ζητούν τίποτα, αφού έχουν στη διάθεσή τους ένα εργαλείο όχι μόνο για να προσφέρει την ανάκαμψη και την ανάπτυξη στην πατρίδα μας, αλλά βέβαια και να αλλάξει την πραγματικότητα, αλλά δεν το αξιοποιούν.