Ο Maurice γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1903 στη Ρωσία και ήταν το μοναχοπαίδι ενός γάλλου μηχανικού και μιας γαλλίδας δασκάλας. Μεγάλωσε όμως στην πόλη Ρεν της Γαλλίας, εκεί όπου μετακόμισε με τη μητέρα του όταν ορφάνεψε από πατέρα στην ηλικία των 4 ετών. Ήταν ένα πολύ όμορφο παιδί που οι φίλοι του συνήθιζαν να φωνάζουν «άγγελο». Η δασκάλα μητέρα του ήταν η αφορμή για την κλίση του στην εκμάθηση ξένων γλωσσών: μίλαγε γαλλικά, ρωσικά, βουλγάρικα, αγγλικά και λιθουανικά.
Στην ηλικία των 17 ετών διαγνώστηκε με μεγαλακρία, μια σοβαρή πάθηση που είχε σαν αποτέλεσμα να γίνουν αφύσικα μεγάλα το κεφάλι του, τα χέρια του και τα πόδια του. Στο 90% των περιπτώσεων η ασθένεια προκαλείται από όγκο στην υπόφυση, έναν ενδοκρινή αδένα του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα να ενισχύεται στο αίμα η παρουσία της αυξητικής ορμόνης GH. Αν το πρήξιμο ξεκινήσει σε μικρή ηλικία, πριν ολοκληρωθεί η ανάπτυξη, τότε τα κόκαλα μεγαλώνουν σε όγκο. Στην περίπτωση όμως του Maurice τα κόκκαλα είχαν πλήρως αναπτυχθεί και η μεγαλακρία τα έκανε να αδυνατίζουν και να μακραίνουν και ταυτόχρονα οδηγούσε στη διόγκωση των εσωτερικών οργάνων του.Ο «άγγελος» μετατράπηκε σε τέρας και η ζωή του άλλαξε ολοκληρωτικά. Φοίτησε στη Νομική Σχολή της Τουλούζης, αλλά τα όνειρά του για μια λαμπρή καριέρα στη δικηγορία άρχισαν να αργοσβήνουν. Η ασθένεια είχε αλλοιώσει τις φωνητικές του χορδές. «Ίσως με αυτό το πρόσωπο μπορώ να γίνω δικηγόρος. Αλλά με αυτή τη μουλαρίσια φωνή, δεν θα με άκουγε κανείς» είχε πει σε συνέντευξη στην αμερικάνικη εφημερίδα «Λόουελ Σαν» το 1943.
Και έτσι αποφάσισε να ενταχθεί στο ναυτικό. Τα πρώτα χρόνια του ως πολίτης έκανε διάφορες δουλειές, με κυρίαρχη αυτή του ηθοποιού, συνήθως υποδυόμενος κάποιο τέρας εξαιτίας της εμφάνισής του. Στο ναυτικό, όπου υπηρέτησε για 5-6 χρόνια, είχε την πρώτη του επαφή με την πάλη μιας και αυτό συνήθιζαν να κάνουν οι ναύτες για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους.
Η γνωριμία με τον Karl Pojello, οι ένδοξες μέρες στα ρινγκ και το κοινό τελευταίο «ταξίδι»
Ένα ωραίο πρωινό του 1937, καθ’ οδόν προς το στούντιο όπου γίνονταν τα γυρίσματα της ταινίας που έπαιζε τον Φρανκεστάιν, σταμάτησε τον Maurice στο δρόμο ο Karl Pojello, έκπληκτος από την εμφάνισή του, για να τον ρωτήσει τι δουλειά κάνει. Ο Maurice, συνηθισμένος αποδέκτης των περιπαικτικών σχολίων που έκαναν άγνωστοι στο πρόσωπό του, ζήτησε από τον Karl να τον παρατήσει, φοβούμενος ότι η ερώτηση του ήταν αντίστοιχη με αυτή των χλευαστών του. Όμως ο Karl είδε στο «τέρας» ένα μεγάλο ταλέντο στην πάλη.
«Ο Karl με ρώτησε αν γυμναζόμουν ή αν έκανα κάποιο σπορ. Όταν του είπα ότι πάλευα ερασιτεχνικά και μάλιστα είχα κερδίσει κάποια τουρνουά ενθουσιάστηκε. Πήγαμε στο γυμναστήριο και παλέψαμε για 25 λεπτά » είχε πει ο Maurice. «Με νίκησε εύκολα σε δύο λεπτά» είπε πει ο Karl. Και αυτή ήταν η αρχή για μια λαμπρή καριέρα στην πάλη και μια σπουδαία φιλία ανάμεσα στους δύο άντρες.
O Tillet σημείωσε μεγάλη δόξα σε Ευρώπη και Αμερική με το παρατσούκλι «Ο άγγελος», αν και πολλές φορές το όνομά του συνοδευόταν από τη φράση «Ο πιο άσχημος άνθρωπος στον κόσμο». Χιλιάδες άνθρωποι πήγαιναν στους αγώνες για να τον αποθεώσουν, αλλά και να δουν από κοντά την περιέργη εμφάνιση για την οποία μιλούσε όλος ο κόσμος.
Στις 24 Ιανουαρίου 1940 ο Maurice έκανε το ντεμπούτο του στην Αμερική. Παρούσα στον αγώνα ήταν μια ομάδα επιστημόνων από το Χάρβαρντ που του ζήτησε να μετρήσει τις αφύσικες διαστάσεις του σώματός του. Οι επιστήμονες έμειναν έκθαμβοι όταν διαπίστωσαν ότι ο παλαιστής ήταν το πλησιέστερο μοντέλο σύγχρονου ανθρώπου που έφερνε στον Νεάντερνταλ. «Ένα φρικιό που μοιάζει με τον πιο δυνατό άνδρα που έζησε ποτέ», έτσι τον περιέγραφε το 1941 η εφημερίδα «Bismarck Tribune».
Πάλεψε με τους διασημότερους παλαιστές του κόσμου. Μπορεί να έδειχνε άγριος και η εμφάνισή του να τρόμαζε τον κόσμο, όμως ο χαρακτήρας του ήταν το ακριβώς αντίθετο. Όποιοι τον γνώριζαν δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτός που έβλεπαν να κατατροπώνει τους αντιπάλους του στο ρινγκ και να σέρνει λεωφορεία μόνο με τη δύναμη του σώματός του, ήταν ο ίδιος άνθρωπος με τον ευγενικό, γλυκομίλητο κύριο με το γαλλικό μπερέ στο κεφάλι, που είχε γίνει δεκτός ακόμα και από τον Πάπα το 1947.
Τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του κόσμου στο πρόσωπό του που το 1950 ο γλύπτης Louis Linck έφτιαξε αρκετές προτομές του Maurice σε πρασινωπή χροιά. Δύο από αυτές τις προτομές εκτέθηκαν στο Weightlifting Hall of Fame και στο μουσείο York Barbell.
Μετά από μια ένδοξη καριέρα αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 1953, με την υγεία του να παρουσιάζει σημαντική επιδείνωση εξαιτίας της μεγαλακρίας. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1954 ο αγαπημένος φίλος και μάνατζερ του Karl Pojello πεθαίνει από καρκίνο του πνεύμονα. Όταν ο Maurice μαθαίνει τα νέα από τη σύζυγό του Karl, Όλγα, της λέει με περίσσια λύπη ότι δεν υπάρχει πια λόγος να ζει ούτε και αυτός. Δεκατρείς ώρες μετά το θάνατο του Karl ο Maurice αφήνει την τελευταία του πνοή νικημένος από την καρδιά του.
Οι δύο φίλοι θάφτηκαν ο ένας δίπλα στον άλλο, στον οικογενειακό τάφο του Pojello με την επιγραφή: «Φίλοι που δεν τους χώρισε ούτε ο θάνατος».
Η εκπληκτική ομοιότητα με τον ήρωα κινουμένων σχεδίων Σρεκ
Η ταινία «Σρεκ» και ο βασικός χαρακτήρας είχαν γραφτεί πάνω στον ηθοποιό Κρις Φάρλεϊ. Το 1997 όμως, πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα, ο Φάρλεϊ πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης. Και τότε οι δημιουργοί της αναγκάστηκαν να αλλάξουν όλη την ταινία, που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2001, έσπασε τα ταμεία και σάρωσε τα βραβεία μεταξύ των οποίων και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων.
Οι φήμες ότι ο χαρακτήρας του Σρεκ ήταν εμπνευσμένος από τον Maurice Tillet έδιναν και έπαιρναν καθώς παρουσίαζαν πολλές ομοιότητές στην εμφάνισή τους. Η εταιρεία παραγωγής DreamWorks Animation όμως δεν επιβεβαίωσε ποτέ τις φήμες για το αν υπήρχε ένας πραγματικός Σρεκ, ούτε όμως και τις διέψευσε. Πολλοί ήταν αυτοί που υποστήριζαν ότι οι δημιουργοί του Σρεκ εμπνεύστηκαν από τις προτομές που είχαν δει στο μουσείο York Barbel, αυτές με την πρασινωπή χροιά, το ίδιο χρώμα δηλαδή που είχε και ο Σρεκ.
Και φυσικά εκτός από την παρόμοια εμφάνιση, παρόμοιοι ήταν και οι χαρακτήρες τους. Ο Σρεκ παρότι άσχημος και τρομαχτικός στην όψη ήταν εξαιρετικά καλόκαρδος. Το ίδιο και ο Tillet το «τέρας» που όμως όλοι λάτρευαν για τη μεγάλη του καρδιά. Αυτή που τελικά τον πρόδωσε!
ΠΗΓΗ newsbeast
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου