Του Ν. Λυγερού
Εδώ και δεκαετίες, όλοι έχουν συνηθίσει να βλέπουν τη Μέση Ανατολή σαν ένα μεγάλο κοίτασμα υδρογονανθράκων, δίχως όμως να βλέπουν το ιστορικό και θρησκευτικό υπόβαθρο που υπήρχε στην περιοχή εδώ και αιώνες.
Έτσι στην αντίληψή τους δεν υπάρχει το πλαίσιο της μεταφοράς τεχνογνωσίας και της διαχείρισης της τεχνολογίας σε περιοχές, όπου μόνο η έρημος είχε νόημα.
Ενώ στην πραγματικότητα η ανάγκη ενέργειας από τη μια πλευρά, δηλαδή από την Ευρώπη και την Αμερική και η ανάγκη ανάπτυξης από την άλλη, δηλαδή τη Μέση Ανατολή, δημιούργησε ένα τεχνητό πλαίσιο συνεργασίας που έχει επιπτώσεις. Έτσι όταν εξετάζουμε τον νέο ενεργειακό δρόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το 2020 και για το 2050 καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μια αλλαγή φάσης, αφού πλέον μιλάμε για προώθηση των αυτόχθονων πηγών ενέργειας εντός των ΑΟΖ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μάλιστα στην Ανατολική Μεσόγειο και τον Εύξεινο Πόντο. Αυτό το στρατηγικό και ενεργειακό νοητικό σχήμα σημαίνει ότι το ενδιαφέρον για τη Μέση Ανατολή όσο και απίστευτο και να φαίνεται για τους περισσότερους από εμάς, θα μειωθεί. Διότι πρακτικά θα είναι το ανάλογο από τη μέθοδο που ακολουθεί η Ρωσία σε σχέση με την Ουκρανία και το πέρασμα των αγωγών φυσικού αερίου. Έτσι η Ανατολική Μεσόγειος θα γίνει ακόμα πιο ελκυστική όχι μόνο για την Ευρώπη, αλλά και για την Αμερική. Με αυτόν τον τρόπο, τον ολικό, μπορούμε να ερμηνεύσουμε καλύτερα και την κίνηση της Exxon Mobil για τα θαλάσσια οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ. Το ίδιο ισχύει και για την Qatar Petroleum που θέλει επί της ουσίας να απεγκλωβιστεί από το πλαίσιο του μέλλοντος που δημιουργείται στην όλη περιοχή.
Ο ρόλος της Αφρικής
Του Ν. Λυγερού
Του Ν. Λυγερού
Ο ρόλος της Αφρικής έχει αλλάξει ειδικά μετά την αποαποικιοποίηση όχι μόνο από τα απελευθερωτικά κινήματα, αλλά και από την ίδια την εξέλιξη των κρατών σε δημοκρατικά καθεστώτα. Ταυτόχρονα, η Ευρώπη έχει μείνει λίγο στο περιθώριο για να μην έχει ενοχές για τη διαχείριση του παρελθόντος και τις επιφυλάξεις του μέλλοντος. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η Κίνα βρήκε ένα άνοιγμα που δεν υπήρχε πριν και επενδύει μαζικά για ν’ αλλάξει την κατάσταση μ’ ένα ριζοσπαστικό τρόπο, αφού πρόκειται για μια οικομμουνιστική επίθεση, οργανωμένη με τα κατάλληλα μέσα για να υπάρξει στη συνέχεια μια απόλυτη εξάρτηση για την ανάπτυξη. Επί της ουσίας βλέπουμε ότι η Κίνα θέλει ν’ αλλάξει το ρόλο της Αφρικής, κάνοντας μια μεγάλη σε εμβέλεια πλάγια επίθεση στην Ευρώπη. Δεν ασχολείται μόνο με τη Μέση Ανατολή μετά από το Πακιστάν λόγω Ινδίας, αλλά θέλει να επεμβαίνει κι εκεί. Έτσι η σχέση της Αφρικής με την Ευρώπη θα πρέπει να είναι μεγαλύτερης ποιότητας, αλλιώς υπάρχει ένας ορατός κίνδυνος αλλοίωσης. Η επικέντρωση των προβλημάτων στη Μέση Ανατολή δεν προέρχεται από το πετρέλαιο και μόνο κι όποιος το πιστεύει έχει απλοϊκή σκέψη. Διότι και στην Αφρική ο ορυκτός πλούτος είναι τεράστιας σημασίας, απλώς η αξιοποίηση του δεν γίνεται προς όφελος του λαού κι αυτό είναι απαράδεκτο. Όσο κι αν φαίνεται περίπλοκο, η Κίνα παίζει στην Αφρική, όπως η Ευρώπη έπαιξε στην Ινδοκίνα. Κι αν αυτή η παράδοξη συμμετρία δεν γίνει κατανοητή, έτσι ώστε να μελετηθούν οι επιπτώσεις, τότε πάλι θα έχουμε προβλήματα σοβαρά και μάλιστα σε επίπεδο της Ανθρωπότητας. Έχει, λοιπόν, σημασία ν’ αναπτυχθεί και μια διαγώνια σχέση με τις χώρες της Αφρικής, διότι η Ευρώπη είναι μια γωνία μεταξύ δύο μεγάλων επιφανειών, της Ασίας και της Αφρικής. Γι’ αυτόν τον λόγο η Αφρική δεν μπορεί να αφεθεί μόνη της δίχως δεσμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου