Του Ν. Λυγερού
Αν μια παράδοση εμπεριέχει στοιχεία βαρβαρότητας, δεν είναι παράδοση αλλά βαρβαρότητα. Αν μια θρησκεία εμπεριέχει στοιχεία βαρβαρότητας, δεν είναι θρησκεία, αλλά βαρβαρότητα. Με αυτόν τον τρόπο, βλέπουμε ότι η βαρβαρότητα μπορεί να λειτουργήσει ως κριτήριο αφού είναι ο εχθρός της Ανθρωπότητας. Έτσι αν μια παράδοση ή μια θρησκεία πληγώνει την Ανθρωπότητα, δεν μπορείς να την αποδεκτείς. Διότι η προστασία της Ανθρωπότητας πρέπει να γίνει από κάποιον, κι αν δεν υπάρχει άλλος, πρέπει να είσαι αυτός για να γίνει το πρέπον. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συμβιβαστούμε με συστήματα που καταπατούν ανοιχτά όχι μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και τα μελλοντικά Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Το κριτήριο της βαρβαρότητας ακολουθεί το νοητικό σχήμα του Popper έτσι η εφαρμογή του δείχνει και τα όρια της διπλωματίας. Με αυτήν την έννοια μπορούμε να εξετάσουμε και το έργο που γίνεται μέσω παράδοσης και μέσω θρησκείας. Αυτό το εργαλείο είναι σπουδαίο διότι συχνά η παράδοση και η θρησκεία παρουσιάζονται ως οντότητες που δεν πρέπει να αγγίξουμε. Αν όμως έχει εξελιχθεί η ηθική όπως το κάνει και η βιοηθική λόγω επιστήμης, τότε μπορούμε να εξετάσουμε την αξία της παράδοσης ή της θρησκείας σε σχέση με την εξέλιξη των ανθρώπων μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά και μετά όταν βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτής της βάρβαρης πράξης. Δεν είναι λοιπόν θέμα εθνικό που πρέπει να λύσει κάθε κράτος, αλλά διαδικασία που πρέπει να σέβεται την Ανθρωπότητα. Έτσι οι θρησκείες που θέλουν να εξοντώσουν κάθε άπιστο με το δικό τους τρόπο σκέψης, είναι όχι μόνο απαράδεκτες, αλλά είναι βάρβαρες και το ίδιο ισχύει για τις παραδόσεις. Κι αν νομίζεις ότι δεν μπορούν ποτέ ν’ αλλάξουν επειδή τα άτομα που τις προωθούν λένε ότι δεν γίνεται, να θυμάσαι το έργο του Σωκράτη με τους Ρήτορες, το έργο του Χριστού με τους Φαρισαίους, το έργο του Βούδα με τις τάξεις κ.λ.π. Πρέπει να πάψει η αδικία μόλις χτυπά την Ανθρωπότητα. Αλλιώς ο ναζισμός, ο κομμουνισμός, ο κεμαλισμός θα είχαν γίνει θρησκείες και παραδόσεις. Κι αν δυσκολεύεσαι ν’ αφαιρέσεις την ιδιότητα επειδή δεν εφαρμόζεις το κριτήριο, θυμήσου τουλάχιστον ότι είναι θρησκείες και παραδόσεις βαρβαρότητας και τίποτα άλλο.
Δάνειο Πάχος Χρόνου
Του Ν. Λυγερού
Του Ν. Λυγερού
Η ζωή δεν είναι ιδιοκτησία, αλλά δάνειο πάχος χρόνου στην καλύτερη των περιπτώσεων, διότι τότε υπάρχει έργο Ανθρωπότητας. Έτσι το δάνειο δεν είναι ένα ενδιάμεσο για την ιδιοκτησία. Είναι η αρχική και τελική φάση για τον άνθρωπο. Αν, λοιπόν, υπάρξει συνειδητοποίηση αυτού του δεδομένου τότε μπορεί να εμφανιστεί το ιδανικό το οποίο είναι ο υψηλός στόχος των ενεργειών ενός ανθρώπου. Έτσι μέσω αυτού του δανείου μπορείς να έχεις ένα ιδανικό. Αν δεν έχεις, το βλέπεις μόνο και μόνο ως χρέος. Ενώ αν έχεις, αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για καθήκον. Έτσι με αυτό το εφήμερο μπορείς να παράγεις το διαχρονικό. Με άλλα λόγια, η ερμηνεία αλλάζει, αφού τότε το δάνειο γίνεται δώρο και δεν αγοράστηκε. Στην συνέχεια, επειδή το έργο δημιουργεί το ον, προσφέρεις περισσότερα απ’ ότι έλαβες. Συνήθως δεν θέλουμε τους τόκους, γιατί πρέπει να τους πληρώσουμε. Ενώ η προσφορά μας είναι ακριβώς αυτοί οι τόκοι που δεν μας έβαλε η Ανθρωπότητα, αφού το δάνειο της είναι άτοκο. Αυτοί όμως που παράγουν έργο της επιστρέφουν περισσότερα. Και το έργο τους γίνεται προστιθέμενη αξία. Έτσι το δάνειο πάχος χρόνου είναι μια επένδυση για όσους είναι στην ανηφόρα της Ανθρωπότητας. Σε αυτό το πλαίσιο βρίσκουμε και την χρονική διάσταση της πίστης, αφού υπάρχουν και αιωνόβιες θρησκείες. Με αυτήν την νέα έννοια και ερμηνεία, η θρησκεία δεν έχει μόνο μια τοποστρατηγική προσέγγιση, αλλά βέβαια και μια χρονοστρατηγική. Είναι, λοιπόν, δυνατόν να υποστηρίξουμε μια θρησκεία που υποστηρίζει την Ανθρωπότητα και την προστατεύει ενεργά από τις επιθέσεις της βαρβαρότητας, αλλά μπορεί η ίδια να είναι πράξη βαρβαρότητας και τελικά βαρβαρότητα. Αν συνειδητοποιήσουμε την αξία αυτής της διαδικασίας που σέβεται και αγαπά την Ανθρωπότητα, τότε θα δούμε και την έννοια της σκυτάλης που όχι μόνο διατηρεί την προστιθέμενη αξία αλλά την αυξάνει για να εξελιχθεί η τελειότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου