Το υπόβαθρο της Συνθήκης Σεβρών

Το υπόβαθρο της Συνθήκης Σεβρών
Του Ν. Λυγερού

Το υπόβαθρο της Συνθήκης Σεβρών του 1920 είναι πολύ πιο βαθύ απ’ ότι πιστεύουν οι περισσότεροι. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πρόκειται για μια συμφωνία σε διμερές επίπεδο.

Η Συνθήκη Σεβρών είναι μια διεθνής Συνθήκη και ανήκει στις λεγόμενες πέντε Συνθήκες των προαστίων του Παρισίου που υπέγραψαν οι Συμμαχικές Δυνάμεις με τους εχθρούς τους:
Versailles 28/6/1919, Saint-Germain-en-Laye 10/9/1919, Neuilly-sur-Seine 27/11/1919, Trianon 4/6/1920, Sèvres 10/8/1920 διαδοχικά με τη Γερμανία, την Αυστρία, τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία και τελικά με την Τουρκία. Και οι Κύριες Συμμαχικές Δυνάμεις ήταν η Βρετανική Αυτοκρατορία, η Γαλλία, Ιαπωνία και η Ιταλία. Και για όσους, η παρουσία της Ιαπωνίας είναι παράξενη απλώς να τους υπενθυμίσουμε ότι η Βρετανική Αυτοκρατορία και η Ιαπωνική Αυτοκρατορία υπέγραψαν δύο συμφωνίες στο Λονδίνο στις 30 Ιανουαρίου 1902 και στις 12 Αυγούστου 1905. Οι άλλες Συμμαχικές Δυνάμεις που υπέγραψαν τη Συνθήκη Σεβρών είναι η Αρμενία, το Βέλγιο, η Ελλάδα, το Χαντζαζ, η Πολωνία, η Πορτογαλία, η Ρουμανία, το Σερβο-κροατο-σλοβενικό Κράτος και η Τσέχο-Σλοβακία. Είναι όλες αυτές οι Δυνάμεις που υπέγραψαν τη Συνθήκη ενάντια στην Τουρκία. Μάλιστα λόγω Βρετανικής Αυτοκρατορίας υπέγραψε και ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα-Ζηλανδία, η Νότια Αφρική και η Ινδία. Έτσι για να ξέρουμε για ποιο υπόβαθρο μιλούμε και να μην πέφτουμε στην παγίδα της προπαγάνδας της Τουρκίας.

Ιστορική διακλάδωση
Του Ν. Λυγερού

Η έκφραση Εθνικός Διχασμός του 1915 κρύβει πολλές λεπτομέρειες που έχουν τεράστια σημασία στο πλαίσιο της έξυπνης ιστορίας κι αν τις αναλύσουμε ορθολογικά, βλέπουμε ότι υπάρχουν ιστορικές διακλαδώσεις που αναδεικνύουν άλλες προοπτικές. Στις 18 Μαρτίου 1913 δολοφονήθηκε ο βασιλιάς Γεώργιος Α' της Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1845 και ήταν βασιλιάς από το 1863 έως το 1913. Η επιλογή του Βασιλιά οφείλεται στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1832 που υπέγραψαν οι Μεγάλες Δυνάμεις για να μην ανέλθει στον θρόνο της Ελλάδας γόνος δικής τους βασιλικής οικογένειας. Και γι' αυτόν τον λόγο η καταγωγή του ήταν από τη Δανία. Στο ενδιάμεσο ο διάδοχος Κωνσταντίνος ανέλαβε την αρχηγία στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Η ανικανότητά του σε επίπεδο στρατηγικής ήταν από τις κύριες ευθύνες της ήττας. Η δυσαρέσκεια εναντίον του ήταν τόσο μεγάλη που οδήγησε στο Κίνημα στο Γουδί το 1909, γεγονός που τον αναγκάζει σε εξορία. Όμως αυτή η εξορία είναι προσωρινή, διότι το 1911 ξαναβρίσκει τη θέση του ως Αρχιστράτηγος χάρη στον Πρωθυπουργό που δεν ήταν άλλος από τον Βενιζέλο. Ας μην το ξεχνάμε όταν μιλάμε μετά για διχασμό, ενώ πρόκειται για τους πρωταγωνιστές του. Έτσι ενώ είχαμε ένα Βασιλιά που ήταν υπέρ της Αντάντ και χάρη στον οποίον τα Ιόνια νησιά μας επεστράφησαν, βρεθήκαμε μ' έναν ανίκανο Βασιλιά υπέρ της Γερμανίας που αποφάσισε να μην υποστηρίξει την εκστρατεία της Καλλίπολης το 1915. Σε άλλη διακλάδωση, με την παραμονή του βασιλιά Γεώργιου Α', η Κωνσταντινούπολη θα είχε απελευθερωθεί και ενταχθεί στη Συνθήκη Σεβρών.

Το υπόβαθρο των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας
Του Ν. Λυγερού

Το υπόβαθρο των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας είναι η νοητική στρατηγική και η έξυπνη ιστορία. Χάρη σε αυτό εμπλουτίζει το νομικό πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο δεν επαρκεί από μόνο του λόγω της κυριαρχίας του σύγχρονου πάνω στο διαχρονικό, επειδή πολλοί ειδικοί του τομέα δεν έχουν εικόνα της στρατηγικής και δεν ενσωματώνουν την ιστορία, αφού ακολουθούν το νοητικό σχήμα μια αλυσίδα του Markov. Μια μεγάλη εξαίρεση στους νομικούς είναι ο Raphael Lemkin που επινόησε τον όρο γενοκτονία. Όμως κι αυτός έπρεπε ν' αντιμετωπίσει τις πιέσεις της κυριαρχίας του παρόντος και να περιοριστεί σε περιπτώσεις που δεν ενοχλούσαν τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής του. Έτσι τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας έρχονται να πλαισιώσουν την έννοια της γενοκτονίας για να μην αποτελεί μια εξαίρεση. Έτσι έχουμε μια γενίκευση με τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και μια επέκταση με τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Με άλλα λόγια έχουμε να κάνουμε με το νοητικό σχήμα της απαγωγής (abduction) κι όχι μόνο της επαγωγής. Τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας δεν είναι λοιπόν μια γενίκευση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά ο πυρήνας τους. Βρίσκονται πιο βαθιά και γι' αυτόν τον λόγο έχουν απαραίτητα στοιχεία στρατηγικής και ιστορίας για να είναι δομικά πιο ανθεκτικά, έτσι ώστε να προετοιμάσουν ακόμα και την ενσωμάτωση των υπερδομών μ' ένα τρόπο σχεδιασμένο εξ αρχής για να εμπλουτίζεται δίχως εκφυλισμό.