Στο μονοπάτι της αλήθειας

Ο σεβασμός του ιερού
Ν. Λυγερός, L. Santini, Β. Τσατσαμπά

Μαθήτρια: Δάσκαλε, είναι δυνατόν στον δείπνο να μην ήταν γυναίκες;
Δάσκαλος: Όχι.
Μαθήτρια: Αφού ξέρουμε ότι δεν έκανε ποτέ διάκριση ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες.
Δάσκαλος: Σωστά!
Μαθήτρια: Έτσι γράφτηκε η ιστορία για να μην έχουν δικαίωμα οι γυναίκες να λειτουργήσουν.
Δάσκαλος: Και για να κερδίσει ο Πέτρος κι όχι η Μαγδαληνή.
Μαθήτρια: Για τότε το καταλαβαίνω λόγω κοινωνίας, μα τώρα;
Δάσκαλος: Ήδη τότε ήταν ενάντια στη θέλησή του. Δεν άλλαξε τώρα.
Μαθήτρια: Και η εξέλιξη;
Δάσκαλος: Την καθυστερούν οι δογματικοί. Άλλο δόγμα, άλλο σεβασμός του ιερού.
Μαθήτρια: Το βλέπω, αλλά τι κάνουμε;
Δάσκαλος: Κάνουμε τη διαφορά. Άλλο το πρέπει κι άλλο το πρέπον.
Μαθήτρια: Άλλο θρησκεία κι άλλο πίστη.
Δάσκαλος: Η παράδοση μπορεί να καταπατά τις γυναίκες για λόγους κοινωνικούς, η πίστη δεν έχει αυτό το πρόβλημα.
Μαθήτρια: Κι όταν μας λένε να κάνουμε τον Σταυρό μας, αλλά να μην το φιλάμε επειδή έχουμε περίοδο;
Δάσκαλος: Αν κάνεις μόνο τον Σταυρό χωρίς να τον φιλάς, δεν κοινωνείς με τον Εσταυρωμένο. Ο Σταυρός χωρίς Εσταυρωμένο είναι απλώς εργαλείο για τα βασανιστήρια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το σύμβολο έχει νόημα μόνο μ’ αυτόν που του το δίνει.
Μαθήτρια: Τώρα το βλέπω καλύτερα.
Δάσκαλος: Ακόμα κι οι σκιές δεν κρύβουν το φως. Απλώς δείχνουν έμμεσα την ύπαρξή του.
Μαθήτρια: Πρέπει να βλέπουμε πίσω από τις σκιές.
Δάσκαλος: Εκεί βρίσκεται το φως.
Μαθήτρια: Σημασία έχει να κοινωνούμε.
Δάσκαλος: Και δεν υπάρχουν εμπόδια σ’ αυτό. Ο σεβασμός προς την προσφορά δεν είναι εντολή, αλλά επιλογή. Η ουσία είναι να κοινωνούμε.
Μαθήτρια: Αυτό νιώθω.
Δάσκαλος: Η αγάπη της Ανθρωπότητας αγγίζει τους πάντες.

Στο μονοπάτι της αλήθειας
Ν. Λυγερός, Β. Τσατσαμπά

 
Δάσκαλος: Πες μου αν θέλεις κάτι.
Μαθήτρια: Αν χρειαστώ, θα σας το πω.
Δάσκαλος: Τότε συνεχίζω τη μελέτη.
Μαθήτρια: Ακολουθώ, Δάσκαλε, όπου κι αν με πάτε. Είναι τόσο όμορφα.
Δάσκαλος: Θέλω ταυτόχρονα να παρακολουθείς.
Μαθήτρια: Η μελέτη των απαγορευμένων των θρησκειών είναι πιο ενδεικτική απ’ ό,τι νόμιζα.
Δάσκαλος: Να μιλάς τότε.
Μαθήτρια: Κατάλαβα. Άλλο σιωπή άλλο σιωπηλή.
Δάσκαλος: Χαίρομαι που το βλέπεις.
Μαθήτρια: Η πρώτη οδηγεί στην ουσία, ενώ η δεύτερη στην απραξία.
Δάσκαλος: Γι’ αυτό προτιμώ τις σκέψεις από τον διαλογισμό.
Μαθήτρια: Δηλαδή;
Δάσκαλος: Δες τη διαφορά μεταξύ Sōtō και Rinzai.
Μαθήτρια: Δεν τη βλέπω.
Δάσκαλος: Είναι Zen ως κύριες οδούς.
Μαθήτρια: Διαφωτιστικά μονοπάτια.
Δάσκαλος: Η πρώτη είναι σιωπηλή.
Μαθήτρια: Και η δεύτερη αξιοποιεί τα Koan;
Δάσκαλος: Τα Koan είναι εργαλείο για την σκέψη.
Μαθήτρια: Και την πίστη;
Δάσκαλος: Την έξυπνη.
Μαθήτρια: Μα δεν εμπεριέχουν και παράλογο;
Δάσκαλος: Το παράλογο είναι για την άγνοια.
Μαθήτρια: Και μετά;
Δάσκαλος: Έρχεται το παράδοξο.
Μαθήτρια: Και η επίλυση μέσω της διδασκαλίας.
Δάσκαλος: Μετά την υπέρβαση.
Μαθήτρια: Έτσι βλέπουμε και το ιερό.
Δάσκαλος: Έτσι μπαίνουμε σε αυτό.
Μαθήτρια: Ακόμα κι εμείς.
Δάσκαλος: Είναι Δικαίωμα Ανθρωπότητας.