Σύνοδος βαρβαρότητας

Οι καλοί άνθρωποι
Του Ν. Λυγερού

Οι καλοί άνθρωποι δεν μιλούσαν ποτέ για καθαρισμό. Αυτή η ορολογία είναι πολύ μεταγενέστερη. Ήθελαν να ζήσουν βαθιά την εκκλησία των Αποστόλων και αντιστάθηκαν στους θεσμούς που εκφύλιζαν την πίστη με μια θρησκεία που γινόταν όλο και πιο δογματική. Δεν άντεχαν επίσης το κοινωνικό σύστημα που τους καταπατούσε. Είχαν μια άλλη προσέγγιση και διαφοροποιούσαν την Παλαιά με την Καινή Διαθήκη σε βαθμό που να βλέπουν μια θεμελιακή αντιπαλότητα. Δεν έβλεπαν τον Σωτήρα παρά μόνο ως εκπρόσωπο του Θείου που θα έδειχνε στους ανθρώπους την οδό της σωτηρίας και με αυτήν την έννοια θεωρούσαν ότι η μετενσάρκωση ήταν απαραίτητη για να προετοιμαστεί η ψυχή να συναντήσει μετά τις υπερβάσεις της τον Θεό. Έδιναν σημασία μόνο στη βάπτιση. Πολλοί θεωρούν ότι ανήκουν μόνο στο παρελθόν όμως μετά από οχτακόσια χρόνια, η Εκκλησία αποφάσισε να ζητήσει συγνώμη για την πράξη που έκαψε τους 220 αθώους επειδή τότε ο δογματισμός έφτασε στα άκρα. Διότι μπορεί να υπήρχαν διαφορές και μάλιστα θεμελιακές αλλά η φωτιά δεν μπορεί να είναι ποτέ τρόπος επίλυσης. Οι καλοί άνθρωποι πέθαναν εδώ και αιώνες τουλάχιστον μέσω μιας κλασικής θεώρησης των πραγμάτων. Το θέμα είναι ότι το πνεύμα τους παραμένει ζωντανό και η αδικία που είχαν υποστεί είναι μια πληγή που δεν ξεχνούν οι άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά τους συνανθρώπους τους. Και γι’ αυτό είναι σημαντικό να βλέπουμε πώς η έξυπνη πίστη και η έξυπνη ιστορία αναλύουν και συνθέτουν τα δεδομένα που διασχίζουν τους αιώνες λόγω Χρονοστρατηγικής.

Σύνοδος βαρβαρότητας
Του Ν. Λυγερού

Όταν μια θρησκεία, μέσω Συνόδου το 1229 στη Τουλούζη, αποφασίζει να απαγορεύσει τη μετάφραση της Βίβλου για να μην υπάρχουν άλλες ερμηνείες, φτάνει στο επίπεδο της βαρβαρότητας. Διότι η απαγόρευση του κειμένου και της πρόσβασής του μέσω μετάφρασης είναι μια απαράδεκτη πράξη που εναντιώνεται στον Χριστιανισμό που είναι θεμελιακός της διάδοσης. Έτσι κι εμείς πρέπει να προσέχουμε μετά από τόσους αιώνες τους θεσμούς που προσπαθούν να αποκρύψουν τα ιερά κείμενα, αφού λόγω διαχρονικότητας, ανήκουν στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Το παράδειγμα της Συνόδου της Τουλούζης έχει βέβαια ένα ιστορικό πλαίσιο που εξηγεί τις αποφάσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να γίνει αποδεκτό από εμάς. Πιο γενικά η απαγόρευση της ανάγνωσης ιερών κειμένων και μεταφράσεων τους δεν είναι μόνο θρησκευτικά απαράδεκτη, αφού ουσιαστικά αποτελεί επίθεση ενάντια στην έξυπνη πίστη, αλλά είναι βαρβαρότητα ενάντια στην Ανθρωπότητα. Ακόμα και ο διαχωρισμός μεταξύ των κοσμικών και των ιερών όσον αφορά την πρόσβαση στο κείμενο είναι και αυτή απαράδεκτη. Διότι δείχνει νοητική υστέρηση σε θέματα που αφορούν τον καθένα. Αντιθέτως είναι καλό οι πιστοί να διαβάζουν τα κείμενα που θεμελιώνουν την ίδια τους την πίστη. Η απαγόρευση της γνώσης δεν μπορεί να είναι τρόπος προσέγγισης της πίστης όσο και να το θέλουν μερικές θρησκείες. Και η βαρβαρότητα η θεσμική είναι τόσο εύκολη που πρέπει πάντα να προστατεύουμε τους αθώους της Ανθρωπότητας.