Του Ν. Λυγερού
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, στην Ελλάδα υπάρχουν ιατρεία πόνου που είναι αποτελεσματικά και βοηθούν όντως τους ανθρώπους να μην υποφέρουν. Μάλιστα αυτό γίνεται και στην επαρχία κι ένα από αυτά που καινοτομούν είναι το ιατρείο πόνου της Καρδίτσας. Είχαμε την ευκαιρία να το δούμε επί του πρακτέου στο πλαίσιο του νοσοκομείου. Δυστυχώς αυτά τα ιατρεία και ειδικά τα δημόσια δεν είναι τόσο γνωστά όσο θα έπρεπε από τους ασθενείς και δεν προωθούνται επαρκώς ενώ αντιπροσωπεύουν την ανθρωπιά της ιατρικής.
Είναι μια από τις πρακτικές εφαρμογές της βιοηθικής. Το ιατρείο πόνου πρέπει να είναι κράχτης για το νοσοκομείο που έχει ανθρώπινη προσέγγιση του ασθενούς αλλιώς δεν γίνεται γνωστή και οι περισσότεροι το βλέπουν ως ένα χώρο πελατειακής σχέσης με τα περίφημα φακελάκια. Ενώ έχουμε ανθρώπους που δίνουν σημασία στις ανάγκες των άλλων ακόμα κι αν αυτές δεν είναι αντικειμενικές. Με αυτόν τον τρόπο η διαχείριση του πόνου γίνεται δείκτης ανθρωπιάς και δείχνει ότι η αξιολογία είναι πιο σημαντική από όλες τις αξιολογήσεις. Τώρα η ιατρική δεν θέλει μόνο να αφοπλίσει την ασθένεια αλλά ασχολείται και με την ποιότητα ζωής του ανθρώπου που μπορεί να μην πάσχει πια από το χειρουργείο αλλά συνεχίζει να έχει προβλήματα λόγω πόνου. Ο πόνος των ανθρώπων αφορά όλη την Ανθρωπότητα διότι την πληγώνει κι όχι μόνο τους ασθενείς. Αυτό αποδεικνύει τα ιατρεία πόνου.
Όταν καταπατάς αυτόχθονο λαό
Του Ν. Λυγερού
Όταν καταπατάς αυτόχθονο λαό πληγώνεις την ίδια την Ανθρωπότητα διότι δεν έχεις καμία δικαιολογία. Αυτός ήταν από την αρχή στον ίδιο χώρο και δεν ζήτησε ποτέ τίποτα. Όταν επιπλέον τον αναγκάζεις να μάθει άλλη γλώσσα από τη δική του, υποτίθεται για να ακολουθήσεις την νομοθεσία, στην πραγματικότητα διαπράττεις έγκλημα βαρβαρότητας. Κι όταν αυτό γίνεται για λόγους ρατσιστικούς επειδή εσύ εσκεμμένα θεωρείς ότι ανήκει σε άλλη χώρα τότε κάνεις κι ένα στρατηγικό λάθος που θα προκαλέσει ουρές, οι οποίες δεν λύνονται με εύκολο τρόπο και σίγουρα όχι μόνο πολιτικά. Αυτή η έλλειψη στρατηγικής είναι χαρακτηριστική αυτών των προβλημάτων. Επίσης επειδή οι αυτόχθονες λαοί έχουν διακαιώματα αναγνωρισμένα από το 2007 θα ήταν καλό να τα μελετήσει κάθε κυβέρνηση που πρέπει να διαχειριστεί αυτό το θέμα και όχι να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα με τρόπο μετωπικό. Διότι μιλάμε για ανθρώπους και όχι αντικείμενα που δεν έχουν ιστορία. Μία κοινωνιολογική προσέγγιση δεν επαρκεί όταν υπάρχουν ανθρωπολογικά στοιχεία μεγάλης διάρκειας. Είναι λοιπόν σημαντικό να εξετάζουμε αυτά τα θέματα και να τηρούμε τις συνθήκες που τα σέβονται και όχι αυτές που τα καταπατούν χωρίς να έχουν καν ενοχές για τις απαράδεκτες πράξεις που είχαν επινοήσει.
Η στρατηγική αλλάζει και το παρελθόν
Του Ν. Λυγερού
Είναι δύσκολο να κατανοηθεί από αυτούς που δεν έχουν θεμέλια νοητικής στρατηγικής ότι η στρατηγική μπορεί ν’ αλλάξει το παρελθόν και μάλιστα να κάνει ακόμα και διορθωτικές κινήσεις. Μία από τις πιο εντυπωσιακές εφαρμογές αυτού του νοητικού σχήματος είναι η επινόηση του Lemkin με την έννοια της γενοκτονίας. Διότι τώρα υπάρχουν λαοί που έχουν υποστεί γενοκτονία χωρίς όμως να το ξέρουν εκείνη την εποχή, ενώ μπορούν να διεκδικήσουν δικαιώματα και να πετύχουν στρατηγικούς στόχους, οι οποίοι θα ήταν αδιανόητοι δίχως την πράξη του Lemkin και το πλαίσιο της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών του 1948. Στην πραγματικότητα έχουμε το παράδειγμα της πιο βαθιάς διόρθωσης σε επίπεδο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Διότι η ίδια η διαδικασία διόρθωσης που προβλέπεται για το θέμα της αναγνώρισης, της ποινικοποίησης, της συγγραφής βιβλίου, της αποκατάστασης αρχίζει βέβαια με την έννοια της γενοκτονίας. Αυτό σημαίνει ότι αυτή η επινόηση άλλαξε το παρελθόν για τους λαούς θύματα και τους επιτρέπει τώρα χωρίς να σβήσουν καμία μνήμη, να έχουν προοπτικές για το μέλλον. Έτσι και σε αυτό το επίπεδο και σε αυτό το πεδίο η νοητική στρατηγική έχει εφαρμογές και δείχνει μάλιστα με ποιον τρόπο να αξιοποιήσουμε μερικά δεδομένα μετατρέποντας της διασταυρώσεις σε διακλαδώσεις με τις γέφυρες του Χρόνου.
Το τέλος της ουδετερότητας
Του Ν. Λυγερού
Όσο και να ήθελαν μερικές χώρες να είναι ουδέτερες σαν την Ελβετία, η γεωστρατηγική τους θέση δεν τους δίνει μεγάλα περιθώρια όταν υπάρχει ένας αντικειμενικός κίνδυνος τόσο κοντά τους. Το παράδειγμα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία ενώ αυτή ήταν υποτίθεται φίλη χώρα, έδωσε ενδείξεις επικινδυνότητας στις χώρες της Βόρειας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά συνέπεια η πιο άμεση σχέση με το ΝΑΤΟ ήταν και είναι φυσιολογική. Έχει πάντως σημασία να εξετάσουμε το γεγονός της Ουκρανίας ως μη απομονωμένη όπως το έκαναν παλαιότερα οι αναλυτές. Ο πανσλαβισμός της Ρωσίας δεν είναι καινούργιος βέβαια ούτε και η νοσταλγική προσέγγιση της Σοβιετικής Ένωσης μόνο που τώρα ξέρουμε πως ακολούθησαν πράξεις βαρβαρότητας και αυτό πρέπει να το έχουμε υπόψη μας όταν αναλύουμε το μέλλον και τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουμε. Η Ρωσία προσπαθεί να εκμεταλλευθεί την φυσιολογική της αδράνεια την δημοκρατική απέναντι σε ένα αυταρχικό καθεστώς αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής πρέπει να είναι όχι μόνο σε ετοιμότητα αλλά να μην αφήσουν κανένα λαό να καταπατηθεί λόγω του επεκτατισμού της Ρωσίας που δεν περιορίζεται πια στην Κριμαία και γενικότερα στην Ουκρανία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου