Tου Ν. Λυγερού
Ο στρατηγικός ορθολογισμός είναι ένα θεμελιακό εργαλείο για μια χώρα που θέλει να διεκδικήσει τα Δικαιώματά της, όποια και να είναι αυτά. Διότι η διεκδίκηση δεν μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε τρόπο, ειδικά όταν οι αντίπαλοί σου είναι αντικειμενικά πιο ισχυροί. Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απλοί. Μια μικρή χώρα πρέπει πάντα να έχει το Δίκαιο για αυτήν αν θέλει να καταφέρει κάτι το ουσιαστικό. Γι’ αυτό κάθε τυπική λεπτομέρεια μετατρέπεται σε εργαλείο τακτικής που πρέπει να χρησιμοποιηθεί ορθολογικά.
Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποιο συμβιβασμό ή εκτέλεση κάποιας εντολής, αλλά για μια σειρά κινήσεων που αποτελούν ένα στρατηγικό μείγμα για να επιτευχθεί ένας στόχος. Δεν είναι επίσης κάποια μαξιμαλιστική τοποθέτηση, αφού πάντα λειτουργεί στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου. Ο στρατηγικός ορθολογισμός δεν έχει ως υπόβαθρο τη διπλωματία αλλά μόνο την ίδια τη στρατηγική, αλλιώς τα αποτελέσματά του δεν θα ήταν θεμελιακά. Κάθε λεπτομέρεια χρησιμοποιείται ως ένδειξη τακτικής, επιχειρησιακού ή στρατηγικής όταν πρόκειται για υψηλή στρατηγική τότε ο στρατηγικός ορθολογισμός πρέπει να είναι πρώτα από όλα ανθεκτικός αλλιώς θα είναι ευάλωτος στις επιθέσεις. Όσο και να είναι παράξενο, παραδείγματος χάρη, η ΑΟΖ ανήκει στην υψηλή στρατηγική της Ελλάδας και της Κύπρου. Κατά συνέπεια κάθε κίνηση πρέπει να μετατρέπεται σε πράξη για να υπάρξει διαπραγμάτευση μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος σε στρατηγικό επίπεδο. Έτσι σε αυτόν τον τομέα, οι διπλωματικές κινήσεις που προσπαθούν να διορθώσουν στρατηγικά λάθη είναι άχρηστες, διότι έχουν ως ρόλο να αποφύγουν το πολιτικό κόστος του λάθους αλλά όχι την αλλαγή του.
Τα νησιά της ΑΟΖ
Tου Ν. Λυγερού
Κάθε νησί που έχει οικονομική δραστηριότητα, προστατεύεται θεωρητικά από το πλαίσιο του Δικαίου της Θάλασσας και ειδικά από την ΑΟΖ. Αυτός μάλιστα ήταν και ο αρχικός λόγος της αντιπάθειας της Τουρκίας για την έννοια της ΑΟΖ πριν ακόμα καθιερωθεί από τη Συμφωνία Montego Bay του 1982 που κύρωσε η Κύπρος το 1988 και η Ελλάδα το 1995. Διότι αυτό που απασχολεί την Τουρκία είναι πώς ν' αρπάξει τα μισά νησιά του Αιγαίου σε σχέση μ' ένα μεσημβρινό. Έτσι η ΑΟΖ έρχεται ως εμπόδιο για την Τουρκία αφού προστατεύει τα νησιά. Διότι στη Μαύρη Θάλασσα, η Τουρκία δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει μια οριοθέτηση με τη Σοβιετική Ένωση και μια δεκαετία μετά με τη Βουλγαρία. Έτσι τα αρνητικά της επιχειρήματα κατά της Μεσογείου θάλασσας περί κλειστού χώρου δεν στέκουν. Από την άλλη πλευρά πρέπει κι εμείς να αναδεικνύουμε την Κύπρο, το Καστελλόριζο, τη Στρογγύλη, τη Γαύδο, την Ερεικούσσα, τους Οθωνούς και όχι να τα θεωρούμε απλώς ως νησιά. Διότι είναι νησιά της ΑΟΖ με την έννοια ότι λόγω της τοποθεσίας τους, προσφέρουν στον Ελληνισμό μια τεράστια ΑΟΖ, η οποία συνολικά αποτελεί τη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου. Αν εμείς δεν δίνουμε έμφαση στη διαφορά που κάνει τη διαφορά πώς θέλουμε να έχουμε μια στρατηγική προστιθέμενη αξία για τις περιοχές για τις οποίες μιλάμε σε επίπεδο της ΑΟΖ. Πρέπει λοιπόν ν' αφήσουμε τις εκφράσεις του τύπου άγονες γραμμές και να δούμε αποκλειστικά τις μέσες γραμμές οριοθέτησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου