Του Ν. Λυγερού
Πολύ συχνά θεωρούμε ότι η προστασία της γλώσσας ανήκει στα ανθρώπινα δικαιώματα, επειδή την εξετάζουμε στο επίπεδο του ανθρώπου. Αλλά η γλώσσα ανήκει σε ευρύτερο πλαίσιο. Η γλώσσα είναι του λαού και ως συλλογικότητα ξεπερνά τον άνθρωπο ως μονάδα. Η γλώσσα είναι στοιχείο του Έθνους. Οι χρήστες της γλώσσας που ανήκουν σε αυτό δεν αποτελούν τη βάση και ακόμα λιγότερο τα θεμέλια. Έτσι η θεμελίωση της προστασίας της γλώσσας πρέπει να γίνει ή μάλλον είναι το πρέπον να γίνει στο επίπεδο της Ανθρωπότητας και τίποτα λιγότερο. Σε αυτό γίνεται κατανοητή και η εξής έκφραση. Η Ανθρωπότητα είναι πολύγλωσση, δεν έχει μόνο μία γλώσσα. Έτσι οι γλώσσες που χρειάζονται προστασία, είναι Δικαίωμα της Ανθρωπότητας για να διατηρήσει τη διαφορά και την ποικιλία της. Η Ανθρωπότητα δεν μπορεί να γίνει μονόγλωσση. Άρα κάθε γλώσσα που καταπιέζεται, είναι ένα Δικαίωμα της Ανθρωπότητας που καταπιέζεται. Είναι όπως τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας ή ακόμα και οι γενοκτονίες που έχουν υποστεί λαοί, αφορούν βέβαια όλη την Ανθρωπότητα και γι' αυτό πρέπει να καταδικαστούν από αυτή τη διαχρονική και πολυκυκλική υπερδομή. Έτσι η προστασία της γλώσσας είναι και Δικαίωμα της Ανθρωπότητας.
Οι λαοί της Ανθρωπότητας
Του Ν. Λυγερού
Οι λαοί της Ανθρωπότητας είναι οι λαοί που δεν έχουν ούτε κράτος να τους προστατέψει. Αυτοί οι λαοί μπορεί να είναι αυτόχθονες όταν ζουν σε μια περιοχή, πριν γίνει το κράτος που τους διαχειρίζεται. Αλλά μπορεί να είναι και λαοί που έχουν μετακινηθεί και δεν ζουν πια στα πάτρια εδάφη τους. Αυτοί οι λαοί όμως πρέπει να έχουν κάποιο δικαίωμα για να μπορούν να συνεχίζουν να ζουν χωρίς φοβίες και ελεύθερα. Αυτό το δικαίωμα είναι στην ουσία Δικαίωμα της Ανθρωπότητας, γιατί δεν υπάρχει λόγος να αφανιστούν ακόμα κι αν αυτό γίνει σιγά σιγά και δίχως να είναι απαραίτητα στο πλαίσιο μιας γενοκτονίας. Είναι ευρύτερο το πλαίσιο και ενσωματώνει την έννοια των εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι η προστασία τους είναι Δικαίωμα της Ανθρωπότητας. Διότι ποιος άλλος θα εξασφαλίσει την επιβίωση και τη ζωή τους όταν δέχονται επιθέσεις βαρβαρότητας, αφού επί της ουσίας δεν υπάγονται άμεσα στο κράτος στο οποίο ζουν. Ο ορισμός τους ξεφεύγει από τους κλασικούς, επειδή δεν είναι ένα απλό υποσύνολο. Υπάρχουν όμως και πρέπει να δωθεί λύση για το πρόβλημά τους. Το πλαίσιο της επίλυσης αυτού του είδους προβλημάτων είναι ακριβώς το πλαίσιο των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας, διότι κανείς άλλος δεν θα το κάνει.
Η ανακάλυψη νέων ανθρώπινων τοπίων
Του Ν. Λυγερού
Η φυσιολογική αντίληψη των ανθρώπων είναι πολύ περιορισμένη και μπορούν να το αντιληφθούν όταν κάνουν ταξίδια στο εξωτερικό, στις λεγόμενες εξωτικές χώρες. Εκεί βλέπουν ότι υπάρχουν νέα ανθρώπινα τοπία που δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά τους δεδομένα. Έτσι η συνειδητοποιημένη ανακάλυψή τους, τους κάνει πιο ανθρώπινους, αφού το βλέμμα τους δεν είναι πια κοινωνικά περιορισμένο διότι βρίσκουν δομές που δεν είναι πια υποδομές και λειτουργούν μεταξύ τους σε μη συγκρίσιμο πλαίσιο. Με άλλα λόγια στην πιο βασική περίπτωση έχουμε να κάνουμε με σύνολα με μερική διάταξη υπερδομών. Αυτά τα ανθρώπινα τοπία είναι προβολές της ίδιας πολλαπλότητας που ανήκει στην ολότητα της Ανθρωπότητας. Δεν πρόκειται λοιπόν για απλές διαφορές αλλά για θεμελιακή ποικιλία που δεν μπορεί να μπει στο καλούπι του μονοδιάστατου. Με αυτήν την έννοια μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα νέα ανθρώπινα τοπία που ανοίγουν το βλέμμα μας, είναι ίχνη μιας πιο πολύπλοκης υπερδομής που μας επιτρέπει να εξετάσουμε διαφορετικά αλλά και ολιστικά αυτά τα δεδομένα. Έτσι έχουμε τις περιπτώσεις μιας θεώρησης που δεν είναι μόνο συμβατή με την επιμέρους της αλλά δίνει και περισσότερες γνώσεις για την αντιμετώπιση προβλημάτων διαφορετικής φύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου