Η κινδυνολογία ως εργαλείο
Του Νίκου Λυγερού
Επειδή βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, η κυβέρνηση θεωρεί ότι όλα είναι επιτρεπτά για να μπορέσει να αλλάξει τα καταστροφικά δεδομένα που έχει δημιουργήσει με την πολιτική της. Έτσι προσπαθεί να εκμεταλλευτεί και την τουρκική προκλητικότητα προς όφελός της δημιουργώντας εντυπώσεις που όχι μόνο δεν έχουν βάση αλλά στις οποίες δεν πιστεύει ούτε η ίδια. Όμως πολλοί πέφτουν θύμα αυτής της προσέγγισης και προσπαθούν να την ενισχύσουν δίνοντας έμφαση με τεχνητό τρόπο στις τουρκικές δηλώσεις. Έτσι η προκλητικότητα της Τουρκίας εργαλειοποιείται για να φανεί ότι υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα, όμως από την άλλη πλευρά η ίδια κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι αυτή μπορεί να το διαχειριστεί και είναι ικανή να προωθήσει το πλαίσιο εμπιστοσύνης. Έτσι βρισκόμαστε σ’ ένα θέατρο του παραλόγου που αποδεικνύει μία έλλειψη υπευθυνότητας για τα εθνικά θέματα, αλλά βέβαια αυτό δεν μας ξαφνιάζει αφού όλος ο σκοπός της κυβέρνησης δεν είναι πια η εξουσία σε κρατικό επίπεδο αλλά στο κομματικό. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο χειρισμός είναι πολύ χαμηλού επιπέδου όσον αφορά στην εθνική στρατηγική.
Η απεγνωσμένη προπαγάνδα
Του Νίκου Λυγερού
Όταν κάποιος προσπαθεί να δικαιολογήσει τις κυβερνητικές αποφάσεις για το Σκοπιανό, κάνοντας χρήση της τουρκικής προκλητικότητας, όλοι καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται όχι μόνο για πρόσχημα αλλά και για μία εργαλειοποίηση του θέματος έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί το κόστος σε πολιτικό επίπεδο. Όμως αυτή η τεχνική που είναι και πάλι δείγμα προπαγάνδας για να υποστηριχτεί το απαράδεκτο, δεν έχει πια αποτελέσματα και ερμηνεύεται ως μία τελευταία προσπάθεια διάσωσης μίας κομματικής γραμμής που δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από την ιδεολογία της λόγω ιδεοληψίας. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για το έγκλημα που έγινε κατά της ιστορίας του Ελληνισμού και ξέρουμε με ακρίβεια ότι είναι απλώς η εφαρμογή ενός προγράμματος που ξεκίνησε το 1924 και καθιερώθηκε το 1949. Δεν πρόκειται λοιπόν για μία κίνηση της τελευταίας στιγμής κι ούτε σχετίζεται με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Απλώς βρέθηκε η ευκαιρία να εφαρμοστεί ένα ιδεολογικό δόγμα λόγω της ταυτόχρονης παρουσίας τεσσάρων ατόμων στις κυβερνήσεις και στα υπουργεία εξωτερικών αλλά ούτε αυτό δεν το διεκδικούν με ξεκάθαρο τρόπο, γιατί αφορά μόνο στον πυρήνα του κόμματος.
Του Νίκου Λυγερού
Επειδή βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, η κυβέρνηση θεωρεί ότι όλα είναι επιτρεπτά για να μπορέσει να αλλάξει τα καταστροφικά δεδομένα που έχει δημιουργήσει με την πολιτική της. Έτσι προσπαθεί να εκμεταλλευτεί και την τουρκική προκλητικότητα προς όφελός της δημιουργώντας εντυπώσεις που όχι μόνο δεν έχουν βάση αλλά στις οποίες δεν πιστεύει ούτε η ίδια. Όμως πολλοί πέφτουν θύμα αυτής της προσέγγισης και προσπαθούν να την ενισχύσουν δίνοντας έμφαση με τεχνητό τρόπο στις τουρκικές δηλώσεις. Έτσι η προκλητικότητα της Τουρκίας εργαλειοποιείται για να φανεί ότι υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα, όμως από την άλλη πλευρά η ίδια κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι αυτή μπορεί να το διαχειριστεί και είναι ικανή να προωθήσει το πλαίσιο εμπιστοσύνης. Έτσι βρισκόμαστε σ’ ένα θέατρο του παραλόγου που αποδεικνύει μία έλλειψη υπευθυνότητας για τα εθνικά θέματα, αλλά βέβαια αυτό δεν μας ξαφνιάζει αφού όλος ο σκοπός της κυβέρνησης δεν είναι πια η εξουσία σε κρατικό επίπεδο αλλά στο κομματικό. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο χειρισμός είναι πολύ χαμηλού επιπέδου όσον αφορά στην εθνική στρατηγική.
Η απεγνωσμένη προπαγάνδα
Του Νίκου Λυγερού
Όταν κάποιος προσπαθεί να δικαιολογήσει τις κυβερνητικές αποφάσεις για το Σκοπιανό, κάνοντας χρήση της τουρκικής προκλητικότητας, όλοι καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται όχι μόνο για πρόσχημα αλλά και για μία εργαλειοποίηση του θέματος έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί το κόστος σε πολιτικό επίπεδο. Όμως αυτή η τεχνική που είναι και πάλι δείγμα προπαγάνδας για να υποστηριχτεί το απαράδεκτο, δεν έχει πια αποτελέσματα και ερμηνεύεται ως μία τελευταία προσπάθεια διάσωσης μίας κομματικής γραμμής που δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από την ιδεολογία της λόγω ιδεοληψίας. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για το έγκλημα που έγινε κατά της ιστορίας του Ελληνισμού και ξέρουμε με ακρίβεια ότι είναι απλώς η εφαρμογή ενός προγράμματος που ξεκίνησε το 1924 και καθιερώθηκε το 1949. Δεν πρόκειται λοιπόν για μία κίνηση της τελευταίας στιγμής κι ούτε σχετίζεται με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Απλώς βρέθηκε η ευκαιρία να εφαρμοστεί ένα ιδεολογικό δόγμα λόγω της ταυτόχρονης παρουσίας τεσσάρων ατόμων στις κυβερνήσεις και στα υπουργεία εξωτερικών αλλά ούτε αυτό δεν το διεκδικούν με ξεκάθαρο τρόπο, γιατί αφορά μόνο στον πυρήνα του κόμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου