Από το infognomonpolitics
Η παρούσα έκθεση ίσως προκαλέσει το μένος ή και την θυμηδία / ειρωνία κάποιων- κάποιων, μπορεί και να εξοργίσει κάποιους- κάποιους για το πώς μερικοί τολμούν να αμφισβητήσουν ολόκληρη κατεστημένη «δικαστική επιστήμη» ενός «τεράστιου» διεθνούς δικαστηρίου που, σαν κακομαθημένο παιδί, έμαθε να παίρνει αποφάσεις σε στυλ ipse dixit, δίχως δυνατότητα δευτεροβάθμιας εξέτασης:
δηλαδή ή παίρνεις ή μένεις με μια χούφτα μύγες, περίπου – αυτό ή τίποτα.
Και ετούτο γιατί έως τώρα δεν φαίνεται να υπήρξαν και να διαμορφώθηκαν ποτέ τάσεις ή εκφράσεις αντιλογίας προς την «ορθότητα», μεθοδολογική και νομική, σε κάθε περίπτωση δογματική, των αποφάσεων του διεθνούς δικαστηρίου, οι οποίες κάθε άλλο παρά «νομοταγώς» εκδίδονται, τουτέστιν ως πραγματική, κατά γράμμα έκφραση του βασικού νόμου από τον οποίο δήθεν εκπορεύονται.
Ας είναι. Ο καθένας έχει τη συνείδησή του, κρίνει και κρίνεται ανάλογα. Κανείς, και ο πλέον διακεκριμένος, δεν διαθέτει το αλάθητο, πόσο μάλλον εκείνοι οι οποίοι είναι εντεταλμένοι να εφαρμόσουν έναν φοβερό Νόμο όπως η UNCLOS, δηλαδή να συγκεκριμενοποιήσουν επακριβώς στον φυσικό γήινο χώρο τις αφηρημένες πάνω στο χαρτί νομικές προβλέψεις του γράμματος μιας διάταξης με την ενδόμυχη έννοια του, χωρίς να παρεκκλίνουν από εκείνο το γράμμα και την έννοια του, δηλαδή χωρίς να το αλλοιώσουν, να το νοθεύσουν δηλαδή – κατά τον ορισμό του λεξικού – να μην του «μεταβάλλουν τη φύση, τη μορφή, τις ιδιότητες ή τα συστατικά»,
κάτι που συχνάκις παρατηρείται στα διεθνή δικαστήρια.
Το έναυσμα για την παρούσα έκθεση δόθηκε από μια συνέντευξη που παραχώρησε ο καθ. Χρήστος Ροζάκης στην εκπομπή «Αντιθέσεις» με τον δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη στο ΚΡΗΤΗ TV.
Τα θέματα ήταν η ΑΟΖ της Ελλάδας, οι δήθεν «θέσεις» της, που ο Ροζάκης προσδιόρισε αμέσως(!) ως «μαξιμαλιστικές» – αν και, ειλικρινά, όχι μόνο η Ελλάδα δεν έχει «μαξιμαλιστικές» θέσεις, αλλά: ούτε καν έχει θέσεις επί του προκείμενου, μέσα στην εγκληματική ηττοπάθεια των Ελλήνων «πολιτικών» – και τέλος τα περί άρθρου 121 της UNCLOS.
Ο Ροζάκης εκφράζει μια γνώμη αυταρχική απριοριστικού χαρακτήρα, για τις «μαξιμαλιστικές» θέσεις που προσάπτει στην Ελλάδα, προσωπική του άποψη, ίσως, αλλά ίσως και, ως «επιστημονικό μέρος» του ΥΠΕΞ που είναι ή ήταν, «αντανάκλαση» της παρούσας στο ΥΠΕΞ «δεξαμενής σκέψης» της ΕΛΙΑΜ|ΕΠ, σαν σχήμα κρητικής, και ο νοών νοείτω.
Όπως και να ‘ναι, αυτή η γνώμη του ωστόσο κατά γράμμα επαναλαμβάνει τη γνώμη (δεν ξέρω πόσο αυτούσια ή «εμπνευσμένη») δημοσιογράφου σε πρόσφατο άρθρο στον Φιλελεύθερο, η οποία πάλι αναπαράγει ακριβώς και τον τουρκικό προσανατολισμό επί του θέματος.
Επομένως, ό, τι λένε οι Τούρκοι ευχαρίστως το επαναλαμβάνουμε κι εμείς, πιστοί κρυπτομουσουλμάνοι οπαδοί τους.
Είναι παντελώς απίστευτο πως ο Ροζάκης, λέγοντας ότι «ο μαξιμαλισμός» (της Ελλάδας, φυσικά, η Τουρκία είναι «μινιμαλιστική»!) «μερικές φορές οδηγεί σε ακρότητες», έρχεται να υπονοήσει και στην ουσία δηλώνει ότι για τον ίδιο(!) είναι «ακρότητα» το να υιοθετούμε νόμιμα το γράμμα και την έννοια της 2ης παραγράφου του άρθρου 121 και να πιστεύουμε ακράδαντα πως, βάση αυτής της παραγράφου, όλα τα νησιά μας θα πρέπει να έχουν, εκεί όπου οι αποστάσεις της γεωγραφίας το επιτρέπουν, πλήρη επήρεια ΑΟΖ, χωρίς κανέναν περιορισμό, ακριβώς γιατί αυτό καθορίζει το γράμμα και η έννοια αυτού του γράμματος του Νόμου,
και κανείς δεν μπορεί να πει το αντίθετο.
Η λεγόμενη «νομολογία» του διεθνούς δικαστηρίου στη περίπτωση του άρθρου 121 της UNCLOS όχι μόνο δεν συμπληρώνει το δίκαιο, όπως ο Ροζάκης αυταπατάται, αλλά και αυθαιρετεί κιόλας προσθέτοντας, ως μη όφειλε, θεματικά «είδη» (νησιά μικρά, μεγάλα, μακρινά, κοντινά) που το δίκαιο της Σύμβασης δεν θελησε να προσδιορίσει στο άρθρο 121, δηλαδή οι νομοθέτες δεν θέλησαν να προσθέσουν ως αναγκαίο συμπλήρωμα του άρθρου, αν και θα μπορούσαν κάλλιστα να το κάνουν, έτσι δεν είναι;!
Κανείς δεν έδωσε κάποιο δικαίωμα η νομολογία να γίνει νομοθεσία. Η νομολογία επ’ ουδενί λόγο θέτει facti species, αλλά απλά υποβοηθεί τον νόμο προσπαθώντας να εξηγήσει με λογική σκοτεινά σημεία του, σημεία αμφίσημα, πολλαπλές εκφρασμένες έννοιες. αντιθετικά δυώνυμα, et sim.
Αλήθεια, αν οι νομοθέτες της Σύμβασης ήθελαν να συμπληρώσουν τη λέξη «νησιά» στο άρθρο 121 με όλες τις διευκρινίσεις τους και να νομοθετήσουν ανάλογα, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν; Τί ή ποιος τους εμπόδιζε;
Μέσα στις χιλιάδες διαδικασίες διαμόρφωσης των άρθρων της Σύμβασης τί τους κόστιζε να διατυπώσουν ενδεχομένως πιο λεπτομερώς την φύση των νησιών και να θεσπίσουν, λ.χ.: «αυτά τα ‘είδη» νησιών έχουν μειωμένη επήρεια ΑΟΖ γιατί είναι έτσι και έτσι, τα άλλα ‘είδη’ έχουν περισσότερη γιατί είναι έτσι και έτσι, τα παρ’ άλλα ‘είδη»’ δεν έχουν καθόλου, κλπ. κλπ.;
Εκείνοι οι νομοθέτες χρόνια έβαλαν για να οριστικοποιήσουν το βασικότερο νομικό εργαλείο που δημιουργήθηκε ποτέ για τις ρυθμίσεις σε θέματα θάλασσας και σχέσεις θάλασσας-στεριάς,
κι αν ήθελαν, δηλαδή έκριναν σκόπιμο πως έπρεπε να μπουν σε περισσότερες λεπτομέρειες δεν μπορούσαν να το κάνουν; Δεν το καταλάβαιναν; Το μυαλό τους δεν έφτανε ως εκεί;
Δεν το έκαναν όμως, επομένως ό, τι θέσπισαν έχει απόλυτη και μοναδική κατά γράμμα και έννοια ισχύ: ό, τι λέει το γράμμα, εκείνο είναι: πίσω από το γράμμα και την έννοια που άμεσα «εκλύει» δεν υπάρχουν άλλες έννοιες κρυμμένες, τις οποίες εκείνοι οι νομοθέτες δεν θέλησαν να διευκρινίσουν σκεπτόμενοι, δήθεν(!), πως αυτό θα το έκαναν οι πιο «έξυπνοι» δικαστές των διεθνών δικαστηρίων!!
Ούτε περιμένανε να έρθουν άλλοι μετά απ’ αυτούς ούτε το θέμα των νήσων το άφησαν επίτηδες «φλου» για να νομοθετήσουν επ’ αυτού οι δικαστές διεθνών δικαστηρίων!
Πουθενά στο άρθρο 121 της UNCLOS δεν λέει και ούτε προϋποθέτει και ούτε υπονοεί ότι «άλλα νησιά έχουν πλήρη και άλλα περιορισμένη επήρεια»! Ούτε και πως υπάρχουν νησιά με 0% επήρεια, με 5%, 15%, 40% κλπ.!! Και πουθενά δεν «διευκρινίζει» ότι υπάρχει διαφορετικότητα και αυτή εξαρτάται «αναλόγως των γεωγραφικών δεδομένων κάθε μιας περιοχής ξεχωριστά»!! Πού είναι γραμμένο αυτό;
Ο Ροζάκης, μαθημένος στους σοφιστείες του δικαστηρίου όπου υπηρέτησε και στις αυθαίρετες «επεκτάσεις»» του, απ’ το τίποτα, στο γράμμα και στην έννοια του νόμου που πρέπει να εφαρμόσει, πιστεύει πως έχει δίκιο η αυθαίρετη νομολογία του δικαστηρίου και έχει άδικο το πρωτότυπο γράμμα του νόμου της Σύμβασης!
Φτάνει γι’ αυτό στο σημείο να ασκεί απερίσκεπτη και αλαζονική κριτική και κατηγορία σε όσους, ούτε λίγο ούτε πολύ, διασπείρουν (δήθεν) «την μαξιμαλιστική άποψη στο κοινό», λένε δηλαδή στον κόσμο το αυτονόητο απλά διαβάζοντας τα λίγα, αλλά καθαρά λόγια του άρθρου 121, δηλαδή πως όλα τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα, αναφερόμενοι σε ό, τι πολύ απλά λέει ο Νόμος (UNCLOS) και όχι σε εκείνες τις λεκτικές παρεκτροπές, δήθεν ερμηνευτικές του Νόμου, αλλά ουσιωδώς και βαθιά διαστρευλωτικές που μας πασάρει το διεθνές δικαστήριο ως «έγκυρη(!) νομολογία» του!. Μη χειρότερα.
Ο κ. Ροζάκης μας παραθέτει επίσης και κάποια «παραδείγματα» αποφάσεων του δικαστηρίου τα οποία φαίνεται να θεωρεί ιδιαιτέρως «αντιπροσωπευτικά» της «ορθότητάς» κρίσης του, ενώ στην ουσία είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένα είδος «κατάχρησης εξουσίας» του δικαστηρίου επωφελούμενου του «δικαιωώματος αποφασιστικής έκφρασης» που διαθέτει το ίδιο.
Ο Ροζάκης αναφέρει πως η ΑΟΖ της Μάλτας, εν σχέση με την Λιβύη, μειώθηκε από το δικαστήριο γιατί αυτό «θεώρησε» πως όποιο κράτος έχει «μεγαλύτερες ακτές», αυτό υπερισχύει του κράτους που έχει τις μικρότερες ακτές (!!) , κάτι που είναι παντελώς άγνωστο στο γράμμα και στην έννοια του Νόμου (άρθρο 121).
Σε αυτή τη περίπτωση το δικαστήριο δεν υπάκουσε στο γράμμα και στην έννοια του Νόμου, αλλά το ίδιο έγινε νομοθέτης νομοθετώντας μια facti species την οποία οι νομοθέτες του Νόμου δεν είχαν θεωρήσει πως έπρεπε να θεσπίσουν.
Επειδή όμως το «δικαστήριο» είναι βασιλικότερο του βασιλιά…
Επομένως το δικαστήριο παρανόμησε και αυθαιρέτησε γιατί απλά έτσι «θεώρησε», όπως μας λέει (αφελώς;) ο Ροζάκης.
Αν όλα τα δικαστήρια αποφασίζουν γιατί απλώς «έτσι θεωρούν» και χωρίς να βασίζονται σε κάποιο «γράμμα» νόμου, χαιρέτα μου τον πλάτανο!
Και στο δεύτερο παράδειγμα του Ροζάκη – οριοθέτηση Νικαράγουας-Κολομβίας – πάλι πουθενά στην UNCLOS δεν λέει πως «η μικρότερη ή η μεγαλύτερη απόσταση» μιας νήσου απ’ τη στεριά επηρεάζει την επήρεια της ΑΟΖ της.
Από ποιο σημείο της UNCLOS το δικαστήριο έβγαλε αυτό το συμπέρασμα;!
Πουθενά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, οπότε από πού κι ως πού το δικαστήριο προβάλλει αυτό το κριτήριο του οποίου ίχνος δεν υπάρχει στη Σύμβαση;!
Και εδώ πάλι «έτσι θεώρησε» και αυθαίρετα νομοθέτησε υπερβαίνοντας το γράμμα και την έννοια του νόμου.
Μα αυτές, καλοί μου κύριοι, δεν είναι νομολογίες, είναι κάτι το νέο που δεν εξηγεί τον Νόμο, αλλά του προσθέτει άλλα ex novo, ανάλογα με το πώς το σκέφτεται ο κάθε δικαστής και το επιβάλλει, αφού έχει αυτή τη «δύναμη», επομένως εκφράζει ένα άλλο, νέο, άτυπο άρθρο νόμου, δηλαδή νομοθετεί χωρίς να έχει δικαίωμα νομοθέτησης.
Με λίγα λόγια, το δικαστήριο υπερβαίνει τις αρμοδιότητές του – τελεία και παύλα…
Βεβαίως ο Ροζάκης μας τα είπε όλα αυτά για να μας υπενθυμίσει και μάλλον για να μας προδιαθέσει για μια μελλοντική «Χάγη», πολύ αρεστή στην ΕΛΙΑΜΕΠ (ο ίδιος δεν είναι άλλωστε εξέχων μέλος της;), δηλαδή ότι όλα τα ελληνικά ανατολικά νησιά του Αιγαίου έχουν περιορισμένη επήρεια ΑΟΖ ή δεν έχουν και καθόλου, με το σκεπτικό πως σε μια ενδεχόμενη δικαστηριακή διαδικασία το βασισμένο στην UNCLOS δικαίωμά τους σε ΑΟΖ υποκύπτει απέναντι στην «νομολογία» (!) του δικαστηρίου!
Τελείως τρελά πράγματα διότι το άρθρο 121 λέει: στην παράγραφο 2: «Εκτός όπως προβλέπεται στην παράγραφο 3, η χωρική θάλασσα, η συνορεύουσα ζώνη, η αποκλειστική οικονομική ζώνη και η υφαλοκρηπίδα μιας νήσου καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας σύμβασης που εφαρμόζονται στις άλλες ηπειρωτικές περιοχές»,
Και όταν λέει «νήσος» εννοεί όλα τα ‘είδη’ νησιών, μικρά, μεσαία, μεγάλα, κοντινά, μακρινά: αρκεί να «μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή» (παρ 3). Τόσο απλά και τόσο περιεκτικά!
ΤΩΡΑ, ΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΚΤΗ ΑΛΛΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΣΕ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΤΩΝ 400 ν.μ. ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΤΟΝΤΑΣ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ ΟΙ ΟΓΚΟΙ – Ο ΝΗΣΙΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ – ΑΟΖ, ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ, ΧΩΡΙΚΑ ΥΔΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΕΥΟΥΣΑ ΖΩΝΗ, ΒΑΣΗ ΤΗΣ UNCLOS,
Η ΣΩΣΤΟΤΕΡΗ ΚΑΙ ΠΛΗΣΙΕΣΤΕΡΗ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΕ ΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ – ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ «ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ» PRAETER LEGEM –
ΘΑ ΗΤΑΝ Η ΕΠΗΡΕΙΑ ΑΟΖ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΑΙΑ ΓΡΑΜΜΗ (όσα μίλια κι αν είναι) ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΚΤΩΝ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΚΑΙ ΕΚΕΊΝΩΝ ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΑΠ’ ΤΗ ΜΙΑ ΜΕΡΙΑ, ΕΝΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΛΗΡΗΣ ΑΠ’ ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ (ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ) ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΕΘΝΙΚΗ ΧΩΡΑ Ή ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.
Όταν το δικαστήριο δεν αποφασίζει ξεκινώντας από (και έχοντας πάντα στο νου) το γράμμα και την έννοια του νόμου έτσι όπως τα διαβάζει στο κείμενο, αλλά το ίδιο προσθέτει εννοιακές προεκτάσεις (οι οποίες μπορεί και να είναι ατέλειωτες!), όχι μόνο δεν ερμηνεύει τον Νόμο, αλλά και αυθαιρετεί παραβιάζοντάς τον, διότι του προσθέτει γράμματα και έννοιες που αυτός δεν έχει, διότι οι νομοθέτες δεν θέλησαν να του δώσουν!!
Αν ο Νόμος – και η UNCLOS είναι Ο ΝΟΜΟΣ – γράφει «νησιά» και μάλιστα υπονοεί «και τα νησιά», κανένας δικαστής στον κόσμο δεν δικαιούται να σκεφτεί ή να θεωρήσει – κατά τη προσωπική του άποψη – πως η λέξη «νησιά» μπορεί να «κατακερματιστεί» σε κατηγορίες η καθεμιά με διαφορετική νομική υπόσταση ανάλογα με το πώς αυτός «βλέπει» ή «νιώθει» ή «του φαίνεται»!
Γιατί τότε, αν ο κάθε δικαστής μπορεί να «ερμηνεύσει» κατά το δοκούν, έτσι όπως πιστεύει αυτός πως θα πρέπει να είναι, δεν θα υπήρχε πια καμία βεβαιότητα νόμου, αλλά χιλιάδες γνώμες νόμου!!
Και ούτε μπορεί ένας δικαστής να «χώνει» μέσα στο Νόμο την ύπαρξη πολιτικών και γεωγραφικών καταστάσεων ή υπονοούμενων ή γεωγραφικών συμφερόντων, συνήθως υπέρ των μεγαλύτερων χωρών, η πραγματοποίηση των οποίων νοθεύει την καθαρότητα του Νόμου.
Σε έναν νόμο μια λέξη (στη περίπτωσή μας η λέξη «νήσος») δεν μπορεί να είναι σαν λάστιχο που το μεγαλώνουμε ή το μικραίνουμε ανάλογα με το τί θέλουμε ή δε θέλουμε να βάλουμε μέσα.
Και μετά απ’ όλα αυτά, μπορεί να έρθει ο όποιος «δικαστής» να μας πει ότι αποφάσισε με γνώμονα ό, τι λέει εγγράφως ο Νόμος;!
Ο Ροζάκης μας παραμυθιάζει πως «το διεθνές δικαστήριο κρίνει κατά περίπτωση», δηλαδή ανάλογα με την περίπτωση(!), δηλαδή στην ουσία ανεξάρτητα από το γράμμα και έννοια του νόμου, δηλαδή κρίνει «περιπτώσεις» που το ίδιο θέτει και ανάγει σε factorum species και οι οποίες φυσικά απουσίαζουν μέσα στο γράμμα του νόμου, (ο νόμος δεν αναφέρεται σε αυτές τις «περιπτώσεις»), αλλά βρίσκονται μόνο στο μυαλό των δικαστών!
Στην ουσία, δεν γίνεται καμία αναφορά στον νόμο-βάση με το δικό του απαραβίαστο γράμμα και έννοια, αλλά μόνο έτσι όπως το θεωρεί το δικαστήριο ή όπως θα το θεωρούσε οποιοσδήποτε άλλος που θα είχε την εξουσία να κρίνει!
Λαμπρό παράδειγμα όπου, δήθεν εν είδη «ερμηνείας», η προσωπική θεώρηση» «μεταμορφώνεται» σε διεθνή κανόνα! Τί να πει κανείς;
Επαναλαμβάνουμε λοιπόν: το διεθνές δικαστήριο αυθαίρετα τοποθετεί και τυποποιεί νέες γεωγραφικές καταστάσεις ορίζοντας νέες δικαιοδοσίες που βρίσκονται ultra legem (ο νόμος δεν τις προβλέπει) – δηλαδή αυθαίρετα νομοθετεί, δημιουργεί ένα άλλο άρθρο, διαφορετικό από το άρθρο 121, που δεν υπάρχει στη UNCLOS.
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται το πολύ παράδοξο, που έμμεσα διατυπώνει ο κύριος καθηγητής, μιας à la carte δικαιοδοτικής δικαστικής προσέγγισης και «νομικής συνήθειας» του διεθνούς δικαστηρίου, μιας à la carte mens juris, βασικά πολιτικού οπορτουνιστικού προσανατολισμού, πολιτικά πολιτικάντικου, σίγουρα συνυφασμένου με απόκρυφα πολιτικά κριτήρια, ίσως και πιεστικά συνδεδεμένα με εθνικά συμφέροντα –
κάτι που η UNCLOS, ως γνωστό, συστηματικά απέφυγε να θεωρήσει και να θεσπίσει νομοθετώντας γενικές αλλά απαραβίαστες νομικές συνθήκες που δεν θα πρέπει να αλλοιωθούν από γεωγραφικές βυζαντινολογίες, όπως πράττει το διεθνές δικαστήριο και οι συνακόλουθοί του.
Εκτός όλων αυτών έρχεται πάλι ο Ροζάκης να μας πει, εμφανώς και αποδεδειγμένα παραγνωρίζοντας την UNCLOS, ότι μια τμηματική «οριοθέτηση είναι δυνατή», (ο αθεόφοβος!), ασφαλώς μέσα στα πλαίσια των à la carte διαδικασιών που το διεθνές δικαστήριο προκρίνει και ο ίδιος εγκρίνει!
Μα αυτό δεν είναι επιστημονική προσέγγιση, αλλά καθαρά μερκαντιλιστική, απαράδεκτη και αδικαιολόγητη, παράνομη και παράλογη, ανάξια ενός άνδρα που λέει πως είναι επιστήμονας. Ποιος ξέρει τί του συμβαίνει!
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, και παραπάνω, που αποδεικνύει και αναπαράγει την παράνομη ελαστικότητα του διεθνούς δικαστηρίου, και που ο κ. Ροζάκης θυμάται ακόμα τώρα, ακόμη πιο επικίνδυνα για την Ελλάδα όντας ο ίδιος ως τώρα «επιστημονικός σύμβουλος του ΥΠΕΞ –
και είναι όταν μας λέει, μοιάζοντας με εμποράκο που κάνει παζάρια προκειμένου να αποκτήσει ένα αγαθό που το «χαλβαδιάζει», πως κατά τη γνώμη του «ορθώς» η Ελλάδα επιχειρεί μια τμηματική οριοθέτηση (με Αίγυπτο), προσθέτοντας το αμίμητο και παιδιαρίστικο (πολύ επιστημονικό!): «Αφού έχουμε αδυναμία απ’ τη πλευρά της Αιγύπτου να προβούμε σε πλήρη οριοθέτηση, θα πάμε σε μερική(!),
με το «θα», αντί του υποθετικού «να», εννοώντας μάλλον μια ήδη ειλημμένη σχετική απόφαση, που θα πληγώσει απερίγραπτα την Ελλάδα (ο Ροζάκης θα το «πληρώσει» ή θα τιμωρηθεί;),
παραβιάζοντας την UNCLOS, βεβαίως, όντας όμως πολύ ευνοϊκή για την Τουρκία, για περεταίρω εκμετάλλευση εκ μέρους της, αλλά προπαντός προκαλώντας απώλεια ελληνικής κυριαρχίας υπέρ τρίτων με το βαρύτατο αποτέλεσμα την τέλεια απομόνωση της Κύπρου,
η οποία τότε πραγματικά θα κείται μακράν»!
Ο Ροζάκης επιπλέον αποκρύπτει και την τραγική απώλεια του Καστελόριζου και τη δεινή κατάσταση που θα βρεθούν η Ρόδος, η Ικαρία και άλλα ελληνικά νησιά της περιοχής. Ίσως γι’ αυτόν, όπως και για τον άλλο «πόλο ενδοτισμού» που είναι ο Ντόρα Μπακογιάννη, «δεν θα πάθουμε και τίποτα αν χάσουμε και μερικά νησιά»!
Μην είμαστε και «μοναχοφάηδες», όπως είπε κάποιος άλλος εξωφρενικός.
Έντονα στοιχεία μιας εσχάτης προδοσίας που υφέρπουν μέσα στην πολιτικο-επιστημονική κοινότητα της χώρας με άμεση ανάγκη δυναμικής αντιμετώπισής της πριν «σκάσει» σαν μολυσματικό σπυρί και πάρει σβάρνα τους πάντες.
Είμαι πολύ περίεργος να δω εάν η «άποψη» ή η, κατά Ροζάκη, «εντύπωση» του διεθνούς δικαστηρίου είναι ή όχι θετική σε σχέση με το κριτήριο της «τμηματικής οριοθέτησης» που παραβιάζει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Εάν του τεθεί να κρίνει επ’ αυτού, τί θα κάνει; θα το δεχτεί ως ορθό ή θα το απορρίψει;
Όλα να τα περιμένεις από τέτοιου είδους δικαστήρια.
Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Ελληνιστής
Ελληνιστής
Το άρθρο 121 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας λέει πολύ απλά και καθαρά πως «και τα νησιά» έχουν υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ και χωρικά ύδατα, ακριβώς όπως τα έχουν και τα ηπειρωτικά εδάφη.
ΠΗΓΗ infognomonpolitics
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου