ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
ΠΗΓΗ: HELLAS JOURNAL
Και ο άλλος τρόπος είναι στρατιωτικός. Η άμυνα είναι η καλύτερη επίθεση. Ο Ταγίπ Ερντογάν απειλεί, εκβιάζει, βγάζει τη γλώσσα, κινείται στρατιωτικά, αλλά δεν βρίσκει καμία αντίσταση. Οπωσδήποτε, οι τριμερείς συναντήσεις και οι συμμαχίες είναι εξαιρετικές εξελίξεις, καθώς τουλάχιστον σε διπλωματικό επίπεδο η Τουρκία είναι απομονωμένη.
Πρόκειται για μία πραγματικότητα. Αν δεν είχε το αποκούμπι της Ρωσίας, η οποία και την χρησιμοποιεί, η Τουρκία θα είχε φίλους μόνο στην Αφρική, όπου ο Ταγίπ Ερντογάν μοιράζει …απλόχερα υποσχέσεις, οι οποίες δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Η κατοχική δύναμη βρίσκεται αντιμέτωπη με σύσσωμη τη Διεθνή Κοινότητα και στη Λιβύη και μέχρι τον Δεκέμβριο θα αναγκαστεί να πάρει την απόφαση να αποσύρει τις στρατιωτικές δυνάμεις της.
Βέβαια, πρέπει να μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία όπου πάει για να …βοηθήσει, υποτίθεται, δεν έχει φύγει. Στην κατεχόμενη Κύπρο έχουμε ξεπεράσει τα 47 χρόνια κατοχής. Στο Ιράκ έστειλε στρατιωτικές δυνάμεις για μερικές εβδομάδες και ακόμα βρίσκονται εκεί. Αλλά έχουμε και το παράδειγμα της Συρίας. Η Τουρκία δεν θα αποχωρήσει από τη Βόρεια Συρία, όπου η πλειοψηφία είναι Κούρδοι -και ας μην έχουμε αμφιβολία.
Οπότε, εάν αναγκαστεί να αποσύρει τον στρατό της από τη Λιβύη για να διεξαχθούν απρόσκοπτα οι εκλογές, θα πρόκειται για μία πολύ μεγάλη εξέλιξη. Το ερώτημα όλων είναι ποιος θα την τιμωρήσει στην περίπτωση που οι Τούρκοι στρατιώτες παραμείνουν στη Λιβύη και μετά τι εκλογές;
Βλέπει κανείς οποιαδήποτε χώρα να σχεδιάζει να διώξει τους Τούρκους στρατιώτες από τη Λιβύη; Καμία. Οπότε ας κρατάμε μικρό καλάθι… Εκτός αν συμβαίνει κάτι στα παρασκήνια που δεν το γνωρίζουμε. Κάποιες δηλώσεις από το Παρίσι και την Αθήνα προσφέρουν ελπίδες…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου