Θα υπάρξουν αντιδράσεις, έλεγε προχτές από τη Νέα Υόρκη ο Γιαννάκης Κασουλίδης, για τα δημοψηφίσματα του Πούτιν «για προσάρτηση κατεχόμενων εδαφών της Ουκρανίας». Και «θα συμμετάσχουμε και εμείς μαζί με τους άλλους εταίρους στην αντίδραση», διότι «εμάς, στην Κύπρο, μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το θέμα δημιουργίας προηγούμενου για προσαρτήσεις».
Ασφαλώς και μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αφού και ο Ερντογάν τα βήματα του Πούτιν θα ακολουθήσει εάν αποφασίσει να προχωρήσει στην προσάρτηση της κατεχόμενης Κύπρου. Κάτι που μπορεί να είναι ένα χαρτί που είναι δυνατό να χρησιμοποιήσει ο νεοσουλτάνος στην πορεία του προς τις εκλογές του 23.
Ούτως ή άλλως, όσα χαρτιά χρησιμοποιεί ως τώρα είναι τα εθνικιστικά παραληρήματα για Κύπρο και Ελλάδα. Κι επειδή στην Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει τίποτε περισσότερο από όσα ήδη κάνει, είναι πιθανότερο το ενδεχόμενο να προχωρήσει σε κινήσεις στην Κύπρο αποζητώντας τον εθνικιστικό φανατισμό της Ανατολίας.
Από το επίσημο βήμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, ζήτησε αναγνώριση του ψευδοκράτους και δεν αντέδρασε κανένας εκτός φυσικά από την Ελλάδα και την Κύπρο. Μιλούσε στον διεθνή οργανισμό που σαφώς ορίζει τις δικές του παρανομίες και τον καλεί με ψηφίσματα να τις ανακαλέσει (ανακήρυξη ψευδοκράτους, Αμμόχωστος κ.λπ.), αλλά ως να μην υπάρχουν. Διότι στήνει το δικό του σενάριο το οποίο κάποια στιγμή θα έχει κατάληξη. Την αναγνώριση δεν θα την πετύχει εύκολα, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει περίπτωση, τουλάχιστον στα επόμενα χρόνια, να αναγνωρίσει δύο κράτη στην Κύπρο κι αυτό θα είναι καθοδηγητικό και για τις άλλες χώρες, αλά και για Ηνωμένα Έθνη.
Από την άλλη, την προσάρτηση δύσκολα θα την αποφασίσει. Ωστόσο, τα σενάρια της Ρωσίας στην Ουκρανία τού δίνουν μια διέξοδο και δεν αποκλείεται να αποτολμήσει να την ακολουθήσει. Ούτως ή άλλως, έχει κτίσει στα κατεχόμενα τη δομή που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αξιοποιήσει οργανώνοντας δημοψήφισμα για προσάρτηση στην Τουρκία. Όπως θα παρουσιάσει ο Πούτιν τα δημοψηφίσματα στις κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας, με τα οποία ο λαός εκφράζει τη βούλησή του για προσάρτηση στη Ρωσία (το έκανε στην Κριμαία το 2014 και παρά τη διεθνή αντίδραση η προσάρτηση έγινε), έτσι θα το παρουσιάσει και ο Ερντογάν στην κατεχόμενη Κύπρο.
Γι’ αυτό «μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το θέμα δημιουργίας προηγούμενου για προσαρτήσεις», όπως λέει κι ο κ. Κασουλίδης. Αλλά, εδώ υπάρχουν κι άλλες ιδιαίτερες συνθήκες, που ευνοούν τα σενάρια του Ερντογάν και για τις οποίες η ηγεσία μας ουδέποτε ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα. Ουδέποτε προσπάθησε να τις αποτρέψει, αντίθετα είτε τις αγνοούσε από αφέλεια, είτε τις ευνοούσε από ανικανότητα.
Αυτή τη στιγμή οι ηγέτες της G7 χαρακτηρίζουν τα δημοψηφίσματα στην κατεχόμενη Ουκρανία «εικονικά» και δηλώνουν ότι ποτέ δεν θα τα αναγνωρίσουν. Όπως και η ΕΕ, που θεωρεί ότι δεν εκφράζουν πραγματικά τη βούληση του λαού. Αν γίνει δημοψήφισμα στην κατεχόμενη Κύπρο, με ποια επιχειρήματα θα υποστηρίξουν οι ηγέτες μας ότι είναι εικονικό και δεν εκφράζει τη βούληση του λαού; Αφού έχουν ήδη αποδεχθεί ότι την εκφράζουν αποδεχόμενοι τα χωριστά δημοψηφίσματα του 2004. Και έχουν ήδη αποδεχθεί και την ψήφο των εποίκων ως δημοκρατική έκφραση του λαού. Όπως την έχουν αποδεχθεί και οι Τουρκοκύπριοι στα κατεχόμενα στις διάφορες ψηφοφορίες για «κυβέρνηση», «πρόεδρο», «βουλή». Στην Κύπρο θα εκφράσουν οι έποικοι τη βούληση της χώρας και ούτε οι Ελληνοκύπριοι, ούτε οι Τουρκοκύπριοι θα έχουν λόγο. Πώς να αντιδράσουν, όταν έχουν ήδη νομιμοποιήσει τον εποικισμό; Και δεν είναι μόνο ο εποικισμός, είναι όλα όσα συνθέτουν τις δομές χωριστού κρατιδίου και κυριαρχίας, και τα οποία λαός και ηγεσία τα έχουμε αποδεχθεί ανεπίσημα, αλλά και συνειδητά.
Την περασμένη Πέμπτη, συναντήθηκαν οι Στεφάνου και Ερχιουρμάν και ανανέωσαν την κοινή πίστη των κομμάτων τους στο διάλογο και στη ΔΔΟ. «Τα δύο κόμματα», έλεγαν, «πιστεύουν ακράδαντα ότι οι δύο πλευρές πρέπει να επανεκκινήσουν ειλικρινή διάλογο με στόχο την επανέναρξη επίσημων διαπραγματεύσεων για συνολική διευθέτηση…». Και μπλα, μπλα, μπλα και μπλα, μπλα, μπλα, δηλαδή. Μπροστά σε εξελίξεις που πλέον βάζουν σε κίνδυνο τη φυσική συνέχεια Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στη χώρα τους, ακόμα και κόμματα που συνεργάζονται πολλά χρόνια δεν τολμούν να αντικρίσουν την πραγματικότητα και να βρουν διεξόδους.
Τι νόημα έχουν αυτά τα επαναλαμβανόμενα ευχολόγια; Θα επανεκκινήσουν τη διαπραγμάτευση για τη διακυβέρνηση; Για να ξαναφτάσουν στον στρατό και τις εγγυήσεις κάποτε στο μέλλον, κι ενώ στο μεταξύ ο Ερντογάν με τα τσογλάνια του στην Κύπρο οργανώνουν την τουρκοποίηση;
Μία είναι η σωτηρία της Κύπρου. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, που λένε ότι δεν θέλουν την τουρκοποίηση, να αρχίσουν να μιλούν σε άλλη βάση, να αρχίσουν να μιλούν για την απαλλαγή από την Τουρκία. Απέναντι στο τουρκικό αφήγημα ότι η ΔΔΟ συζητήθηκε 50 χρόνια χωρίς επιτυχία, η απάντηση δεν είναι τα δύο κράτη, είναι το ένα ευρωπαϊκό κράτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου