Περαιτέρω καθυστέρηση του εκσυγχρονισμού των P-3 Orion του ΠΝ, θα κατέτασσε το πρόγραμμα μεταξύ των πλέον καταστροφικών στη μεταπολεμική ιστορία των εξοπλιστικών. Το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των ΑΦΝΣ τύπου P-3B που το Πολεμικό Ναυτικό είχε παραλάβει ως πλεονάζον (αποσυρθέν…) υλικό του USN το μακρινό 1996 (!), εξελίσσεται σε ένα από τα πλέον καταστροφικά για την ελληνική άμυνα και την οικονομία, εξοπλιστικό πρόγραμμα, σε όρους επένδυσης-απόδοσης. Είτε ισχύει αυτό είτε όχι, καθώς οι εξελίξεις θα επιβεβαιώσουν τις εκτιμήσεις οριστικά ή θα τις διαψεύσουν, το εν λόγω πρόγραμμα αποτελεί πλήγμα και στην αξιοπιστία της κατασκευάστριας εταιρίας Lockheed Martin. Ως συμπέρασμα αυτό δεν ανήκει στο DefencePoint, αλλά προκύπτει από σχετικό με τις καθυστερήσεις που έχουν σημειωθεί στο πρόγραμμα, πρόσφατο δημοσίευμα του Δούρειου Ίππου. Ένα συμπέρασμα που δεν μπορεί κανείς να πάρει αψήφιστα.
Πρόκειται για αποκάλυψη τεράστιας σημασίας, εάν επιβεβαιωθεί, ενώ το δημοσίευμα περιέχει τεκμηρίωση με δεδομένα κι στοιχεία ισχυρά για να παρακαμφθούν ελαφρά τη καρδία. Προφανώς για όσα καταγγέλλονται θα πρέπει να τοποθετηθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Το DP θα αναζητήσει τις απαντήσεις. Διαφορετικά, διά της ατόπου, δεν θα έχουμε άλλη επιλογή από το να συμπεράνουμε ότι όσα αναφέρονται ισχύουν. Από το ίδιο δημοσίευμα προκύπτει, ότι το πραγματικό πρόβλημα, ενώ ήταν καταγεγραμμένο και γνωστό εδώ και χρόνια, κρυβόταν επιμελώς κάτω από το χαλί από όλες τις ελληνικές πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες. Νυν και πρώην…
Στο δημοσίευμα του Δούρειου Ίππου αναφέρονται επί λέξη τα εξής: “Μέχρι σήμερα, οι καθυστερήσεις στο πρόγραμμα αποδίδοντο στα προβλήματα που αντιμετώπιζε κι εξακολουθεί να αντιμετωπίζει η ΕΑΒ, λόγω ελλείψεως εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού. Ωστόσο, υπεύθυνος για τις καθυστερήσεις από τεχνικής απόψεως είναι και ο ανάδοχος του προγράμματος Lockheed Martin, καθώς το εργοστάσιο της Μαριέττα που έχει την ευθύνη για τα προγράμματα εκσυγχρονισμού αεροσκαφών P-3, απεδείχθη ότι εστερείτο τεχνικής καταρτίσεως. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα P-3B Orion του Πολεμικού Ναυτικού, όταν είχαν παραχωρηθεί στην Ελλάδα στην δεκαετία του 1990, ήταν μοντέλο που είχε αποσυρθεί προ πολλού από υπηρεσία με το Ναυτικό των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να εκλείψει σταδιακώς και να εγκαταληφθεί από τον κατασκευαστή η τεχνική γνώση σε αυτήν.”
Και συνεχίζει: “Το πρόβλημα εκδηλώθηκε σε περιπτώσεις όπως αυτές των συλλογών πτερύγων, που όπως είχε αποκαλύψει ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ όταν παραδόθηκαν κι επιδιώχθηκε να προσαρμοστούν, ήταν ασύμβατες με το P-3B. Ο λόγος ήταν ότι το εργοστάσιο της Μαριέττα που τις παρέδωσε για την δομική αναβάθμιση, τις κατασκεύασε σύμφωνα με προδιαγραφές άλλου μοντέλου του αεροπλάνου με αποτέλεσμα, όταν διαπιστώθηκε το πρόβλημα να ακολουθήσουν υποχρεωτικώς δομικές τροποποιήσεις, που προξένησαν καθυστέρηση. Πρόσθετες καθυστερήσεις ανέκυπταν κατά καιρούς, εξαιτίας της εμφανίσεως απρόσμενων προβλημάτων, σχετιζόμενων κυρίως με την δομική κατάσταση των αεροπλάνων αφού σε τμήματα που έπρεπε να γίνει επέμβαση, διαπιστωνόταν ότι απαιτούντο εκτενέστερες εργασίες λόγω διαβρώσεως των τμημάτων συνδέσεως. Συνδυασμός όλων αυτών, οδήγησε στην νέα ανατροπή του χρονοδιαγράμματος. Επισημαίνεται ότι οι απαιτητικές εργασίες αναπτερυγώσεων στα αεροπλάνα, όπως και η εκ νέου τοποθέτηση κινητήρων κ.λπ. αναλήφθηκαν από το προσωπικό της ΕΑΒ. Παρά την τεχνική πρόκληση, η ανταπόκριση υπήρξε καλή και την συμβολή αυτή αναγνωρίζει η Lockheed Martin”.
Κατόπιν τούτων προκύπτουν τα εξής λογικά ερωτήματα:
– Η κατασκευάστρια εταιρεία γνώριζε εξ αρχής ή όχι, ότι η πτέρυγα του P-3C είχε σημαντικές διαφορές από αυτή του P-3B;
– Αν ναι, γιατί προχώρησε στην υπογραφή της σύμβασης, υποσχόμενη χρόνους παράδοσης που τελικά θα παραβιαστούν (πάντα σύμφωνα με το δημοσίευμα του Δούρειου Ίππου) κατά δύο ολόκληρα χρόνια;
– Αν όχι, γιατί δεν αποκάλυψε εξαρχής ποια είναι η πραγματική αιτία των καθυστερήσεων; Με άλλα λόγια γιατί απέκρυψε τις ευθύνες της;
– Οι ελληνικές πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες (νυν και πρώην), ήταν ενήμερες για τους πραγματικούς λόγους των καθυστερήσεων στο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των P-3B (δεν χρησιμοποιούμε καν τη φράση Μέσης Ζωής γιατί είναι τουλάχιστον άτοπο κάτι τέτοιο…);
– Αν ναι, γιατί με τη σειρά τους δεν ενημέρωσαν τους βαρύτατα φορολογούμενους Έλληνες πολίτες και δεν ζήτησαν την ενεργοποίηση των προβλέψεων στη σύμβαση (διακρατική FMS), για την καταβολή αποζημιώσεων στο ελληνικό Δημόσιο για την μεγάλη ζημιά που υπέστη;
– Υπάρχουν ρήτρες καθυστερήσεων στη σύμβαση FMS που έχει υπογραφεί για τον εκσυγχρονισμό των P-3B, ή όχι;
– Αν οι ελληνικές πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες δεν γνώριζαν, για ποιον, ή για ποιους λόγους δεν κατήγγειλαν τη σύμβαση, απαιτώντας έστω και τώρα την επιστροφή ακόμα και μέρους του ποσού που καταβλήθηκε;
– Όπως επισημαίνεται στο άρθρο του Δούρειου Ίππου, ο εκσυγχρονισμός των P-3B του ΠΝ (κατασκευής του 1965!) που είχαν αποσυρθεί από το 2009 όταν “έληξαν” από ώρες, ήταν “επείγουσα επιχειρησιακή απαίτηση” με βάση δηλώσεις του πρώην ΥΕΘΑ, Π. Καμμένου. Πώς τεκμηριώνεται το “επείγον” με το όπως αποδεικνύεται υψηλότατο ρίσκο του προγράμματος;
– Εφόσον επρόκειτο περί επείγουσας επιχειρησιακής απαίτησης, δεν θα ήταν πιο λογικό να επιλεγεί η σαφώς έτοιμη και μακράν οικονομικότερη όπως θα δούμε παρακάτω, λύση της αγοράς πέντε ήδη εκσυγχρονισμένων ΑP-3C της Αεροπορίας της Αυστραλίας (RAAF);
Η προσφορά των AP-3C της RAAF και η επιλογή εκσυγχρονισμού των P-3B
Για να σχηματίσουμε μία όσο το δυνατόν πιο πλήρη εικόνα, σχετικά με το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των P-3B θα ανατρέξουμε στο παρελθόν για να δούμε τι είχε συμβεί σε μία περίοδο που τουλάχιστον για το Πολεμικό Ναυτικό, πρωταρχική ανάγκη ήταν -και τότε- ο εκσυγχρονισμός μέσης ζωής (ΕΜΖ με την πραγματική έννοια του όρου πριν από οκτώ χρόνια…) των φρεγατών MEKO 200HN. Ανατρέχοντας λοιπόν σε δημοσιεύματα οκτώ χρόνια πριν (2014-2015), διαβάζουμε στην ετήσια έκδοση “Ισορροπία Δυνάμεων, Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος 2015-2016” του περιοδικού “Ελληνική Άμυνα & Τεχνολογία”, τα εξής: “Στις 8 Σεπτεμβρίου του 2014 – πριν από την αρχική απόφαση του ΚΥΣΕΑ – ενημερώθηκε το ΓΕΝ από την BAE Systems Australia για την προσφορά πέντε AP-3C με σύγχρονο εξοπλισμό αποστολής και κόστος 90-140 εκατ. δολάρια ΗΠΑ, ανάλογα με τα υλικά υποστήριξης. Σε αυτό θα έπρεπε να προστεθεί αργότερα το κόστος της δομικής αναβάθμισης, το συνολικό όμως θα παρέμενε περίπου στο μισό του προωθούμενου προγράμματος των 500 εκατομμυρίων δολαρίων”. Και όπως προκύπτει, θα καλυπτόταν και το “κατεπείγον” της επιχειρησιακής απαίτησης.
Το πρώτο αυστραλιανό P-8A Poseidon σε σχηματισμό με ένα AP-3C Orion (RAAF)
Και το δημοσίευμα συνέχιζε: “Τα αεροσκάφη βρίσκονται σε πτητική κατάσταση και σε υπηρεσία, ενώ έχουν τον χαμηλότερο αριθμό ωρών πτήσης από οποιονδήποτε στόλο P-3 διεθνώς. Η προσφορά ήταν ανεπίσημη επειδή τα αεροσκάφη ανήκουν στην Αυστραλιανή Βασιλική Πολεμική Αεροπορία (RAAF), ενώ για να επισημοποιηθεί αρκούσε να σταλεί από την ελληνική πλευρά μία μη δεσμευτική επιστολή Έκφρασης Ενδιαφέροντος (ΕΟΙ) στον Αυστραλιανό Οργανισμό Στρατιωτικών Πωλήσεων (AMSO). Ακολούθησαν επιστολές της εταιρείας την 1η Οκτωβρίου προς τον Αρχηγό ΓΕΝ και στις 12 Νοεμβρίου προς τον τότε ΥΕΘΑ, Ν. Δένδια. Επιστολή προς τον ΑMSO, ουδέποτε εστάλη από τη ελληνική πλευρά”.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι εκείνη την περίοδο που ήταν και προεκλογική,ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναγάγει το συγκεκριμένο πρόγραμμα σε κύριο αντιπολιτευτικό όπλο. Παρόλα αυτά λίγους μήνες αργότερα υπέγραψε τη σύμβαση υλοποίησης του (15 Μαρτίου 2015)! Η απόφαση για τον εκσυγχρονισμό των ήδη 50 ετών P-3B, λήφθηκε τον Οκτώβριο του 2014. Τρεις μήνες πριν από τις εκλογές του 2015…
Το εσωτερικό εκσυγχρονισμένου AP-3C της Αεροπορίας της Αυστραλίας (RAAF)
Το δημοσίευμα που επικαλούμαστε παραπάνω, αναφέρει επίσης (επί λέξη) τα εξής: “Στις 13 Οκτωβρίου 2014 εκδόθηκε απόφαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Εξωτερικών & Άμυνας (ΚΥΣΕΑ) για την υλοποίηση του προγράμματος, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να καταβληθεί κάθε προσπάθεια συμπίεσης του κόστους κάτω από τα 350 εκατομμύρια ευρώ (445 εκατ. δολάρια). Οι όροι περιλάμβαναν τον εκσυγχρονισμό και την απόδοση για χρήση μέχρι 5 αεροσκαφών εντός 7 ετών, καθώς και την Εν Συνεχεία Υποστήριξη (FOS) για 6 έτη. Στις 15 Μαρτίου 2015 εκδόθηκε νέα απόφαση του ΚΥΣΕΑ και Κατακυρωτική Απόφαση Προμήθειας του Υπουργού Εθνικής Άμυνα, με τις οποίες επεκτάθηκε ο χρόνος απόδοσης των αεροσκαφών σε 7,5 έτη και το όριο κόστους στα 499,8 εκατομμύρια δολάρια, τα ποία αντιστοιχούσαν σε 393,54 εκατομμύρια ευρώ, με την ισοτιμία της 30ης Οκτωβρίου 2014. Ωστόσο η εξέλιξη της ισοτιμίας σήμαινε ως στις 20 Μαΐου 2015 το ποσό αυτό αντιστοιχούσε σε 451 εκατομμύρια ευρώ”.
Με βάση τη σύμβαση που έχει υπογραφεί επομένως, το σύνολο των υπό εκσυγχρονισμό P-3B στο επίπεδο P-3H, έπρεπε να έχει παραδοθεί στο Πολεμικό Ναυτικό μέχρι τον Σεπτέμβριο–Οκτώβριο 2022! Το DP θεωρούσε ανέκαθεν ότι το εκσυγχρονισμένο P-3H, ως πλατφόρμα επιτήρησης, ανθυποβρυχιακού αγώνα και εναντίον στόχων επιφανείας από μεγάλες αποστάσεις, έχει πολλά να προσφέρει επιχειρησιακά. Υπό την προϋπόθεση ότι το πρόγραμμα θα ολοκληρώνονταν έστω και με καθυστέρηση ενός έτους και ότι φυσικά τα αεροσκάφη θα εξοπλίζονταν με αντιπλοϊκούς πυραύλους Harpoon… Εξ όσων γνωρίζουμε δε, η ελληνική αμυντική βιομηχανία, όπου έχει αναλάβει έργο, έχει κάνει τη δουλειά της. Άρα δεν είναι εκεί το πρόβλημα.
Από τη στιγμή που τίποτα από αυτά τα δύο δεν έχει γίνει και με βάση το δημοσίευμα του Δούρειου Ίππου δε πρόκειται να γίνει τα επόμενα δύο χρόνια, τα δεδομένα αλλάζουν και μάλιστα δραματικά εις βάρος της ελληνικής πλευράς. Η οποία σε μία εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο θα εξακολουθήσει να στερείται των πολύτιμων υπηρεσιών των αεροσκαφών αυτών σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο! Αναμένουμε από την ελληνική Πολιτεία να πράξει τα δέοντα και να ενημερώσει σχετικά. Διότι αν μιλήσουμε ξανά για προτεραιότητες και τι θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί με τα χρήματα που έχουν δεσμευθεί για το πρόγραμμα, μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να κλαίμε ομαδικά…
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου