Το πιο απογοητευτικό είναι να ακούς από Τουρκοκύπριους τους οποίους θεωρείς πιο διαλλακτικούς να μην αναγνωρίζουν έστω και για τους τύπους ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα στην Κύπρο.
Ελπίζεις ότι κάποια στιγμή είναι δυνατόν να συνεννοηθούμε με αυτούς τους ανθρώπους, για να ξεπεραστούν οι φασίστες του Τατάρ, του Αρικλί και των άλλων γκρίζων λύκων και να ανοίξει ο δρόμος για τη συνεργασία και την απαλλαγή του τόπου από την τουρκική ομηρία.
Αλλοίμονο, όμως. Ως να προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι όλοι ίδιοι και απλώς κάποιοι χρησιμοποιούν πιο αποδεκτή γλώσσα από άλλους που είναι προκλητικοί, εριστικοί και κάθε τους κουβέντα προέρχεται από το θράσος που τους προσφέρει ο κατοχικός στρατός και η «μεγάλη Τουρκία», που μπορεί να κάνει μια μπουκιά τους Ελληνοκύπριους.
Ο Οζντίλ Ναμί είναι ένας από αυτούς τους διαλλακτικούς Τουρκοκύπριους. Ήταν διαπραγματευτής και επί Ταλάτ και επί Ακιντζί, παρότι συνεργάστηκε και με τον Ραούφ Ντενκτάς επί της παντοκρατορίας του. Διάβαζα την Κυριακή τη συνέντευξή του στον Φιλελεύθερο. Ακόμα, έλεγε, και αν αλλάξει η τουρκοκυπριακή ηγεσία δεν θα διορθωθούν τα πάντα. «Δεν πρέπει να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα και να πούμε ότι το όλο πρόβλημα είναι ο Τατάρ».
Ωραία, λέω, τώρα θα μας πει ποιο είναι το πρόβλημα αφού δεν είναι ο Τατάρ. Και μας είπε. «Η πραγματική αλλαγή που πρέπει να γίνει βρίσκεται στο μυαλό της ελληνοκυπριακής ηγεσίας. Να επιδείξει μια ισχυρή επιθυμία και αποφασιστικότητα για να τερματιστεί το status quo, αλλά να έχει και το θάρρος να προχωρήσει στα βήματα για να γίνει κατορθωτό αυτό».
Είναι δυνατό να μην βρίσκει ούτε αυτός μια κουβέντα να πει για τον καταλυτικό ρόλο της Τουρκίας; Διότι, δεν είναι δυνατό άνθρωποι μορφωμένοι, του κόσμου εννοώ όχι των πτυχίων, με ευρωπαϊκό πρόσωπο, οι οποίοι για πολλά χρόνια είχαν επαφές με Ελληνοκύπριους πολίτες και πολιτικούς και διαπραγματευτές, να μην βλέπουν ότι καθορίζει κάθε σκέψη και κάθε απόφαση στην Κύπρο, η παρουσία του κατοχικού στρατού.
Είπε, λοιπόν, και για την Τουρκία ο Ναμί. Ότι «η κύρια προτεραιότητά της κυβέρνησης στην Τουρκία είναι να δει αν υπάρχει προοπτική να φτάσουν στο τέλος του Κυπριακού» και θα έπαιζαν, οι Τούρκοι, «πολύ εποικοδομητικό ρόλο, όπως έπαιζαν μέχρι το Κραν Μοντανά, εάν δουν ότι υπάρχει αξιόπιστη προοπτική για τερματισμό του status quo στο νησί». Αυτή τη στιγμή δεν το βλέπουν, λέει.
Αυτό που εννοεί, φυσικά, είναι ότι η Τουρκία θέλει να πεισθεί από την ελληνοκυπριακή ηγεσία ότι δεν είναι απορριπτική. Τι να κάνει η ε/κ ηγεσία; Μα, να ξεχάσει ότι η μισή Κύπρος είναι υπό κατοχή, να το αφήσει στην άκρη αυτό και να αρχίσει να σκέφτεται με ποιο τρόπο θα απολαύσει και η ελληνοκυπριακή ηγεσία, όπως απολαμβάνει η τουρκοκυπριακή ηγεσία, την ομηρία της Κύπρου από την Τουρκία.
Η πικρή αλήθεια είναι πως όταν ακόμα και αυτοί οι Τουρκοκύπριοι -οι οποίοι σίγουρα αναγνωρίζουν τα οφέλη μιας λύσης, προπάντων βλέποντας τα οφέλη μιας Κύπρου εντός της ΕΕ- έχουν την άποψη ότι ούτε οι ίδιοι ούτε η Τουρκία πρέπει να αλλάξουν μυαλά, αλλά πρέπει να αλλάξει η ελληνοκυπριακή ηγεσία, και ούτε μπορούν να αναγνωρίσουν ότι τα αδιέξοδα δεν οφείλονται στο μυαλό των Ελληνοκυπρίων αλλά στην επεκτατική ιμπεριαλιστική Τουρκία, τότε τι ελπίδες έχουμε;
Θα φύγει ο Τατάρ που δεν κάθεται καν στο τραπέζι για να έρθει κάποιος άλλος ο οποίος θα κάθεται στο τραπέζι, θα μπορεί να συνομιλεί, αλλά θα εξυπηρετεί κι αυτός τα συμφέροντα της Τουρκίας αντί της Κύπρου. Για άλλο μισό αιώνα.
Υ.Γ. Δεν κατάλαβα προς τι και διατί οι αρνητικές αντιδράσεις για την πρόσκληση Μπάϊτεν προς Χριστοδουλίδη. Γιατί προσπαθούν να το αναλύσουν τόσο πολύ; Ό,τι και να θέλουν να πετύχουν οι Αμερικάνοι (θέλουν, λέει, να προσελκύσουν τη ψήφο των αποδήμων μας, λες και είναι χαζοί και θα τους ξεγελάσουν μια βδομάδα πριν τις εκλογές), πού είναι το πρόβλημα; Εμείς ως Κύπρος κερδίζουμε από αυτό ή όχι; Αυτό θα έπρεπε να μας απασχολεί. Προσωπικά κρίνω πως κερδίζει η Κυπριακή Δημοκρατία. Και χάνει η Τουρκία που θέλει να την εξαφανίσει. Μου αρκεί.
από τον Φιλελεύθερο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου