του Άριστου Μιχαηλίδη
Τα ακούνε Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι και τα καταπίνουν με την πιο μεγάλη ευκολία. Τα ανιστόρητα που ξεφουρνίζει πρώτος από όλους ο Τατάρ. Και οι γκρίζοι λύκοι του, εδώ και στην Τουρκία. Ιδίως άμα έχει επετείους και βρίσκει αφορμές.
Ρεσιτάλ στρεβλώσεων και μισαλλοδοξίας πάλι με την επέτειο ανακήρυξης του ψευδοκράτους. Λες και ζούμε στη δεκαετία του 60. «Δεν θα επιτρέψει ποτέ την επιστροφή στις σκοτεινές ημέρες της προ του 1974 περιόδου», λέει. Τότε «πάνω από 30.000 Τουρκοκύπριοι έγιναν πρόσφυγες, περιορισμένοι σε γκέτο που αντιπροσώπευαν μόλις το 3% του νησιού». Κι άλλα πολλά. Τους έκλεισαν στα γκέτο οι Ε/κ με τη βία των όπλων…
Ένας σύγχρονος Ελληνοκύπριος με καλές προθέσεις, που ακούει αυτές τις ανοησίες του Τατάρ -και πολλών Ελληνοκυπρίων- και δεν ψάχνει την αλήθεια, το λογικό είναι να σκέφτεται ότι έχουν κι αυτοί δίκαιο. Τους κάναμε πρόσφυγες, τους κλείσαμε σε γκέτο, τους απομονώσαμε, έχουν δίκαιο να ανησυχούν για την ασφάλεια τους και να θέλουν προστασία από τον κατοχικό στρατό και τις τουρκικές εγγυήσεις.
Αλλά, είναι αλήθεια αυτά που λέει, ο Τατάρ, ο Τούρκος «πρέσβης», ο Τούρκος αντιπρόεδρος κάνοντας πλύση εγκεφάλου στους Τ/κ που δεν τα έζησαν; Υπέφεραν πράγματι πολλά και οι Τουρκοκύπριοι τα χρόνια πριν το 74. Κι έχουν ευθύνη για πολλά και οι Ελληνοκύπριοι. Όμως, τα γεγονότα είναι ιστορικά δεν μπορεί ο καθένας να τα φέρνει τα μέτρα του όπως τον εξυπηρετούν.
Δεν έκλεισε κανένας Ελληνοκύπριος τους Τουρκοκύπριους σε γκέτο. Μόνοι τους κλείστηκαν. Η ηγεσία τους ευθύνεται. Με καταλυτικό πρωταγωνιστή τον Ραούφ Ντενκτάς. Μετά τα αιματηρά επεισόδια του 1963 και την αποχώρηση των Τ/κ από τις θέσεις τους στο κράτος, εφαρμόστηκε το σχέδιο της διχοτόμησης και το πρώτο βήμα ήταν ακριβώς αυτό. Η οργανωμένη από την τ/κ ηγεσία μετακίνηση των Τουρκοκυπρίων από τα μικτά χωριά σε αμιγή τουρκοκυπριακά. Και στις πόλεις η οχύρωση τους σε τ/κ συνοικίες. Θύλακες λέγονταν, όχι γκέτο.
Σκοπός ήταν να εξασφαλιστεί εδαφική βάση, που θα εξυπηρετούσε τον τελικό στόχο της διχοτόμησης. Μακριά από τους Ε/κ με τους οποίους απαγορεύτηκε, πάλι από την τ/κ ηγεσία, κάθε σχέση. Επιβλήθηκε και με τις δολοφονίες ή τις κακοποιήσεις όσων Τ/κ επέμεναν να έχουν οικονομικές ή πολιτικές συναλλαγές με Ε/κ.
Μήπως πρέπει να θυμηθούμε τα τουρκοκυπριακά έγγραφα, που βρέθηκαν στα συρτάρια του Τουρκοκύπριου υπουργού Γεωργίας ή και του Τ/κ αντιπρόεδρου με τα σχέδια της διχοτόμησης;
Τα λέμε και τα ξαναλέμε. Αφού δεν υπάρχει περίπτωση να συνεννοηθούμε, τουλάχιστον να μην μας πιάνουν στον μεζέ. Λοιπόν, όταν ανατρέξεις στις εφημερίδες της εποχής παθαίνεις σοκ βλέποντας πώς εξελίσσονταν τα γεγονότα και πώς επαναλαμβάνεται η ιστορία.
Το 1971 γίνονταν συνομιλίες μεταξύ Κληρίδη – Ντενκτάς με θέμα την επιστροφή στα σπίτια τους των Τ/κ μετακινηθέντων. Αλλά, αφού στόχος ήταν η διχοτόμηση οι Τούρκοι έβρισκαν συνεχώς λόγους να σαμποτάρουν την όποια συμφωνία. Πότε αρνούμενοι ότι θα υπάγονται στους νόμους και τα όργανα της Κυπριακής Δημοκρατίας όσοι επιστρέψουν, πότε διότι έβαζαν άλλους όρους.
Στην Ελευθερία, της 17 Φεβρουαρίου 1971, βρίσκουμε πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ με όλα τα στοιχεία. «Ο αριθμός των προσφυγοποιηθέντων Τούρκων ανέρχεται εις 15.920», έλεγε ο υπότιτλος. Δηλαδή, ούτε τους αριθμούς που λέει ο Τατάρ σήμερα δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε. Πάντως, σύμφωνα με την Ελευθερία, δόθηκε έγγραφο στον Ραούφ Ντενκτάς, προφανώς από τον Κληρίδη, που έλεγε ότι «εκτός των 21 χωρίων, εις τα οποία εις δύο στάδια θα γίνη επιδιόρθωσης των οικιών μετακινηθέντων Τουρκοκυπρίων, εις έτερα 12 χωρία έχουν ήδη επιδιορθωθή οικίαι και μετακινήθησαν εις αυτάς μερικοί εκ των ιδιοκτητών των. Αι επιδιορθώσεις εις τα χωρία αυτά θα συνεχισθούν» (διατηρώ την ορθογραφία).
Στον Φιλελεύθερο της ίδιας χρονιάς, όταν συζητούσαν την επιστροφή στα σπίτια τους, διαβάζουμε στις 9 Ιουνίου 1971 και την εξής είδηση: «Ένοπλοι Τούρκοι εμποδίζουν πάλιν τον θερισμόν» – «…Τουρκοκύπριοι του αμιγούς τουρκικού χωριού Τζιάος ημπόδισαν Έλληνας αγρότας που ησχολούντο με τον θερισμόν. Και την πρωίαν της χθες εις την ιδίαν περιοχήν, συνέβη παρόμοιον επεισόδιον, με “ήρωας” και πάλιν “Τούρκους μαχητάς” από το Τζιάος». Σημειώνεται ότι «ήσαν ενδεδυμένοι με στρατιωτικάς στολάς». Ο υπουργός Εσωτερικών και Άμυνας, Επ. Κωμοδρόμος «διεμαρτυρήθη εντόνως προς την Ουνφικυπ»…
Πενήντα τρία χρόνια μετά δεν άλλαξε τίποτα. Ίδια μυαλά, ίδιες τραγωδίες.
από τον Φιλελεύθερο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου