Τουρκία. Ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο Telegram και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υποδηλώνει ότι οι ειδικές δυνάμεις της Βόρειας Κορέας που στάλθηκαν για να πολεμήσουν την Ουκρανία για λογαριασμό της Ρωσίας έδωσαν την πρώτη τους μάχη.
ΤΟΥ Michael Rubin
ΠΗΓΗ nationalsecurityjournal.org
Το βίντεο παρουσιάζει συνέντευξη από έναν Bορειοκορεάτη επιζώντα από μια μονάδα 40 συμπατριωτών που πολέμησαν οι ουκρανικές δυνάμεις κοντά στην κατεχόμενη από την Ουκρανία ρωσική πόλη Κουρσκ. Αν και δεν είναι ξεκάθαρο αν το βίντεο είναι αυθεντικό – ορισμένοι λένε ότι πρόκειται για ψυχολογικό πόλεμο – είναι πιστευτό.
Ενώ ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky προτρέπει τη Δύση να μεσολαβήσει προτού φτάσουν στο πεδίο της μάχης περισσότερες βορειοκορεατικές μονάδες, στρατιωτικοί αναλυτές περιμένουν να δουν πώς θα δυμπεριφερθού οι Βορειοκορεάτες στη μάχη. Άλλωστε, παρά τις τρομακτικές επιδείξεις και την πολεμική ρητορική τους, έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που ο στρατός της Βόρειας Κορέας συμμετείχε σε πραγματική μάχη.
Η Βόρεια Κορέα δεν είναι η μόνη χώρα που έχει “πολεμική” φήμη. Όσο και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνται την άνοδο της Κίνας, η μαχητική ικανότητα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού είναι άγνωστη. Είναι ίσως ο μόνος στρατός στον κόσμο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από μοναχοπαίδια.
Την τελευταία φορά που η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας πολέμησε σε πραγματικό πόλεμο —μια σύγκρουση ενός μήνα με το Βιετνάμ το 1979— η Κίνα ηττήθηκε. Από τότε, η Κίνα έχει εμπλακεί μόνο με ταχύπλοα της ακτοφυλακής των Φιλιππίνων, βιετναμέζικα ψαροκάικα ή μικρές ομάδες Ινδών στρατιωτών ψηλά στα Ιμαλάια.
Η Κίνα μπορεί να ομιλεί για κατάκτηση της Ταϊβάν. Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός μπορεί να προκαλέσει απίστευτη καταστροφή με πυραύλους και drones, αλλά η ικανότητά του να καταλάβει τη χώρα είναι διαφορετικό θέμα. Αν ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός εμπλέκεται, το Πεκίνο γνωρίζει πως η προσεκτικά σχεδιασμένη εικόνα του αήττητου μπορεί να εξαφανισθεί.
Η Ρωσία υπήρξε άλλη μια “χάρτινη τίγρη”. Καθώς οι ρωσικές δυνάμεις συγκεντρώνονταν στα ουκρανικά σύνορα τον Φεβρουάριο του 2022, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν προέτρεψαν τον Ζελένσκι να παραδοθεί προληπτικά και να φύγει από τη χώρα. Οι πληροφορίες που έλαβαν οι Μπάιντεν και Σάλιβαν από την κοινότητα πληροφοριών των ΗΠΑ υπερέβαλαν κατάφωρα τις δυνατότητες του ρωσικού στρατού.
Αντί να βαδίσει θριαμβευτικά στο Κίεβο, ο ρωσικός στρατός χάνει σήμερα κάθε δύο μήνες περισσότερους στρατιώτες από όσους έχασαν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε ολόκληρο τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η Ρωσία μπορεί να κερδίσει, αλλά όχι όπως το οραματιζόταν. Αντίθετα, θα επιδιώξει απλώς να προκαλέσει στους Ουκρανούς αντιπάλους ένα νέο Στάλινγκραντ, μια μάχη φθοράς. Το Κρεμλίνο μπορεί να πούλησε την εικόνα του ρωσικού στρατού ως ικανό να προκαλέσει σοκ και δέος, αλλά αυτό που έδειξε στον κόσμο δεν ήταν πολύ διαφορετικό από τις ρωσικές δυνάμεις στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο ιρακινός στρατός της εποχής του Σαντάμ ήταν επίσης μια “χάρτινη τίγρη”. Ενόψει της Επιχείρησης Desert Storm του 1991 και της απελευθέρωσης του Κουβέιτ, το Ιράκ είχε τον πέμπτο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο. Ο Κόλιν Πάουελ, τότε πρόεδρος του Μικτού Επιτελείου Επιτελείου, μπέρδεψε το μέγεθος με την αρμοδιότητα και επεδίωξε έναν διπλωματικό συμβιβασμό με το Ιράκ, μια πρόταση που ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους απέρριψε σοφά. Ο αποδεκατισμός του στρατού του Ιράκ που ακολούθησε έδειξε πόσο “χάρτινη τίγρη” ήταν.
Ενώ η Βόρεια Κορέα, η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράκ της εποχής του Σαντάμ είναι ή ήταν όλοι αντίπαλοι των ΗΠΑ, η ίδια δυναμική μπορεί να ισχύει και για το ΝΑΤΟ. Ο τουρκικός στρατός αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη εντός του ΝΑΤΟ, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Διπλωμάτες, αναλυτές και λομπίστες της Τουρκίας στην Ουάσιγκτον συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ και τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας, αλλά σπάνια εξετάζουν εάν η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας είναι πραγματική.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πήρε τον στρατό και προσπάθησε να τον ξαναφτιάξει με τη δική του εικόνα. Για να επισπεύσει τη μεταμόρφωσή του, κατήγγειλε διάφορες συνωμοσίες με αποκορύφωμα το «πραξικόπημα της πυρκαγιάς του Ράιχσταγκ». Το αποτέλεσμα των εκκαθαρίσεων του Ερντογάν ήταν η προτεραιότητα της πολιτικής έναντι της ικανότητας. Ένας στους πέντε Τούρκους πιλότους F-16, για παράδειγμα, κατέληξαν στη φυλακή. οι αντικαταστάτες τους είχαν ένα κλάσμα της εμπειρίας των φυλακισμένων συναδέλφων τους.
Το ίδιο ισχύει και με τις χερσαίες δυνάμεις της Τουρκίας. Ενώ οι τουρκικές δυνάμεις έχουν εισβάλει στη Συρία σε ορισμένες κουρδικές συνοικίες της Συρίας, το κάνουν μόνο με proxy ή εναντίον ελαφρά οπλισμένων αντιπάλων. Ενώ η Τουρκία έχει διεξαγάγει πόλεμο ενάντια στις μη στρατιωτικές υποδομές των Κούρδων της Συρίας, όπως πετρελαιαγωγούς και ηλεκτρικούς υποσταθμούς ή αγροκτήματα των Γεζίντι στα σύνορα στο Ιράκ, ο τουρκικός στρατός απέτυχε να εμπλέξει το Ισλαμικό Κράτος. Υπάρχουν δύο πιθανές εξηγήσεις για αυτό:
Είτε η Τουρκία στο σύνολό της είτε ορισμένοι διοικητές δεν θεωρούν το Ισλαμικό Κράτος εχθρό ή οι Τούρκοι διοικητές φοβούνται ότι η άμεση εμπλοκή με το Ισλαμικό Κράτος θα αποκάλυπτε την αδυναμία των χερσαίων δυνάμεων της Τουρκίας του Ερντογάν.
Εδώ, η Λιβύη παρέχει κάποιες ενδείξεις ότι η Ομάδα Βάγκνερ ουσιαστικά “έφερε ισοπαλία” με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ. Τα ελεγχόμενα από το κράτος τουρκικά ΜΜΕ αναφέρουν την αεροπορική υποστήριξή τους για την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν κατά των Αρμενίων ή την παροχή drones στην Ουκρανία, αλλά καμία από αυτές τις υποτιθέμενες επιτυχίες δεν αφορούσε την ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων με εξαίρεση ίσως κάποιες Ειδικές Δυνάμεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου