Η Ελλάδα μπορεί να γίνει δύναμη και παράδειγμα σταθερότητας και ευημερείας.

Του Νίκου Καραβαζάκη

Αυτή την εβδομάδα ξεκινούν στην χώρα μας μαζικές απεργιακές δίκαιες αντιδράσεις στην τροϊκανή τοκογλυφική πολιτική, που ξεπαστρεύει τους μισθωτούς, χαμηλοσυνταξιούχους και μικροεπαγγελματίες. Από τις εκδηλώσεις αυτές εάν προκύψουν κατευθυνόμενα έκτροπα από ταραξίες ή αστυνομικούς, πιθανότατα να αρχίσει αυτοτροφοδοτούμενος κύκλος ταραχών με ανεξέλεγκτες προεκτάσεις και επιπτώσεις. Θα συναθροισθεί βέβαια η παρουσία απελπισμένων ή/και τυχοδιωκτικών στοιχείων των λαθρομεταναστών, που ήδη χθες κατέγραψαν πρώτη φορά τις “δυνατότητές” τους. Παράλληλα η εντεινόμενη αστάθεια στην ευρύτερη περιοχή από την κατάρρευση της Συρίας χειροτερεύει την κατάσταση. Αξίζει άραγε να διακυβευτεί η υπόσταση της πατρίδας μας επειδή άπληστοι εγχώριοι διαπλεκόμενοι την παρέσυραν και την δέσμευσαν σε εξωχώριους αντικοινωνικούς τοκογλύφους;

Εάν όμως η ελληνική κυβέρνηση ( είτε η υπάρχουσα είτε άλλη, εθνικής σωτηρίας ή εθνικής ενότητας ) αποφάσιζε άμεσα και δραστικά:
να αναστείλει προσωρινά τις τοκοχρεολυτικές πληρωμές και να σταματήσει τον ατελέσφορο ακατάσχετο δανεισμό
να συνάψει μακροχρόνιες διακρατικές μισθώσεις στοιχείων υποδομών ( λιμάνια, ναυπηγεία, αεροδρόμια ) εκτός ΕΖ
να εκδώσει τίτλους δανείων με αντίκρυσμα σε ακίνητα και πόρους ορυκτού/ενεργειακού πλούτου, για εσωτερική κατανάλωση αλλά και διεθνή δανεισμό
να δεσμεύσει τα περιουσιακά στοιχεία οφειλετών φόρων και ασφαλιστικών εισφορών
να επιβάλει διατίμηση στα προϊόντα και στις υπηρεσίες ευρείας λαϊκής κατανάλωσης
να συμψηφίσει φόρους με οφειλές του Δημοσίου
να ορίσει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, κατώτατο και ανώτατο μισθό και σύνταξη ( ή αθροίσματος συντάξεων )
να καταργήσει τις συντάξεις βουλευτών και αυτοδιοικητικών
και, όσες ιδιωτικές τράπεζες βρίσκονται υπό πτώχευση να τις συμπτήξει σε δυο ή τρείς δημόσιες, διαφορετικού λειτουργικού προσανατολισμού εκάστη ( π.χ. λιανική, επενδυτική, ειδικού σκοπού ), παρέχοντας ισοδύναμης αξίας μετοχές στους υφυστάμενους μετόχους.

Τότε προφανώς θα επέρχονταν κοινωνική γαλήνη και τόνωση της εγχώριας αγοράς. Η χώρα μας θα αποκτούσε πιστοληπτική και πολιτική αξιοπιστία μα και αναβάθμιση. Δεν θα προκαλούσε κανενός είδους διεθνή αστάθεια ακόμα και στο τραπεζικό σύστημα διότι δεν θα αρνούνταν τις υποχρεώσεις και δεσμεύσεις της. Θα είχε την ευχέρεια να επανεξετάσει με διαφάνεια τα χρέη και να αποδώσει ευθύνες σε όσους τα κακοδιαχειρίστηκαν. Να προχωρήσει σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις που να επαναθεμελιώνουν την αξία της Πολιτικής και την κοινωνική ωφελιμότητα του πολιτεύματος. Να αναδιοργανώσει το αναπτυξιακό πρότυπό της με έμφαση στην πρωτογενή παραγωγή και την θαλάσσια κληρονομιά της. Θα μπορούσε να πρωτοστατήσει σε σταθεροποιητικές διεργασίες τόσο στην ανατολική Μεσόγειο όσο και στα Βαλκάνια. Αλλά και να επανεδραιώσει την αισιοδοξία στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τι λείπει για μια τέτοια προοπτική; Η θέληση και η τόλμη των πολιτικών μας.

Και από πού μπορούν να αντλήσουν θάρρος και δύναμη; Από την φιλοπατρία.

Υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη στους Έλληνες;

          Ν.Κ.
http://vimasaronikou