Όποιος υπογράφει μία συμφωνία

Του Ν.Λυγερού

Όποιος υπογράφει μία συμφωνία με την Τουρκία, πρέπει να ξέρει ότι δεν έχει τηρήσει καμία κι ότι κάθε φορά παραβιάζει άρθρα τους ακόμα κι αν αυτή η συμφωνία τη συμφέρει. Έτσι και τη Συνθήκη της Λωζάννης την έχει παραβιάσει σε πολλά άρθρα. Ουσιαστικά θέλει, οι άλλοι που υπογράφουν τη συνθήκη να τηρούν όλα τα σημεία που την συμφέρουν και ταυτόχρονα θεωρεί απαράδεκτο να δεχτεί υποδείξεις για άρθρα που δεν τηρεί ή ακόμα δεν εφαρμόζει καν έτσι ο μόνος τρόπος να βεβαιωθεί κανείς ότι θα έχει κάποιο όφελος να κάνει μία συμφωνία με την Τουρκία
πάνω σ' ένα θέμα συνθήκης, πρέπει να είναι ικανός εξ αρχής και στην συνέχεια βέβαια να επιβάλει την εφαρμογή όλων των άρθρων. Μία συνέπεια αυτής της απαίτησης είναι ότι η Τουρκία προτιμά να υπογράφει συνθήκες όταν γνωρίζει ότι τα άλλα κράτη δεν θα της επιβάλλουν τίποτα. Με άλλα λόγια αν η Τουρκία ζητήσει σ' ένα κράτος να κάνει μαζί του μία συμφωνία, πρέπει αυτό να ξέρει ότι το θεωρεί μαλθακό. Αν λοιπόν δεν είσαι ικανός να παίξεις αυτή την παράδοση, δεν είναι ανάγκη να μπεις πρώτον στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης και ακόμα λιγότερο της υπογραφής. Διότι το οθωμανικό πνεύμα θεωρεί επιτυχία όταν κοροϊδεύει τον άλλον κι όσο πιο σοβαρά είναι τα θέματα τόσο το καλύτερο. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να ξαφνιάσει τους αθώους, επειδή δεν την ενσωματώνουν σ' ένα θρησκευτικό πλαίσιο όπου εκεί τα πράγματα είναι πια ξεκάθαρα. Συνεπώς όλοι όσοι λένε ότι πρέπει να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε μερικές δυσκολίες θεωρώντας τις λεπτομέρειες για τη διπλωματία, έχουν απλώς αιώνες καθυστέρησης. Κανένα δίκαιο δεν θεωρείται σοβαρό από την Τουρκία για να υπάγεται σε αυτό. Διότι στην ουσία νομίζει ότι είναι ακόμα μία αυτοκρατορία που δεν έχει να δώσει αναφορά σε κανέναν για τις επιλογές που κάνει. Όμως αυτό πια τελείωσε και θα το δει στο πετσί της στο μέλλον.

                                                              Μην εγκαταλείπεις τη Συνθήκη Σεβρών
                                                                                    Του Ν.Λυγερού

Μην εγκαταλείπεις τη Συνθήκη Σεβρών. Μην σέβεσαι βλακωδώς τη Συνθήκη Λωζάννης. Ανέλυσε πραγματικά τη δομή των άρθρων τους και μελέτα τις προθέσεις τους, για να βγάλεις στρατηγικό συμπέρασμα. Μην θεωρείς τίποτα το δεδομένο σε αυτόν τον τομέα, γιατί ακόμα κι οι συνθήκες έχουν δυναμική. Κι αν το ξέρεις, μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις στρατηγικά, ενώ αν θεωρείς ότι είναι οριστικές, δεν μπορείς να κινηθείς κι εγκλωβίζεσαι σε μία παγίδα που δημιούργησες μόνος σου. Όταν βλέπεις σ’ ένα χώρο μια σκακιέρα με κομμάτια και πιόνια στην αρχική τους θέση και θεωρείς ότι θα παιχτεί η πρώτη παρτίδα, δεν είσαι μόνο αθώος για σένα, αλλά είσαι κι επικίνδυνος για τους άλλους, διότι το πιθανότερο βέβαια είναι ότι έχουν παιχτεί πολλές πριν κι ότι υπάρχει ένα ιστορικό ακόμα κι αν είναι αόρατο για τους περισσότερους. Κατά συνέπεια, σκέψου διαφορετικά με καινούργια νοητικά σχήματα. Πάρε τα άρθρα της Συνθήκης Σεβρών που παρέμειναν στη Συνθήκη της Λωζάννης, προώθησέ τα, εφάρμοσέ τα, ακόμα και μονομερώς στις περιπτώσεις που έχουν νόημα, δίνοντας βάση ως επίσημη αναφορά στην αρίθμηση της Συνθήκης Λωζάννης. Ποιος θα σου πει τι; Αφού υπάρχουν και θεωρητικά πρέπει να τηρηθούν από όλους, ποιο είναι το πρόβλημα; Θα ανακαλύψεις ότι δεν υπάρχει. Με αυτήν την πράξη όμως δίνεις ενέργεια στο πεδίο δράσης, δημιουργείς μια νέα δυναμική που επιτρέπει άλλες προοπτικές. Και τότε θα κατανοήσεις ότι η έννοια των κατεχομένων προσδιορίζει μία καταπάτηση κι όχι μια προέλευση. Έτσι τα κατεχόμενα σου μπορούν να ενταχθούν σ’ ένα φυσιολογικό χώρο με την έννοια των φυσικών συνόρων και της ιστορικότητας που δεν αλλοιώνει κανένα δικαίωμα, διότι δεν είναι απαραίτητα δικό σου θεσμικά, αλλά οι δικοί σου μπορούν να λειτουργήσουν ελεύθερα.

Ο Ελληνισμός του Πόντου είναι αρμενικός
Του Ν.Λυγερού

Υπάρχουν στρατηγικές ιδέες που προέρχονται από τη συνέχεια της ιστορίας κι ενώ φαίνονται ριζοσπαστικές για τους περισσότερους, είναι απλώς καινοτόμες, γιατί δίνουν νέες προοπτικές εκεί όπου οι κλασικοί αναλυτές βλέπουν μια αδιέξοδο. Ο Πόντος ως κατεχόμενη περιοχή, θεωρείται από τους περισσότερους και αυτός μάλιστα και από Έλληνες, πιο πολύ ως ένα σύμβολο παρά ως μια περιοχή. Έτσι βέβαια έχουμε μια απλοϊκή προσέγγιση του θέματος που είναι παθητική, διότι είναι περιοριστική με την έννοια ότι περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους, ενώ ο Πόντος ως περιοχή υπάρχει και μάλιστα με ξεκάθαρο τρόπο στη Συνθήκη Σεβρών. Σε αυτό το πλαίσιο ο Πόντος σχετίζεται άμεσα με την Αρμενία και εντάσσεται στη Δυτική Αρμενία, η οποία είναι κατεχόμενη. Και ποιοι μπορούν να θεωρήσουν ότι είναι παράλογο για ν’ απελευθερώσεις μια κατεχόμενη περιοχή να την εντάξεις σε μια μεγαλύτερη. Όμως η αντίληψή του δεν είναι προετοιμασμένη διότι είναι μια κλασσική πράξη στη στρατηγική μέσω των μαθηματικών νοητικών σχημάτων. Έτσι ουσιαστικά, γίνεται κατανοητή αυτή η επινόηση λέγοντας ότι ο Eλληνισμός του Πόντου είναι αρμενικός. Με άλλα λόγια αν συνειδητοποιήσουμε ότι τα κατεχόμενα μπορούν ν’ απελευθερωθούν θεσμικά από την Αρμενοσύνη τότε όλοι μας καταλαβαίνουμε πια ότι υπάρχει ένα συμμαχικό πλαίσιο που δεν είναι απλώς μια σχέση φιλίας αλλά μια σχέση συμμαχίας. Έτσι ο Πόντος ως κατεχόμενα που διαφοροποιούνται από τα κατεχόμενα της Κύπρου και της Θράκης λόγω τοποστρατηγικής, βρίσκεται στο ίδιο πλαίσιο χρονοστρατηγικά. Διότι η ελευθερία παραμένει μια νίκη του πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα, μόνο που αυτός ο πολιτισμός δεν είναι απαραίτητα ταυτόσημος για να υλοποιήσει την πράξη απελευθέρωσης αρκεί να είναι ισόμορφος και αυτό αναδεικνύει το αρχικό νοητικό σχήμα μας.

Οι εκλογές και οι ψηφοφορίες δεν είναι κυβέρνηση 

Του Ν.Λυγερού

 

 Είμαστε σίγουρα η χώρα της Δημοκρατίας και κανείς δεν μπορεί να μας κλέψει αυτόν τον τίτλο, είναι μάλιστα κι ένα από τα πολλά επιτεύγματα του Ελληνισμού. Αυτή η Δημοκρατία έχει γίνει παράδοση πλέον για τον λαό μας και εύλογα θεωρούμε ότι είναι απαραίτητη και στην πατρίδα μας και σε άλλες χώρες. Απλώς δεν πρέπει να υπάρχει καμία παρεξήγηση με την έννοια ότι οι εκλογές και οι ψηφοφορίες δεν είναι κυβέρνηση. Είναι πολλοί από τους δικούς μας που τους αρέσει να ψηφίζουν για να θυμηθούν τα φοιτητικά τους χρόνια, τον συνδικαλισμό κλπ. Όμως υπάρχει μια διαφορά μεγέθους διότι με την Ελλάδα μιλούμε για ένα έθνος. Δεν μιλούμε για τοπικές κινήσεις που αφορούν μόνο μερικά άτομα, ακόμα κι αν αυτά φαίνονται πολλά. Εδώ πρόκειται για τον ελληνικό λαό, για ανθρώπους που υποφέρουν χωρίς λόγο απλώς επειδή δεν υπήρξε ούτε ικανότητα, ούτε επαγγελματισμός. Δεν μπορεί να είσαι αρχάριος, να διεκδικείς μία θέση, να την παίρνεις, να τα πηγαίνεις χάλια κι επειδή σε κατηγορούν, να λες ως μόνιμη δικαιολογία ότι είσαι αρχάριος. Δεν είναι με αυτόν τον τρόπο που βοηθούμε την Ελλάδα. Ωραία τα λόγια και οι θεωρίες που δεν εφαρμόστηκαν πουθενά αλλά στο δια ταύτα μένει το κενό της στρατηγικής. Πώς μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι βοηθάς όταν σπαταλάς τόσο χρόνο για να κάνεις κάτι μόνο για να φαίνεται. Διαπραγματεύσεις χωρίς τέλος, για το τίποτα, διότι δεν ήθελες να παίξεις σοβαρά. Αναφορές στην ενέργεια δίχως καμία υλοποίηση. Ολόκληρες ομιλίες για αγωγούς που μάλλον δεν θα υπάρξουν καν γιατί άλλαξαν τα σχέδια της γεωπολιτικής και δεν το πήρες χαμπάρι. Διότι όταν εξετάζεις τα πάντα μέσω του κόμματος κι όχι της πατρίδας και του έθνους, στο τέλος ξεχνάς την ουσία. Διότι η εξουσία για την εξουσία, δεν μας ενδιαφέρει. Βέβαια όταν είσαι ανίκανος να παράγεις ένα έργο μπορείς να κρυφτείς πίσω από νομικές και γραφειοκρατικές δικαιολογίες αλλά βέβαια στην τελική όλοι καταλαβαίνουν πόσο κενή είναι η ιδεολογία σου που δεν φαντάστηκε ποτέ πώς λειτουργεί μία κυβέρνηση, όχι μια κυβέρνηση με καινοτομίες αλλά τουλάχιστον μία κυβέρνηση δίχως φρουφρού κι αρώματα.

   Monaco 19/09/2015  

Του Ν.Λυγερού