Από τη Δυτική Σαχάρα στις επαρχίες του Νότου

Του Ν. Λυγερού
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά

Για να κατανοήσουμε την προβληματική της Δυτικής Σαχάρας και να εξελιχθούμε όσον αφορά την ορολογία έτσι ώστε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο επαρχίες του Νότου, δεν είναι απαραίτητο να πάρουμε θέση με τεχνητό τρόπο θεωρώντας ότι πρόκειται μόνο για μία πολιτική προσέγγιση, όπως θα μπορούσαν να σκεφτούν και Μαροκινοί. Πράγματι, μια ιστορική προσέγγιση είναι πολύ βαθύτερη, επειδή αντιστοιχεί σε μια χρονοστρατηγική προοπτική που είναι ικανή να υποστηρίξει μια αιωνόβια μνήμη, χωρίς να παρεμποδίζεται από γεγονότα μόνο πρόσφατα και εξαιρετικά επιφανειακά, αλλά τα οποία καθορίζουν την γεωπολιτική κάποιων παρά την απουσία ορισμένου χρονικού πάχους.
Χωρίς να είναι υποχρεωτικό να γνωρίζουμε ότι αυτό που αποκαλούμε Μαρόκο, μέσω των Almoravides, δημιουργήθηκε τον 11ο αιώνα με το ριμπάτ του d’Abdallah Ibn Yasin, κοντά στις εκβολές του ποταμού Σενεγάλη, στο νησί της Tidra, ωστόσο, είναι δυνατόν να κατανοήσουμε τη γενική ιδέα ότι ο ωκεανός όσο και η έρημος διαδραματίζουν καίριο ρόλο στην εδαφική ανάπτυξη της ιστορίας της φυλής των Βερβερίνων.



Πράγματι, η κατάκτησή του ήταν πάντα στη διασύνδεση των δύο αυτών οντοτήτων. Αυτό είναι απόλυτα σαφές από την άποψη της τοποστρατηγικής, αφού ακόμη και στο αποκορύφωμά της, έχουμε ένα χώρο συνεκτικό και συμπαγές στην αφρικανική ήπειρο. Μάλιστα η παρουσία του στη Ισπανία ακολούθησε το ίδιο νοητικό σχήμα. Πάντα σε αφρικανικό επίπεδο, η ιστορία του Μαρόκου ξεκίνησε πρώτα στην Δυτική Σαχάρα, άρα στο νότο και μόνο αργότερα στο βορρά που αντιπροσωπεύει τον επίσημο σημερινό περιορισμό.



Έτσι, με τις δυναστείες των Merinides, των Wattassides και των Sadean που βρίσκονται στην κορυφή του Μαρόκο, ανάλογα με την περίοδο, το έδαφος άγγιζε το νότιο τμήμα του ποταμού Σενεγάλη που είναι ένα σημαντικό τμήμα της Σαχάρας. Μετά την κρίση του δέκατου έβδομου αιώνα, είναι τελικά η δυναστεία των Αλεβιτών, που κατέλαβε την εξουσία με τον Moulay Rachid, που ενώνει τη χώρα και τον αδελφό του που ακολουθεί τον Moulay Ismaïl κατάφεραν να δημιουργήσουν το Makhzen σε αντίθεση με το bled-es-Siba. Το Μαρόκο δεν κυριεύτηκε ποτέ από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, σε αντίθεση με την Αλγερία, όπως αναφέρεται στο άρθρο Ι της συνθήκης του 1845. Να μην λησμονηθεί ότι είναι πάντα η ίδια δυναστεία που βρίσκεται στο θρόνο του Μαρόκου. Έτσι έχουμε μια συνέχεια από το Πριγκιπάτο του Tafilalet μέσω της Sherifian Αυτοκρατορίας μέχρι του Βασιλείου του Μαρόκου.
Στη συνέχεια, όσον αφορά τα σύνορα μεταξύ Μαρόκου και Αλγερίας, μετά τη συνθήκη του 1845, ήταν μόνο το 1952 που οι περιοχές του Tindouf και το Colomb-Béchar ενσωματώθηκαν στα γαλλικά διαμερίσματα της Αλγερίας. Όσο για τον πόλεμο της Άμμου του Οκτωβρίου 1963, αυτός θα οδηγήσει σε μια κατάπαυση του πυρός με μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη κατά μήκος όλων των συνόρων μεταξύ του Tindouf και Figuig. Πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 1976, με τις συγκρούσεις στο Amgala για να δούμε μια αναφορά στη Δυτική Σαχάρα, ενώ με τη Συνθήκη του 1972 ήταν ανεξάρτητη. Με αυτή την ολοκληρωμένη προσέγγιση, αντιλαμβανόμαστε ότι η Δυτική Σαχάρα ανήκει στις επαρχίες του Νότου, όχι μόνο διοικητικά, αλλά και ιστορικά. Επίσης, η ορολογία δεν είναι μόνο κατάλληλη αλλά καλύπτει επίσης την ιστορική ουσία αυτής της γης ανθρώπων ανάμεσα στον ωκεανό και την έρημο.

CONVENTION RELATIVE AU TRACÉ DE LA FRONTIÈRE D'ÉTAT ÉTABLIE ENTRE LE ROYAUME DU MAROC ET LA RÉPUBLIQUE ALGÉRIENNE DÉMOCRATIQUE ET POPULAIRE

Référence de la carte: Chaliand et Rageau : Géopolitique des empires, Arthaud 2010

Προετοιμασίες για την ελληνική ΑΟΖ
Του Ν. Λυγερού

Όσο κι αν είναι απίστευτο για τους περισσότερους που δεν πίστεψαν ποτέ στην ελληνική ΑΟΖ οι προετοιμασίες που γίνονται εν όψη της τριμερούς με την Αίγυπτο και την Κύπρο συνεχίζονται και μάλιστα αποτελεσματικά, διότι τα θέματα προχωρούν λόγω της ανακάλυψης του υπεργιγαντιαίου κοιτάσματος. Όντως ακόμα και οι πιο άπιστοι αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι η Ανατολική Μεσόγειος αποτελεί μία από τις περιοχές του κόσμου με τις μεγαλύτερες προοπτικές για τους υδρογονάνθρακες. Βλέπουν επίσης ότι οι πετρελαϊκές εταιρείες δείχνουν όλο και πιο ανοιχτά το στρατηγικό τους ενδιαφέρον για τα θαλάσσια οικόπεδα που έχουν ήδη βγει σε γύρους παραχώρησης και στην Κύπρο και στην Αίγυπτο. Έτσι βλέπουμε ότι όποια και να είναι η κυβέρνηση ακόμα και η πιο άσχετη επειδή η ελληνική ΑΟΖ είναι υπερκομματική, είναι όλοι αναγκασμένοι από τα δεδομένα όχι μόνο να κάνουν κινήσεις αλλά και πράξεις. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει στρατηγική απλώς επειδή έχουμε φτάσει και στο επίπεδο της τακτικής όλες είναι αναγκασμένες να υλοποιήσουν τα θέλω μας. Με άλλα λόγια η πραγματικότητα έχει ήδη αρχίσει να πιέζει τις αποφάσεις. Κι αν δεν έχουν παρθεί εδώ και καιρό τώρα δεν αλλάζει τίποτα, γιατί το μέλλον έχει αρχίσει ακόμα και δίχως πρωτοβουλίες. Σημασία έχει μόνο να δούμε τις οριοθετήσεις της ελληνικής ΑΟΖ κι αν αυτές οφείλονται μόνο και μόνο στις ανακαλύψεις κι όχι στις συμβουλές δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Κανείς από τους γνήσιους αγωνιστές της ελληνικής ΑΟΖ δεν θέλει κάποια δικαίωση, το αποτέλεσμα τους επαρκεί. Διότι κανείς δεν περιμένει από τις κυβερνήσεις να καταλάβουν νοητικά σχήματα. Το μόνο που θέλουμε είναι να τα υλοποιήσει. Και σε αυτό το στάδιο έχουμε φτάσει μετά από χρόνια αγώνα. Έτσι ο καθένας ξέρει ποιος ήταν ο ρόλος του σε αυτήν την εξέλιξη ακόμα κι αν όλοι μετά μας εξηγήσουν ότι όλα οφείλονται σε αυτούς δεν μας πειράζει. Η ΑΟΖ είναι το μέλλον της Ελλάδας αυτή είναι η μοναδική ουσία.

Οι ταυτότητες της Δυτικής Αρμενίας
Του Ν. Λυγερού

Όλο και περισσότεροι είναι οι άνθρωποι αρμενικής καταγωγής που παίρνουν την ταυτότητα της Δυτικής Αρμενίας, διότι αντιλαμβάνονται ότι είναι ένας τρόπος πρακτικός να σεβαστούν τις ζωές κι όχι μόνο τις υπάρξεις των προγόνων που γενοκτονήθηκαν. Κάθε ταυτότητα της Δυτικής Αρμενίας είναι μια χειροπιαστή πράξη αντίστασης ενάντια στη λήθη της βαρβαρότητας. Και τώρα το βλέπουμε ότι και οι Πόντοι άρχισαν να πληροφορούνται και να παίρνουν τις πρώτες ταυτότητες της περιοχής, διότι και αυτοί έχουν τα ίδια δικαιώματα όχι μόνο ως απόγονοι των κατοίκων της περιοχής, αλλά και ως πολίτες της Δυτικής Αρμενίας. Έτσι ένα όραμα που γεννήθηκε το 1919 σε συζητήσεις στο Παρίσι και υλοποιήθηκε μετά το Σχέδιο Wilson τώρα αποκτά σάρκα και οστά με την ταυτότητα όπου καταγράφεται και η επίσημη σημαία. Και επειδή είναι η κυβέρνηση της Δυτικής Αρμενίας που εκδίδει αυτήν την ταυτότητα, όλοι όσοι είναι αγωνιστές κατανοούν τη σημασία αυτής της πράξης που προκαλεί μια αλλαγή φάσης. Έτσι όσοι πιστεύουν ότι δεν αρκούν οι γιορτές για να ξέρουν τι σημαίνει να είσαι Πόντιος, παίρνουν αυτήν την ταυτότητα που αναγνωρίζεται ήδη στο Παλάτι των Ηνωμένων Εθνών της Γενεύης, όπου η αντιπροσωπεία της Δυτικής Αρμενίας έχει βρεθεί ήδη πολλές φορές. Με αυτόν τον τρόπο κατανοούμε ότι η Δυτική Αρμενία είναι το μέλλον του Πόντου ακόμα και σε πρακτικό επίπεδο. Κι όσοι δεν πιστεύουν ποτέ ότι αυτό θα γίνει μια μέρα, τώρα βλέπουν ότι είναι ο καλύτερος και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μιλήσουμε για τα εκατό χρόνια της γενοκτονίας. Διότι δεν έχουμε μόνο το βλέμμα στο παρελθόν, αλλά και στο μέλλον του λαού.

Δεν είναι όλα τα ίδια
Του Ν. Λυγερού

Δεν είναι όλα τα ίδια ακόμα κι αν ο δογματισμός θέλει να το πιστέψεις. Όταν καταστρέφεις τα πάντα μόνο και μόνο λόγω επανάστασης σοβιετικής, ναζιστικής, ισλαμικής, μη νομίζεις ότι ανήκεις στους απελευθερωτές. Μπορεί να είσαι ριζοσπαστικός αλλά όχι καινοτόμος. Κι αν μόνος σου έκοψες τις ρίζες σου, μην περιμένεις τίποτα από το μέλλον. Θα υπάρχεις μόνο όσο ζει το παρόν σου που είναι τελικά μια παρουσία στο χώρο που θα μετατραπεί σε μια απουσία στο χρόνο. Γιατί ο αγώνας σου δεν έχει τίποτα το ιερό, διότι είναι βάρβαρος αφού διαπράττει εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Δεν είναι καν πόλεμος γιατί δεν περιμένεις να έχεις αντιπάλους ή εχθρούς, θέλεις μόνο τους αθώους και αποφεύγεις τους Δίκαιους, γιατί τους φοβάσαι αφού δεν ξεχνούν κι ως σελιδοδείκτες της ιστορίας, κρατούν την ουσία της. Μην προσπαθείς λοιπόν να μας πεις ότι όλα είναι ίδια. Όχι, όλα δεν είναι ίδια! Διότι είμαστε άνθρωποι και ως άνθρωποι θα παλεύουμε πάντα ενάντια στον δογματισμό που ισοπεδώνει τις ζωές για ν’ αφανίσει τις ψυχές. Έτσι ακόμα και η θυσία μας είναι μια πράξη για την Ανθρωπότητα και για κανένα σύστημα. Κι αν μερικές εποχές μας είναι απαγορευμένες θα τις κάνουμε εφικτές για τους άλλους, για τους επόμενους για τους αγέννητους, γιατί ο θάνατος μας είναι ο σπόρος της ζωής τους.