Πολλά ακούμε αλλά λίγα βλέπουμε από τα παρασκήνια της στρατηγικής και δεν έχουμε συνηθίσει να αναλύουμε μακρινές καταστάσεις που μας δίνουν την εντύπωση πως δεν έχουν άμεση επαφή με μας. Πολλοί ξύπνησαν από τον λήθαργό τους και την απραξία τους μόνο όταν εμφανίστηκαν προβλήματα πάνω στη γη της Ευρώπης ενώ η προβληματική προϋπήρχε αφού έχει εμφανιστεί εδώ και δύο αιώνες με μία ακραία αίρεση που αμφισβητεί ακόμα και τις κλασσικές σχολές και θεωρεί ότι όλοι οι άνθρωποι του βιβλίου είναι εχθροί και πρέπει να εξοντωθούν. Όταν όμως κοιτάζουμε βιαστικά μόνο και μόνο τα γεγονότα και όχι τις στρατηγικές συμπεριφορές, πιστεύουμε ότι όλα αυτά είναι πρόσφατα, ενώ επηρεάζονται από το μακρινό παρελθόν απλώς τώρα λειτουργούν επιθετικά λόγω του φαινομένου της μάζας που δεν έχει πια σχέση με ταχύτητα ανάπτυξης αφού φαίνεται ότι είναι άμεσο.
Και πολλοί παραμένουν ακόμα στο δίλημμα αν πρέπει ή όχι να βοηθήσουμε ενώ η ουσία είναι άλλη. Και βέβαια πρέπει να βοηθήσουμε αλλά όχι στους χώρους άφιξης αλλά στις χώρες αναχώρησης, εκεί όπου υπάρχει ζωή που καταδικάζεται όχι μόνο από τις επιθέσεις αλλά και από τη φυγή. Διότι η αντίσταση δε μπορεί να ενεργοποιηθεί αποτελεσματικά με λειψανδρία. Έτσι πρέπει να σκεφτούμε στρατηγικά για να είμαστε και ορθολογικοί και αποτελεσματικοί για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αφού οι λαοί προτιμούν να ζήσουν εκεί που βρίσκονται οι ρίζες τους εδώ και αιώνες, ενώ αλλού όχι μόνο θα δυσκολευτούν αλλά λόγω μάζας θα προκαλέσουν αναπόφευκτα πρώτα τριβές και στη συνέχεια κορεσμό, γιατί θα ξεπεράσουν τα όρια της ικανότητας απορροφητικότητας. Πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε από πριν το μετά, για να αντιληφθούμε ότι η βοήθεια πρέπει να έχει θεμέλια για να σταθεροποιήσει και αποκλιμακώσει την κρίση. Αλλά αυτό γίνεται με στρατηγική Ανθρωπότητας και όχι με ανθρωπιστική βοήθεια. Με άλλα λόγια ο αγώνας ενάντια στη βαρβαρότητα πρέπει να γίνει στην πηγή, γιατί αυτό είναι το πρέπον για τους ανθρώπους που υποφέρουν κι όχι να περιμένουμε το τέλος ενός εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας με παθητικό τρόπο μάλιστα, για να ενεργοποιηθούμε στη συνέχεια.
Παγκόσμια ημέρα Ηνωμένων Εθνών
Του Ν. Λυγερού
Τώρα υπάρχουν πολλές παγκόσμιες ημέρες και κάποτε ξεχνούμε και την ουσία της επιλογής. Πάντως η Παγκόσμια ημέρα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1945 είναι όντως σημαντική λόγω της πρακτικής εμβέλειας του θεσμού. Διότι μετά από 70 χρόνια βλέπουμε και την ουσία αυτής της ένωσης που είναι ταγμένη στην προώθηση της συνεργασίας στο διεθνές δίκαιο, την ασφάλεια και την ειρήνη. Κι αντιλαμβανόμαστε ότι όσο μεγάλες κι αν είναι οι δυσκολίες με τις λεπτές ισορροπίες του διεθνούς επιπέδου, είναι ένα μοναδικό εργαλείο και για τους αγωνιστές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ο καθένας έρχεται με το πρόβλημά του και θεωρεί πάντα ότι είναι το μοναδικό στον κόσμο και μετά παραπονιέται γιατί οι άλλοι δεν ασχολούνται μαζί του, ενώ ο ίδιος κάνει ακριβώς το ίδιο. Πιο σοβαρά τα Ηνωμένα Έθνη είναι ένας χώρος μέσα στον Χρόνο, ο οποίος ασχολείται επί του πρακτέου με την Ανθρωπότητα. Δίνει συχνά την εντύπωση ότι εξετάζει μόνο προβλήματα της καθημερινότητας των κοινωνιών, αλλά επειδή τα προβλήματα διαιωνίζονται και μερικές φορές λειτουργούν εδώ και δεκαετίες, εκ των πραγμάτων αποκτά μια διαχρονικότητα. Σε αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι πολλοί δεν θεωρούσαν ότι θα επιβιώσει, ενώ ταυτόχρονα θεωρούσαν ότι η Σοβιετική Ένωση θα είναι αιώνια, αν υπενθυμίσουμε ότι ο ΟΗΕ ξεπέρασε ήδη τη διάρκεια του αιώνιου ενώ έλεγαν ότι είναι εφήμερος. Κατά συνέπεια ας παλέψουμε κι εμείς γι’ αυτό το εφήμερο που προσπαθεί για την Ανθρωπότητα με τον δικό του τρόπο, παρά να προωθούμε δογματισμούς που δεν έχουν πια νόημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου