Απολλώνιος ο Ρόδιος «στην πλώρη της Αργούς έβαλε η Αθηνά ένα ξύλο το οποίο μιλούσε ανθρώπινα».

Από το theancientwebgreece

Μια προσπάθεια αποκρυπτογράφησης της Αργούς 
 

 Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΑΤΙΘΕΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ  ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΛΟΓΙΚΑ ΑΛΛΟΤΕ ΠΑΡΑΛΟΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΛΛΟΤΕ ΑΠΟΚΥΗΜΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΑΚΟΥΜΠΑΝΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΎΝ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΊΣΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΑΕΙ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ .ΕΑΝ  ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ  ΒΕΒΑΙΑ ΟΛΑ ΝΑ ΤΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΕΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ …ΜΑΛΛΟΝ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΙΣΩ… ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Η αρχαία Ελληνική μυθολογία ίσως δεν αποτελείται από μυθεύματα,  αλλά περιέχει και πραγματικά γεγονότα τα οποία σήμερα, ύστερα από τα τεχνολογικά επιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιών, γίνονται ίσως κατανοητά και θα μπορούσαν να παίρνουν τις αληθινές τους διαστάσεις.

Τυπικό παράδειγμα αυτού του τρόπου αποκρυπτογράφησης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αποτελεί
η Αργώ, που, όπως αναφέρεται στη Μυθολογία, ήταν ένα πλοίο. Όμως, όπως θα διαφανεί από τα στοιχεία που θα παρατεθούν παρακάτω, η Αργώ ουσιαστικά ήταν ένα … ιπτάμενο σκάφος …σαν ένα …διαστημόπλοιο…

Η Αθηνά εκπονεί τα σχέδια για την κατασκευή της Αργούς και επιβλέπει και βοηθάει στην κατασκευή της από τον Αργό, Η Αθηνά ανήκει στους δώδεκα Ολύμπιους «θεούς», οι οποίοι ήταν μια εξωγήινη αποστολή που θα μπορούσε να κατήλθε στον πλανήτη μας για εκπολιτιστικούς λόγους.
Η εξωγήινη καταγωγή της Αθηνάς κρυπτογραφείται στον παρακάτω μύθο, ο οποίος δεν είναι ευρύτατα γνωστός και προέρχεται από την Κρήτη. Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν το μύθο, ο Δίας χτύπησε ένα σύννεφο από το οποίο εξήλθε η Αθηνά.
Όμως, σήμερα, έπειτα από έρευνες πενήντα ετών κι από αναφορές ανθρώπων οι οποίοι παρέστησαν μάρτυρες θεάσεων UFO, γνωρίζουμε (;) ότι ένας από τους τύπους των UFO ( ΑΓΝΩΣΤΑ ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ) είναι αυτός που έχει μορφή σύννεφου.
Η κατασκευή της Αργούς έγινε από το ιερό ξύλο της βελανιδιάς που ήταν ανθεκτικό τόσο στο νερό όσο και στη φωτιά. Η τοποθεσία στην οποία κατασκευάστηκε είναι ο Παγασές που βρίσκεται κοντά στο λόφο Γορίτσα στο Βόλο, όπου έχουν αναφερθεί ανεξήγητες εξαφανίσεις ανθρώπων και θεάσεις UFO. Σε αυτόν το λόφο ο μαγνητισμός πάντα είναι έντονος.

Τίποτα φυσικά δεν ενέχει επιστημονική ή άλλη τεκμηρίωση για το σχέδιο του άγνωστου

ταυτότητας αντικείμενο.

Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι στην κορυφή του υπάρχει ένα κτίσμα το οποίο έχει δυο ανάστροφα έψιλον, που απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους, και στη μέση τα ενώνει μια οριζόντια γραμμή την οποία διέρχεται στη μέση μια κάθετη γραμμή. Αυτό το σύμβολο δεν είναι τυχαίο, γιατί, σύμφωνα με μαρτυρίες από διαφορετικά σημεία του πλανήτη μας, αυτό το σύμβολο υπάρχει πάνω σε σύγχρονα UFO.Η τελευταία αναφορά σχετικά με αυτό το σύμβολο προέρχεται από τη Ρωσία στις 27/9/1989 και μεταδόθηκε από επίσημο πρακτορείο ειδήσεων το γνωστό αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι CΝΝ κι αναφέρθηκε μετέπειτα σε έγκυρα ερευνητικά περιοδικά ότι αυτό το UFO είχε στη μια πλευρά του ένα έμβλημα, το οποίο, όπως το περιέγραφαν, ήταν όμοιο μ’ εκείνο του Βόλου.

Το πλήρωμα της Αργούς ήταν επίλεκτο, αφού συμμετείχαν σε αυτό ημίθεοι και ήρωες, από τους οποίους ορισμένοι είχαν θεϊκές ικανότητες. Ενδεικτικά αναφέρω τον Λυγκέα, για τον οποίο ο Ορφέας αναφέρει στα Αργοναυτικά τα παρακάτω: «Ο Λυγκέας, μόνος αυτός απ’ όλους τους ανθρώπους, έβλεπε με μάτια διαπεραστικά τα πλέον απομακρυσμένα βάθη του αιθέρα και της θάλασσας και τα βάραθρα του Πλούτωνα που ζει κάτω από τη Γη».
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Λυγκέας, όπως οι γονείς του κι ο αδελφός του, είχε μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια, τα οποία ουσιαστικά παρείχαν ανεκτίμητες γνώσεις, τις οποίες δεν έπρεπε να ξέρουν οι απλοί άνθρωποι.
Πιστεύετε ότι ένα μέρος αυτών των γνώσεων αφορούσε και ανώτερα τεχνολογικά επιτεύγματα που εκείνη την εποχή θα τα θεωρούσαν μαγικά. Επομένως, ο Λυγκέας θα χρησιμοποιούσε κάποια συσκευή, η οποία με τις ειδικές ακτίνες που διέθετε μπορούσε να εισχωρεί παντού και να βλέπει τα πάντα, όπως σήμερα διαθέτουμε τις ακτίνες Χ για να ακτινογραφούμε το ανθρώπινο σώμα.
Επίσης, συμμετείχε ο θεϊκός Ορφέας, ο οποίος γοήτευσε με τη λύρα του ακόμα και τα τέρατα του Άδη (όπου είχε κατεβεί, για να φέρει πίσω την αγαπημένη του σύζυγο Ευρυδίκη) καθώς και τους χθόνιους θεούς.
Είναι αξιοσημείωτο πως, όταν κόλλησε στη Γη η Αργώ, ο Ορφέας έπαιξε τη λύρα του και με παλμικές κινήσεις που προκαλούσε, μετέβαλε τη μοριακή δομή της Αργούς, με αποτέλεσμα να μειώνεται το βάρος της και να καθίσταται ικανή να υπερνικήσει τη δύναμη της βαρύτητας.

Άλλα επίλεκτα μέλη της Αργούς ήταν ο Καλάις και ο Ζήτης, οι οποίοι είχαν την ικανότητα να πετούν με τα υποπόδια που φορούσαν (και προφανώς ήταν πτητικές μηχανές). Εδώ υπενθυμίζουμε την πτητική μηχανή Jetpac που χρησιμοποιούν ειδικοί Αμερικανοί κομάντος. Ακόμα συμμετείχαν οι Διόσκουροι, δηλαδή ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης, οι οποίοι ήταν υιοί του Δία και της Λήδας, και είχαν κι αυτοί την ικανότητα να πετάνε. Επίσης, ο Αγκαίος : Γιος του Ποσειδώνα και της Αστυπάλαιας, γνώριζε τις πορείες των άστρων στον ουρανό και τις τροχιές των πλανητών.
Οι πιο γνωστοί κυβερνήτες της Αργούς ήταν ο Ηρακλής, ο Ιάσονας, ο Αργός, ο Τίφυς, ο Αγκαίος, ο Κάναπος.
Σχετικά με το σχήμα της Αργούς, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους, ήταν κυρτό κι από τα δύο μέρη και εξωτερικά είχε ένα «τοίχωμα» το οποίο έπρεπε να περάσουν οι Αργοναύτες, για να εισέλθουν στο εσωτερικό του πλοίου που ήταν κοίλο·.
«Ούτε υπάρχει λιμάνι ως καταφύγιο των αμφικύρτων πλοίων» (Ορφικά, στ. 1188-1217). «Αφού εβάδιζαν υπεράνω από το τοίχωμα του πλοίου» (Ορφικά, στ. 612-642), «ταχέως έπειτα οι Μινύαι εισήλθαν ένοπλοι εις το κοίλον» (Ορφικά, στ. 500-528).

Το τελευταίο κομμάτι που τοποθετήθηκε πάνω στην Αργώ ήταν ένα ξύλο που έφερε η Αθηνά από τη Δωδώνη, το οποίο «μιλούσε» κι οδηγούσε τους Αργοναύτες στη σωστή πορεία. Όπως γράφει ο αρχαίος συγγραφέας Απολλώνιος ο Ρόδιος στο έργο του Αργοναυτικά, «στην πλώρη της Αργούς έβαλε η Αθηνά ένα ξύλο από δρυ της Δωδώνης, το οποίο μιλούσε ανθρώπινα».
Η Αργώ «φώναξε» και είπε ότι δεν μπορεί να κρατήσει άλλο το βάρος του Ηρακλή. Αυτό το «κυβερνητικό» ξύλο όχι μόνο μιλούσε, αλλά έδινε και διάφορες εντολές στους Αργοναύτες. «Η Αργώ μίλησε και είπε στους Αργοναύτες ότι δεν θα σταματήσει η οργή του Δία για τον φόνο του Άψυρτου, του αδελφού της Μήδειας τον οποίο κομμάτιασε η ίδια και πετούσε τα κομμάτια του στη θάλασσα για να καθυστερήσει την καταδίωξη του πατέρα της, αν δεν πάνε στην Αισονία κι εκεί καθαριστούν από το φόνο από την Κίρκη».
Αλλά και οι Αργοναύτες μιλούσαν μαζί της, όπως ο Ορφέας, ο οποίος της λέει: «Και τώρα, Αργώ, άκουσε τη δική μου φωνή όπως την άκουσες προηγουμένως». Σε μια άλλη περίπτωση αναφέρεται ότι μίλησε η Αργώ και είπε τα παρακάτω:
«Ω, εγώ η δυστυχισμένη, μακάρι να είχα συντριβεί και καταστραφεί στις Κυανές Πέτρες και στην τρικυμία του Ευξείνου Πόντου. Παρά που τώρα άδοξη μεταφέρω την πασίγνωστη άγνοια των βασιλέων. Επειδή τώρα η αιώνια Ερινύα μας παρακολουθεί από πίσω ως τιμωρούς του συγγενικού αίματος του αποθανόντος Αψύρτου.
Επέρχεται δε η μία συμφορά πάνω στην άλλη. Διότι τώρα θα κινδυνεύσω να περιέλθω σε άθλια κι οδυνηρή δυστυχία, εάν πλησιάσω στις Ιερνίδες Νήσους, εάν βεβαίως, αφού παρακάμψετε τα Ιερά Ακρωτήρια, δε φθάσετε στον κόλπο εσωτερικά της ξηράς και της απέραντης θάλασσας, κι εγώ φθάσω έξω στο Ατλαντικό Πέλαγος. Αφού είπε (η Αργώ) αυτά, σταμάτησε να μιλά…» (στ. 1160-1188).
Υπάρχουν κι άλλα σημεία στα Αργοναυτικά, τα οποία μας παρέχουν την ένδειξη ότι αυτό το ξύλο πρέπει να ήταν ένα είδος ασύρματης επικοινωνίας μεταξύ των Αργοναυτών και της Αθηνάς ή των άλλων Oλύμπιων «θεών», οι οποίοι τους καθοδηγούσαν όποτε χρειάζονταν τη βοήθειά τους.
Η άποψη ότι η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο ή αεροσκάφος τεκμηριώνεται περισσότερο από τους παρακάτω στίχους που ουσιαστικά αναφέρουν ότι «πετούσε»: «Οι Άλπεις έχουν εκτεταμένη αιχμήν, επικάθηται δε πάντοτε εκεί ομίχλη. Από δω ξεκινήσαντες βιαστικά…» (Ορφικά, στίχοι 1131-1136). «Τούτον, τον Κάνθο τον Αβαντιώτη κατενίκησεν η μοίρα, και η ανάγκη του επέβαλε να αποθάνει υπεράνω (πάνω από) της Λιβύης» (Ορφικά, στίχοι 118-131).

Η Αργοναυτική εκστρατεία 

Περί το 1225 π.Χ

Η Αργοναυτική εκστρατεία αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους μύθους(;) της ελληνικής αρχαιότητας, κατέχοντας την ίδια θέση με τα Ομηρικά έπη και τους άθλους του Ηρακλέους.

Σκοπός της Αργοναυτικής εκστρατείας ήταν να φέρουν στον βασιλιά Πελία το Χρυσόμαλλο δέρας από την Κολχίδα (Αία) η οποία βρισκόταν στη Μαύρη Θάλασσα.Το Χρυσόμαλλο δέρας προερχόταν από το κριάρι, στο οποίο ανέβηκε ο Φρίξος, για να ξεφύγει από τον πατέρα του, βασιλιά του Ορχομενού της Βοιωτίας και την μητριά του που ήταν έτοιμοι να τον θυσιάσουν.
Ο Φρίξος τελικά έφθασε στην αυλή του βασιλιά Αιήτη, ο οποίος τον δέχθηκε με τιμές και του έδωσε την κόρη του για γυναίκα. Όταν ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι στον Δία, χάρισε το δέρμα του στον Αιήτη, ο οποίος το κρέμασε σε μια βαλανιδιά στο άλσος του Άρη και τοποθέτησε έναν δράκοντα να το φυλά.
Αιτία της αργοναυτικής εκστρατείας ήταν η ακόλουθη: Ο βασιλιάς Πελίας της Λοκρίδας στην Θεσσαλία, είχε λάβει χρησμούς ότι θα σκοτωθεί από έναν απόγονο του Αιόλου ο οποίος θα φορά ένα σανδάλι (μονοσάνδαλος). Όταν ο Πελίας είδε τον Ιάσονα να φοράει ένα σανδάλι στο δεξί του πόδι, για να τον απομακρύνει του έδωσε εντολή να φέρει πίσω το Χρυσόμαλλο δέρας.
Το πλοίο ναυπηγήθηκε από τον Άργο, υιό του Φροίξου, από τον οποίον πήρε και το όνομα του, Αργώ.  Ήταν φτιαγμένο από έλατα του όρους Πηλίου και κατά τη διάρκεια της κατασκευής ο Άργος καθοδηγείτο από την θεά Αθηνά. Είχε πενήντα κουπιά και στην πρύμνη η Αθηνά είχε τοποθετήσει ένα κομμάτι από την ιερή ομιλούσα βαλανιδιά στην Δωδώνη.

Οι Αργοναύτες απέπλευσαν από τις Παγασές, το λιμάνι της Ιωλκού. Όταν το πλοίο έφθασε στην Μυσία, ο Ύλας, ο σύντροφος του Ηρακλή χάθηκε, ενώ πήγε να φέρει νερό και ο Ηρακλής έμεινε πίσω για να τον βρει με αποτέλεσμα να μην συνεχίσει την εκστρατεία.

Όταν μετά από πολλές περιπέτειες έφθασαν στο στόμιο του ποταμού Φάση, στην Κολχίδα, ο βασιλιάς Αιήτης υποσχέθηκε να τους δώσει το χρυσόμαλλο δέρας, εάν ο Ιάσονας έσπερνε πρώτα τα εναπομένοντα δόντια του δράκοντα, τα οποία δεν είχε χρησιμοποιήσει ο Κάδμος στις Θήβες και κατόρθωνε να ζέψει δύο βόδια που έβγαζαν φωτιές από τα ρουθούνια και είχαν ατσάλινα πόδια.
Ο Ιάσονας με την βοήθεια της Μήδειας, της κόρης του Αιήτη, η οποία τον είχε ερωτευθεί, κατάφερε να πάρει το χρυσόμαλλο δέρμα. Μαζί με την Μήδεια, πήραν τον δρόμο της επιστροφής, αλλά έπεσαν σε μεγάλη θαλασσοταραχή και βρέθηκαν στην Ιταλία. Τελικά μετά από πολλές περιπέτειες επέστρεψαν στην Ιωλκό.
Όλοι αυτοί οι μύθοι είναι τόσο αγαπητοί, που έχουν γίνει κτήμα των παιδιών, ενώ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποτελούν τμήμα της καθημερινής μας ζωής. Είναι φυσικό λοιπόν, ο απλός μέσος Έλληνας να οικειοποιηθεί την άποψη μιας «κλασικής» εκδοχής για το πού πήγε το σκάφος της Αργούς, ή σε ποια περιοχή εξελίχθηκε αυτή η περιπέτεια. Αλλά για τον ερευνητή δεν ισχύει το ίδιο.
Και έχει ιδιαίτερη σημασία να διερευνήσουμε την πιστότητα ή πιθανότητα αυτών των «άλλων» εκδοχών, αφού μιλάμε για εξερευνητικά ταξίδια, δηλαδή θαλασσινές περιπέτειες με γεωγραφικό αντικείμενο. [Βλ. γενικά E. Delage, «Le Geographie dans les Argonautiques d’ Apollonios de Rhodes», Paris-Bordeaux, 1930.]
Η σημασία αυτή αποκτά μεγαλύτερη σπουδαιότητα από το ότι όλες οι εκδοχές των περιπετειών αποτελούν ενδείξεις όχι ως προς το πού έφτασαν οι ήρωές τους, αλλά για το πού «υπαινίσσονται» ότι έφτασαν οι αληθινοί πρωταγωνιστές αυτών των περιπετειών, οι αρχαίοι Έλληνες ναυτικοί. [Βλ. Α.Σ. Αρβανιτόπουλος, «Οι Αργοναύται από του μύθου εις την ιστορίαν διά της αρχαιολογίας», Πολέμων 3 (1947-1948), 56-66.
Επίσης o O. Zanco, «Gli Argonauti e la protoistoria», Studi classici e orientali 4 (1956), 194-213.]. Έτσι λοιπόν, οι μύθοι αποτελούν φιλολογικές καταγραφές πραγματικών ταξιδιών προς όλες εκείνες τις περιοχές που αναφέρονται στις διάφορες εκδοχές του μύθου. Δεν έχει σημασία ή ιδιαίτερη βαρύτητα η αναφορά στο γεγονός ότι οι ήρωες του μύθου έφτασαν σε δυο διαμετρικά αντίθετα σημεία του κόσμου. Οι πραγματικοί ήρωες -οι ναυτικοί- έφτασαν και στο ένα και στο άλλο σημείο ο μύθος όμως, θέλοντας να περιλάβει όλες τις περιπλανήσεις, αποκτά πολυπλοκότητα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όσων ειπώθηκαν προηγουμένως είναι ο Αργοναυτικός μύθος. Η κλασική εκδοχή ισχυρίζεται ότι το ταξίδι έγινε προς τον Εύξεινο Πόντο, στην Κολχίδα, τη σημερινή Λαζική, στις υπώρειες του Καυκάσου. Δύο διαφορετικές εκδοχές όμως τοποθετούν την Κολχίδα ως εξής:
1. Στην ακτή του Μαλαμπάρ, στις Ινδίες [Robert Graves, «Ελληνικοί Μύθοι», τόμ. 4ος, 316 παρ. 1.]

2. Στις Άνδεις της Νοτίου Αμερικής, άποψη που διατυπώθηκε από την Henriette Mertz [Για τη δεύτερη εκδοχή βλ. Henriette Mertz, «Η αρχαία Κολχίδα και το υψίπεδο των Άνδεων», Ηώς (μηνιαία εικονογραφημένη επιθεώρησις) έτος 10, αριθ. 108 (1967), 47-55.
Η αλήθεια είναι ότι οι απόψεις της Mertz είναι επαναστατικές, ειδικά όσον αφορά στην Αργοναυτική εκστρατεία [Οι απόψεις της Αμερικανίδας συγγραφέως αφορούν και στο ταξίδι του Οδυσσέα καθώς και στην ύπαρξη της Ατλαντίδος] ένα ταξίδι που έχει γίνει αντικείμενο πολλών συζητήσεων από την αρχαία ήδη εποχή.
ΔΕΣ       Οι Έλληνες είχαν ανακαλύψει το Περού πριν από το 1600 π.Χ.
Επίσης στους μελετητές είναι γνωστό το γεγονός, ότι αν και ο τελικός σταθμός άφιξης ήταν η Κολχίδα, γεγονός για το οποίο δεν συμφωνούν όλοι, το ταξίδι της επιστροφής είναι εντελώς αμφισβητούμενο και έχει διχάσει τους ιστορικούς. Στην αρχαιότητα, ειδικά κατά την περίοδο της πρώιμης διατύπωσης του μύθου, δεν ήταν ξεκαθαρισμένο πού ακριβώς έφτασε η «Αργώ» και ο προορισμός της δεν ταυτιζόταν με την Κολχίδα.
Αυτά τα ερωτηματικά για εκείνο το ταξίδι υπήρχαν ήδη κατά την εποχή του Ηροδότου και το γεγονός ότι ο Πίνδαρος στην τέταρτη ωδή των Πυθιονικών (462 π.Χ.) παρουσιάζει μια τελείως διαφορετική παραλλαγή του ταξιδιού είναι ένα στοιχείο που συναινεί στα αναφέρθηκαν προηγουμένως.
Επόμενο ήταν να παρουσιασθούν αρκετές εναλλακτικές εκδοχές αναφορικά με το ποια πορεία ή διαδρομή ακολούθησε η «Αργώ» στην επιστροφή της. Η κάθε θεωρία συνεπάγεται κάποια στοιχεία που υπερβαίνουν την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα το ταξίδι αυτό, αν τελικά πραγματοποιήθηκε και δεν υπήρξε μια ποιητική αλληγορία, να είναι καλυμμένο από πέπλα μυστηρίου. Ας δούμε, εν συντομία, τις κυριότερες «πορείες» της «Αργούς».
Μια εκδοχή την θέλει να ταξιδεύει στα βόρεια της Αδριατικής θάλασσας, όπου οι Αργοναύτες, αφού διέπλευσαν τον Πάδο, έφτασαν ως τις εκβολές του Ίστρου (Ister) ποταμού. Ο Ίστρος, σημειωτέον ότι δεν πρόκειται για τον γνωστό Ίστρο (=Δούναβη) των αρχαίων, αλλά για έναν ασήμαντο μικρότερο ποταμό, έδωσε το όνομά του στην περιοχή της Ίστριας και ουσιαστικά πρόκειται για τον ποταμό που δημιούργησε σύγχυση στους ιστορικούς και μελετητές της Αργοναυτικής εκστρατείας.
Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, ο Άψυρτος, αδελφός της Μήδειας, που η τελευταία τον τεμάχισε και τον πέταξε στο ποτάμι, θάφτηκε, αφού συγκεντρώθηκαν τα μέλη του, στις Αψυρτίδες νήσους, στις οποίες έδωσε το όνομά του. Οι Κόλχοι στην επιστροφή τους ίδρυσαν την πόλη των Πόλων, στη χερσόνησο Ίστρια, και – πάντα με αυτή την εκδοχή – οι νήσοι Πλακτές, η Σκύλα και η Χάρυβδις, βρίσκονται στη Σικελία όπου εντοπίζεται και η χώρα των Σειρήνων, ενώ η Κολχίς ήταν η λανθασμένη ονομασία της πόλης «Κολικαρία», στον κάτω Πάδο.
Η ουσία είναι ότι μια γενιά πριν από τον Τρωικό πόλεμο, οι Έλληνες γνώριζαν την περιοχή της Βόρειας Ευρώπης και τελικά αυτό είναι που έχει σημασία. Η προηγούμενη αναφορά συνδέεται άμεσα με την επόμενη εκδοχή του ταξιδιού που αναφέρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (Βιβλ. IV, 56-3).

ΤΕΛΟΣ

ΔΕΣ 
Περί της «άλλης» Αργοναυτικής εκστρατείας
Η ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ … ΣΕ ΜΑΥΡΟ ΦΟΝΤΟ