Του Ν. Λυγερού
Το μήνυμα του μαθητή ήταν ξεκάθαρο.
Υπήρχε ανάγκη και μάλιστα επείγουσα.
Θα τους περίμενε στην είσοδο της πόλης
κάτω από τα βράχια των αιώνων
που είχαν αγγίξει το ιερό εδώ και μια χιλιετία.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα ερχόταν.
Ήταν μια επιστροφή.
Και μια νέα αποστολή.
Όταν έφτασαν, ο μαθητής ήταν στη θέση του.
Η χαρά του φάνηκε άμεσα και αμέσως.
Ήταν σαν να ήξερε από πριν τι θα γινόταν μετά.
Η προετοιμασία ήταν έντονη και είχε ξεπεράσει
και ο ίδιος παλιούς δισταγμούς διότι ήταν γρήγορος
και ικανός να δει τη διαφορά που κάνει τη διαφορά
ακόμα και στα πιο δύσκολα.
Χτύπησε την πόρτα με τον κώδικα.
Εκείνη άνοιξε σιωπηλά.
Περπάτησαν για λίγο μέχρι να φτάσουν στην
πέτρινη γέφυρα που ένωνε τους βράχους και
είδαν από κάτω τους τη χαράδρα της προστασίας.
Όταν άνοιξε η πύλη
Του Ν. Λυγερού
Όταν άνοιξε η πύλη εμφανίστηκαν οι πρώτες μοναχές και το φιλικό τους βλέμμα. Είχαν όλες το φως του μαύρου και του θύμισε την ομορφιά της αλήθειας. Τα πρώτα πέτρινα σκαλοπάτια τους οδήγησαν σε μια άλλη μοναχή που είχαν γνωρίσει την προηγούμενη φορά. Το χαμόγελό της έκρυβε με δυσκολία τη χαρά της και οι μαθητές χαμογέλασαν για πρώτη φορά όσο για τη μαθήτρια είχε ξαναβρεί την αγαπημένη της. Την ακολούθησαν όλοι και πήγαν να προσκυνήσουν στον ναό. Μέσα ο χώρος είχε γίνει Χρόνος λόγω των αγιογραφιών που είχαν διασχίσει τους αιώνες. Οι εικόνες περίμεναν και τις άγγιξε με τα χείλη και τον σεβασμό του πιστού που αγαπά την Ανθρωπότητα. Η μοναχή έδωσε μερικά ιστορικά στοιχεία για τους πιο νέους μαθητές. Ένιωθαν παντού τη δύναμη του Χριστού που πότιζε το βυζαντινό πνεύμα. Αυτό το αίσθημα είχε καρφωθεί μέσα του από παλιά. Εκείνη τη στιγμή όμως είχε άλλη σημασία διότι ένιωθε ταυτόχρονα την ανάγκη. Κάτι έπρεπε να γίνει.
Στα βάθη του Χρόνου
Του Ν. Λυγερού
Όταν πέρασαν στην πιο παλιά εκκλησία, πλησίασαν τα βάθη του Χρόνου. Είδαν επίσης και τις πληγές της βαρβαρότητας που πίστευε στον αφανισμό της μνήμης. Οι εικόνες είχαν αντέξει τα χτυπήματα κι ακόμα βρίσκονταν μπροστά τους, λαβωμένες αλλά πάντα όρθιες, πιστές στο φως. Ήταν δύσκολο για τους μαθητές να μην νιώσουν την ιεροσύνη του χώρου, έτσι ο Δάσκαλος δεν μίλησε, τους έβλεπε και αυτό επαρκούσε. Εξέταζε όμως τις πληγές και σκεφτόταν την συντήρηση που έπρεπε να γίνει, για να μην καταστραφούν οριστικά οι αγιογραφίες. Δεν ήταν της παρούσης, αλλά τα δεδομένα εμπλούτιζαν την υπερδομή, για να υπάρξει βοήθεια στη συνέχεια. Ήξερε ήδη τα θεμέλια της λύσης, αλλά θα περίμενε την εκφώνηση του προβλήματος. Αυτός ο ναός χρειαζόταν μια ειδική προστασία. Όταν βγήκε η μοναχή την ακολούθησαν και πέρασαν δίπλα από τον πανέμορφο κήπο των λουλουδιών. Η μοναχή που ήταν υπεύθυνη ζωγράφιζε τον χώρο της με τις πινελιές των λουλουδιών κι έμοιαζε με έργο τέχνης.
Η μοναχική φιλοξενία
Του Ν. Λυγερού
Η μοναχική φιλοξενία τους οδήγησε στο Μουσείο που είχε εγκατασταθεί στην παλαιά τραπεζαρία. Εκεί βρέθηκαν με τα κειμήλια και τις εικόνες του μοναστηριού, με τα βιβλία και τις περγαμηνές του Χρόνου. Κάθε αντικείμενο είχε τη δική του ιστορία σαν να ήταν και το ίδιο κείμενο. Αυτή τη φορά ήταν η ίδια η ηγουμένη που τους έδειχνε κάθε λεπτομέρεια και κάθε μια είχε την αξία της, αφού ξεδίπλωνε το νήμα της ιστορίας για να φανεί η διαχρονική αξία. Έβλεπαν οι μαθητές ολόκληρα κομμάτια ιστορίας μπροστά τους και τους εντυπωσίαζε η ομορφιά του ιερού που ήταν τόσο έντονη για τα μάτια τους. Ο ρυθμός της γερόντισσας δεν είχε αλλάξει, συνέχιζε να μιλά με μεγάλο σεβασμό για τα εκθέματα προσθέτοντας μάλιστα δικές της παρατηρήσεις που έδιναν προοπτικές μελέτης στον Δάσκαλο. Η μουσειολογία ήταν άψογη και η περιποίηση των αντικειμένων ήταν αξιοθαύμαστη. Σκέφτηκε ότι η προστασία τους ήταν από τα θεμελιακά καθήκοντα των μοναχών και χάρηκε για την αγάπη που ένιωθε η ηγουμένη για αυτά. Είχαν ήδη ένα κοινό σημείο που θα ήταν χρήσιμο στην πορεία τους.
Όταν οι μοναχές φίλεψαν την αποστολή
Του Ν. Λυγερού
Στην τραπεζαρία, περίμεναν την αποστολή κι άλλες μοναχές μεταξύ των οποίων και η ιστορικός με τη βοηθό της. Είχαν συναντηθεί την προηγούμενη φορά και στο μοναστήρι και στη διάλεξη για την Εθνική Επανάσταση. Αφού είπαν την προσευχή κάθισαν στο τραπέζι που ήταν γεμάτο σαν να ήταν γιορτή. Οι μοναχές είχαν ετοιμάσει τα πάντα για το γεύμα. Έτσι τα δύο μεγάλα ψάρια που δέσποζαν πάνω του, συνοδεύονταν από πολλές γεύσεις του μοναστηριακού κήπου. Γι’ αυτόν τον λόγο έπρεπε η αποστολή να τιμήσει το γεύμα και να δοκιμάσει κάθε νέα γεύση. Ο ρυθμός ήταν πιο γρήγορος από τον κανονικό, αλλά η αποστολή δεν είπε τίποτα. Όμως η ηγουμένη τον εντόπισε και έδωσε μια εξήγηση για την ύπαρξή του. Οι μοναχές σέρβιραν γρήγορα για να καθίσουν και ν’ ακούσουν τον λόγο του Δασκάλου για τη συνέχεια του έργου τους και του μοναστηριού αλλά βέβαια και όλων των Μετεώρων. Αυτές χαμογέλασαν, αλλά η αποστολή δεν ξέχασε αυτό το νέο καθήκον. Συζήτησαν για την ιστορία και τα βιβλία της, για τα Μετέωρα και το μέλλον τους, για τη συνέχεια του έργου κάτω από αντίξοες συνθήκες. Όμως αυτός ήταν πάντα καθησυχαστικός κι έτσι άλλαξαν αίθουσα αφού είδαν άλλες αποστολές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου