Του Ν. Λυγερού
Ενώ πολλοί θεωρούσαν ότι είναι απλώς αδιανόητο να έρθουν εταιρείες που είναι κολοσσοί στον τομέα των υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κύπρου και στην ΑΟΖ της Ελλάδας, τώρα είναι υποχρεωμένοι να παραδεχτούν μια πραγματικότητα που δεν ήταν καν το όραμά τους. Παρόλο που η παρουσία της Total και της Eni ήταν δεδομένη ήδη από τον δεύτερο γύρο αδειοδότησης στην Κύπρο με τα θαλάσσια οικόπεδα 10 και 11 για την πρώτη και 2, 3 και 9 για τη δεύτερη, συνέχισε η αμφισβήτηση της πραγματικής τους κι έντονης παρουσίας τους μέχρι τον τρίτο γύρο αδειοδότησης, όπου μάλιστα ενώθηκαν κι ως κοινοπραξία για τα θαλάσσια οικόπεδα 6 και 10, ενώ η Eni ζήτησε και το 8. Ταυτόχρονα η Total μαζί με την Edison και τα Ελληνικά Πετρέλαια ήταν υποψήφια και στο θαλάσσιο οικόπεδο 2 της ελληνικής ΑΟΖ. Όμως η αλλαγή φάσης άρχισε με τον ερχομό της Exxon Mobil στο θαλάσσιο οικόπεδο 10 της κυπριακής ΑΟΖ στον τρίτο γύρο αδειοδότησης και βέβαια με το αίτημα της στην Ελλάδα με την Total και τα Ελληνικά Πετρέλαια στις θαλάσσιες περιοχές Νοτιοδυτικά Κρήτης και Δυτικά Κρήτης. Τώρα είναι δύσκολο για κάθε ειδικό να μην αποδεχτεί ότι υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον στην περιοχή ακόμα κι αν ο ίδιος εξαρτάται από τοπικά συμφέροντα που δεν βλέπουν ακόμα την εμβέλεια της ελληνικής ΑΟΖ. Σε κάθε περίπτωση, η Exxon Mobil προβλέπει την εγκατάστασή της στην Ελλάδα πρώτον για τον διαγωνισμό σε εξέλιξη αλλά βέβαια και ως στρατηγική θέση για τα συμφέροντα της στην Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα. Επίσης το γεγονός ότι παίζει ένα ρόλο ενεργό και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, έρχεται να διαψεύσει όλους όσους δεν πίστευαν ότι έχουμε υδρογονάνθρακες στις θαλάσσιες περιοχές μας. Μάλιστα επειδή υπάρχουν πια και κοιτάσματα - στόχοι του τύπου Ζορ στις περιοχές μας, βλέπουμε ότι αυτές οι εταιρείες και ειδικά η Exxon Mobil δίνουν την προτεραιότητα σε αυτά ακόμα και για τις αιτήσεις τους. Είναι λοιπόν κατάλληλο το χρονικό διάστημα για να ενεργοποιηθούν μερικοί παίκτες και εντός της Ελλάδας για να μην έχουν μετά να τρέχουν για να προλάβουν τις καταστάσεις.
Ελληνική Στρατηγική Ενέργεια
Του Ν. Λυγερού
Ήρθε η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε επιτέλους για Ελληνική Στρατηγική Ενέργεια. Έχουμε συνηθίσει για διάφορους λόγους, που πάνε από την αδράνεια έως την απραξία, να είμαστε μόνο και μόνο καταναλωτές στον τομέα των υδρογονανθράκων κι έχουμε βέβαια πάρα πολλούς που βολεύτηκαν μ’ αυτή τη θέση, αφού έχουν τα συμφέροντά τους. Όμως η ελληνική ΑΟΖ μόνο με τη θεωρητική ύπαρξη, αφού δεν θεσπίστηκε ακόμα, παρόλο που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια, ήρθε ν’ αλλάξει όλα τα στρατηγικά δεδομένα. Με το μέγεθός της είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ μέσα στη Μεσόγειο. Με τη θέση της, βρίσκεται στην ενεργειακή πλευρά της Μεσογείου. Επίσης το γεγονός ότι έρχεται σε επαφή με την ΑΟΖ της Κύπρου, που έχει επαφή με την ΑΟΖ του Ισραήλ, αλλά και με τις ΑΟΖ της Αιγύπτου και της Λιβύης, παίζει έναν τεράστιο ρόλο πάντα σε συσχετισμό με το γεγονός ότι η Ελλάδα, η Κύπρος και η Ιταλία ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ακολουθούν τον ενεργειακό οδικό χάρτη για το 2020 και 2050. Η Ελλάδα πρέπει τώρα να εφαρμόσει έναν στρατηγικό σχεδιασμό στον τομέα της ενέργειας. Αυτό δεν πρέπει να γίνει μόνο σε εθνικό και θεωρητικό επίπεδο, αλλά σε πρακτικό και περιφερειακό επίπεδο, ειδικά για την Περιφέρεια της Πελοποννήσου, την Περιφέρειας Ιονίου και την Περιφέρεια Κρήτης που λόγω της τοποθεσίας των στρατηγικών κοιτασμάτων θα πάρουν το 5% των απολαβών του Ελληνικού Δημοσίου χάρη στο Νόμο 2289/1995 και την τροπολογία του 4001/2011. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα μπαίνει σε μια ενεργειακή περίοδο, αφού η ενέργεια μέσω πετρελαίου και φυσικού αερίου θα της επιτρέψει να έχει όχι μόνο ανάπτυξη, αλλά και ανάκαμψη. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει ν’ αρχίσει από τώρα τις στρατηγικές κινήσεις που θα υλοποιήσουν ενεργειακές πράξεις. Πρέπει από τώρα να σκεφτεί το θέμα του αγωγού East Med, του ηλεκτρικού καλωδίου EuroAsia Interconnector, των σταθμών υγροποίησης φυσικού αερίου και όχι μόνο αεριοποίησης, τη διαμόρφωση των λιμανιών για την υποστήριξη της έρευνας και της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου