Του Ν. Λυγερού
Αν συνειδητοποιήσουμε ότι τα τέσσερα Ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου του Λουκά και του Ιωάννη αλλά και οι πράξεις των Αποστόλων γράφτηκαν μετά τις Επιστολές του Παύλου και ειδικά αυτές προς Θεσσαλονικείς η πρώτη, προς Φιλιππήσιους, προς Κορίνθιους πρώτη και δεύτερη, προς Γαλάτας, προς Ρωμαίους και προς Φιλήμονα για τις οποίες όλοι οι ερευνητές συμφωνούν ότι είναι του Αποστόλου Παύλου, τότε το υπόβαθρο των επομένων κειμένων που βρίσκονται στην αρχή της Καινής Διαθήκης είναι ακόμα πιο κατανοητό σε σχέση με μια γραμμική ανάγνωση που δεν ακολουθεί τη χρονολογική σειρά.
Αν υπολογίσουμε επίσης ότι οι Επιστολές αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της Καινής Διαθήκης σε σχέση με τα άλλα, τότε γίνεται πιο εμφανής η συνέργεια που υπάρχει μεταξύ των κειμένων και είναι δυνατόν να εντοπιστούν στοιχεία πολυκυκλικότητας,
αφού ο Απόστολος Παύλος γράφει τις Επιστολές γνωρίζοντας προφορικά τα γεγονότα που θα καταγράψουν οι Ευαγγελιστές μετά από το έργο του.
Έτσι βλέπουμε τη δημιουργία ενός δεσμού δηλαδή μιας διαχρονικής σχέσης μεταξύ των κειμένων που είναι πιο βαθιά από μια απλή ακολουθία κειμένων.
Ο Απόστολος Πέτρος, ο Απόστολος Παύλος και η μη περιτομή
Του Ν. Λυγερού
Ο Απόστολος Πέτρος μαζί με τον Απόστολο Ιάκωβο εκπροσωπούν τους Εβραίους που έγιναν Χριστιανοί μέσω Διδασκαλίας του Χριστού. Ο Απόστολος Παύλος εκπροσωπεί τους παγανιστές που έγιναν Χριστιανοί επειδή πίστεψαν ότι ο Χριστός ήταν ο Μεσσίας. Έτσι οι πρώτοι θεωρούσαν ότι η σωτηρία προερχόταν από την τήρηση των κανόνων της Τόρα, ενώ οι δεύτεροι από την πίστη στον Μεσσία. Αυτές οι τάσεις είχαν διαφορετικά σημεία έναρξης αλλά κοινό στόχο και μ' αυτήν την έννοια αποτελούν στρατηγικό μείγμα. Το θέμα της περιτομής παρουσιάστηκε με την ύπαρξη Χριστιανών που δεν ήταν Εβραίοι αρχικά και κατά συνέπεια δεν είχαν κάνει περιτομή οχτώ ημέρες μετά τη γέννησή τους. Η περιτομή ήταν ιατρικά δύσκολη για έναν ενήλικα εκείνη την εποχή και μάλιστα απαγορευμένη στην ρωμαϊκή κοινωνία για έναν μη Εβραίο. Έτσι ο Απόστολος Πέτρος με την αποδοχή του Αποστόλου Ιακώβου στα Ιεροσόλυμα αποφασίζει ότι αφού ο Θεός είχε καθαρίσει την καρδιά των παγανιστών μέσω της πίστης στον Μεσσία δεν υπήρχε ανάγκη να υποστούν τον ζυγό της Τόρα. Έτσι λύθηκε το πρόβλημα της περιτομής για τους άντρες. Όταν ο Απόστολος Παύλος επιστρέφει το 58 στα Ιεροσόλυμα, οι Πράξεις των Αποστόλων καταγράφουν ότι τον υποδέχεται ψυχρά ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος, διότι τον κατηγορούν ότι έχει διδάξει στους Εβραίους της Διασποράς την Απόσταση σε σχέση με τους κανόνες της περιτομής και της διατροφής για τα παιδιά τους. Και αυτή η κατηγορία θα οδηγήσει στη φυλάκιση του Αποστόλου Παύλου. Όμως το έργο του παρέμεινε διότι γενίκευσε την πρώτη απόφαση και έδειξε ότι η πίστη στον Μεσσία ήταν σωτηρία που δεν είχε ανάγκη από άλλον κανόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου