Του Ν. Λυγερού
Ο κρητικός αγώνας δικαιώνεται σε πολλά επίπεδα αυτήν την περίοδο. Διότι παλεύει για το θέμα του Σκοπιανού, επειδή δεν έχει ξεχάσει τη συνεισφορά του στο Μακεδονικό Αγώνα και είναι μια από τις πιο δυναμικές περιοχές της Ελλάδας που δίνει το στίγμα της για το όνομα της Μακεδονίας. Παλεύει για το θέμα των υδρογονανθράκων και πετυχαίνει και την μονογραφή του Υπουργού Ενέργειας για τις θαλάσσιες περιοχές Δυτικά Κρήτης και Νότιο Δυτικά Κρήτης, πράγμα το όποιο είναι ένα βήμα παραπέρα για την αξιοποίηση των ορυκτών πόρων της περιοχής χάρη στη συμφωνία με την Exxon Mobil, Total και Ελληνικά Πετρέλαια ως κοινοπραξία. Αυτό είναι σημαντικό και τοπικά αφού η Περιφέρεια Κρήτης θα έχει την ελευθερία διαχείρισης του 5 % των απολαβών του Ελληνικού Δημόσιου σε αυτή την συμφωνία αλλά και το 20% για θέματα εκπαιδευτικά και περιβαλλοντικά. Επίσης σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το Υπουργείο Πολιτισμού ανακήρυξε το 2019 ως έτος Ερωτόκριτου του Κορνάρου, πράγμα που προωθεί όχι μόνο αυτόν τον συγγραφέα αλλά ολόκληρη την Κρήτη με την παράδοσή της γιατί ερμηνευτές σαν τον Ψαραντώνη έχουν παίξει ένα τεράστιο ρόλο για την ανάδειξη αυτού του έργου σε πολλαπλά επίπεδα, όπου και να έπαιξαν στον κόσμο, πράγμα το οποίο του έδωσε μια εξωστρέφεια στην Κρήτη, η οποία αναγνωρίζεται σε εθνικό επίπεδο με την ανακήρυξη του έτους αλλά και με τη συνέχεια του φακέλου για την ένταξη του Ερωτόκριτου στο Εθνικό Ευρετήριο που αποτελεί προαπαιτούμενο για την ένταξή του στην άυλη κληρονομιά της Ανθρωπότητας.
Το παράδειγμα προς μίμηση του Αζναβούρ
Του Ν. Λυγερού
Ο Αζναβούρ θα μπορούσε να είχε παραμείνει ένας απλός τραγουδιστής σαν πολλούς άλλους, ένας απλός καλλιτέχνης σαν ακόμα περισσότερους, όμως επέλεξε να μην ξεχάσει. Έτσι ακόμα κι αν γεννήθηκε στη Γαλλία δεν ξέχασε ότι οι γονείς του αναγκάστηκαν να φύγουν από την Αρμενία λόγω της Γενοκτονίας του 1915 και γι’ αυτόν τον λόγο πάλευε από παλιά για την αναγνώρισή της σε παγκόσμιο επίπεδο. Ήδη έγραφε τραγούδια για τη γενοκτονία το 1975, ήδη πάλευε το 1988 για τον σεισμό που είχε πλήξει την Αρμενία και το 2002 έπαιξε στο έργο Αραράτ για την ανάδειξη της γενοκτονίας διεθνώς. Ήταν βέβαια και πρέσβης της Αρμενίας από την ΟΥΝΕΣΚΟ και αυτόν τον τίτλο τον επιβεβαίωνε με το ίδιο του το έργο παντού στον κόσμο. Άντεξε τόσα πολλά για να γίνει αυτό που ήταν που ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς. Αυτό που είναι σίγουρο, τώρα που τελείωσε ο πίνακάς του, όπως έλεγε ο Einstein, μετά από 94 χρόνια, είναι ότι πρόκειται για έναν Δίκαιο όχι μόνο της Αρμενίας ή της Γαλλίας αλλά της ίδιας της Ανθρωπότητας γιατί η γενοκτονία των Αρμενίων είναι ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Έτσι το έργο του Αζναβούρ δεν είναι περιορισμένο μόνο σε μερικές εποχές και σε τρεις γενιές, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος της Γαλλίας. Διότι η εμβέλεια του έχει ξεπεράσει τα σύνορα ενός κράτους γιατί αυτό που τον απασχολούσε πραγματικά ήταν τα Έθνη που δεν πρέπει να καταπιέζονται από τις πράξεις της βαρβαρότητας που πάντα προσπαθεί να τα πληγώσει και θα τα κατάφερνε οριστικά αν δεν υπήρχαν άνθρωποι σαν τον Αζναβούρ να μη γονατίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου