Τα Δικαιώματα Υψηλής Νοημοσύνης - Η βιασύνη του Ζάεφ

Τα Δικαιώματα Υψηλής Νοημοσύνης
Του Ν. Λυγερού

Μετά τη διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1789, τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών του 1948 όπου για πρώτη φορά εμφανίζεται η ορολογία του Lemkin για την έννοια της γενοκτονίας, τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων Λαών το 2007 στα Ηνωμένα Έθνη, τα Δικαιώματα της Υψηλής Νοημοσύνης αποτελούν μια προετοιμασία για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας αφού αυτή πρέπει πρώτα να ερμηνευτεί ως μια πολυκυκλική και διαχρονική υπερδομή για να γίνει κατανοητή η επινόηση των Δικαιωμάτων της. Διότι η Ανθρωπότητα δεν είναι απλώς ένα σύνολο ανθρώπων. Στην πραγματικότητα η Ανθρωπότητα είναι μειονότητα των κοινωνιών που κυριαρχούν εντός του παρόντος σε κάθε εποχή. Η Ανθρωπότητα με αυτήν την έννοια πρέπει να προστατευτεί από τη βαρβαρότητα των κοινωνιών. Βέβαια σε βάθος χρόνου η Ανθρωπότητα κυριαρχεί εντός παρελθόντος και μέλλοντος, γιατί οι κοινωνίες εξαφανίζονται με τις εποχές που αλλάζουν. Έτσι τα Δικαιώματα της Υψηλής Νοημοσύνης εκφράζουν την αναγκαιότητα της προστασίας του σπάνιου διότι μόνο με αυτό θα διατηρηθεί η ποικιλία που χαρακτηρίζει την Ανθρωπότητα. Διότι αυτή πρέπει να έχει και το σπάνιο για να είναι θεμελιωμένη αλλιώς θα εκφυλιστεί σε απλές διαφορές. Η λογική αυτής της θέσης είναι ότι οι αξίες δεν είναι συγκρίσιμες και κατά συνέπεια δεν έχει νόημα να μιλούμε για συγκρίσεις και αξιολογήσεις αφού όλοι εντάσσονται στο πλαίσιο της αξιολογίας. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε τη χρήση ενός κοινωνικού μοντέλου για να κριθεί η Ανθρωπότητα κι αντιλαμβανόμαστε πιο πρακτικά την αναγκαιότητα των Δικαιωμάτων της.

Η βιασύνη του Ζάεφ
Του Ν. Λυγερού

Η βιασύνη του Ζάεφ όπως το αποδεικνύουν τα πρακτικά των δύο συναντήσεων των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων των Σκοπίων, δεν οφείλεται σε εξωτερικές πιέσεις, αλλά στην παρουσία μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας στην εξουσία της Ελλάδας που δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραδώσει το όνομα της Μακεδονίας. Έτσι είναι ενδιαφέρουσα η αναφορά του Ζάεφ όταν λέει ότι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα έχει σπουδάσει στη Δύση κι ότι πρέπει τα Σκόπια να βιαστούν να συμφωνήσουν με τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Το ερώτημα είναι απλό. Ο Ζάεφ προωθεί την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν έχει αντιληφθεί ότι πρόκειται για δυτικές δυνάμεις; Και θέλει να κάνει μια συμφωνία με κάποιον που έχει σπουδάσει στην Ελλάδα, δηλαδή στην Ανατολή; Μπορεί η Ελλάδα να βρίσκεται ελάχιστα πιο ανατολικά από τα Σκόπια αλλά δεν είναι αυτό που την χαρακτηρίζει όπως το απέδειξε και η Συμφωνία της Γιάλτας. Άρα βλέπουμε με ξεκάθαρο τρόπο ότι ο Ζάεφ ήθελε να αξιοποιήσει τα ιδεολογικά αντανακλαστικά της κυβέρνησης της Ελλάδας για να περάσει τις ιδέες του. Άλλωστε λέει σε αυτές τις συναντήσεις ότι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας διαφωνεί με τη γραφή του ονόματος στα λατινικά και ότι προτείνει το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας ή Άνω Μακεδονία κατά το πρότυπο του Μαυροβουνίου και της Λευκορωσίας. Κατά συνέπεια ποια ήταν η υποτίθεται δυσκολία σε αυτές τις διαπραγματεύσεις αφού και ο Πρωθυπουργός πρότεινε το Μακεδονία σκέτο. Στην ουσία το πρόβλημα εμφανίστηκε με τα Συλλαλητήρια στην Ελλάδα κι αναγκάστηκε να αφήσει την πρόταση του και να επιλέξει το πιο διπλωματικό όνομα Βόρεια Μακεδονία ενώ αποτελεί έναν συμβιβασμό για τον ίδιο. Γι’ αυτόν τον λόγο βιάζεται ο Ζάεφ να συμφωνήσει μαζί του.