Ο Ερντογάν αυξάνει τις προκλήσεις στην ανατολική Μεσόγειο, η Γερμανία καθορίζει τη στάση της μόνο από τα εθνικά της συμφέροντα και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είναι ένας μύθος.
Ενώ το Παρίσι βρίσκεται σε πλήρη σύγκρουση με τον Πρόεδρο Erdogan, η Γερμανία έχει βάλει στο ίδιο επίπεδο, από τη μία πλευρά, τους Έλληνες –οι οποίοι ωστόσο είναι τα θύματα – και τους Γάλλους συμμάχους τους και, από την άλλη τους Τούρκους, καλώντας όλες τις πλευρές να «αποφύγουν την κλιμάκωση.
Εάν είχαμε πραγματικά μια ειδική σχέση με τη Γερμανία, τότε η Καγκελάριος Μέρκελ θα έπρεπε να μας έδινε την πλήρη υποστήριξή της, ενάντια στην επιθετικότητα και τον ισλαμικό επεκτατισμό της Τουρκίας. Ωστόσο, σε αντίθεση με όσα πιστεύουν οι γαλλικές ελίτ, δεν υπάρχει πλέον προνομιακή σχέση μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου.
Ήδη το 1963, ο de Gaulle είχε απογοητευτεί από τη γερμανική στάση, όταν συνειδητοποίησε, ότι η RFA έδινε πάντα τη δέσμευσή της στο ΝΑΤΟ, πριν από τη γαλλική συμμαχία.
Η επανένωση έκανε τα πράγματα χειρότερα, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους της Γερμανίας προς τα ανατολικά.
Η Βόννη, η πρώην πρωτεύουσα της, απέχει μόλις 250 χιλιόμετρα από το Στρασβούργο.
Σήμερα το Βερολίνο απέχει 600 χιλιόμετρα από το Στρασβούργο, αλλά μόνο μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από τα πολωνικά σύνορα.
Αυτό το νέο κέντρο βάρους έχει απομακρύνει τη Γερμανία από τη Γαλλία, αλλά της επέτρεψε να σχηματίσει μια «ενδοχώρα» στην Κεντρική Ευρώπη, όπου μετεγκατέστησε μέρος της παραγωγής της, κατασκευάζοντας εκεί σε χαμηλές τιμές εξαρτήματα για τη βιομηχανία της.
Αυτό της επιτρέπει επίσης να οργανώνει ισχυρό κοινωνικό ντάμπινγκ στον γεωργικό τομέα, χάρη στη μαζική εισροή αποσπασμένων εργαζομένων από την Ανατολική Ευρώπη, γεγονός που δυσκολεύει τους Γάλλους αγρότες.
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, η Γερμανία ακολουθεί μια αυστηρά εγωιστική πολιτική.
Σαμποτάρισε την Ένωση για τη Μεσόγειο, απέτρεψε τη συγχώνευση, που επιθυμούσαν οι Γάλλοι, μεταξύ της EADS και της βρετανικής αμυντικής βιομηχανίας.
Το 2011, εγκατέλειψε την πυρηνική ενέργεια, χωρίς να συμβουλευτεί τους Ευρωπαίους εταίρους της, χωρίς να λαμβάνει υπόψη, ότι αυτό αυξάνει τις εκπομπές CO2 ή ενοχλεί τις γαλλικές εταιρείες.
Το 2013, το Βερολίνο παρείχε μόνο χλευαστική υποστήριξη στην επιχείρησή μας στο Μάλι, μια επιχείρηση που εντούτοις ενίσχυσε την ευρωπαϊκή ασφάλεια, εμποδίζοντας την ίδρυση ενός τρομοκρατικού μικρό-Κράτους και επέτρεψε την επανάληψη των γερμανικών επενδύσεων στο Μάλι, ενώ το 2015, η Γερμανία δέχθηκε μονομερώς ένα εκατομμύριο μετανάστες.
Πάνω απ ‘όλα, εκμεταλλεύεται το ευρώ, το οποίο μας απαγορεύει να υποτιμήσουμε και να μειώσουμε το κόστος εργασίας μας.
Το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας είναι το υψηλότερο στον κόσμο (μεταξύ 7 και 9% του ΑΕΠ της κάθε χρόνο), το οποίο ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει κρίνει υπερβολικό και αποσταθεροποιητικό.
Αυτό το γιγαντιαίο πλεόνασμα αντισταθμίζεται από τα εμπορικά ελλείμματα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Για να διατηρήσει αυτό το πλεόνασμα, η Γερμανία διακρίνεται από τη φρενήρη αντίθεσή της σε οποιονδήποτε ευρωπαϊκό προστατευτισμό.
Παράδειγμα αποκαλυπτικό: Οι κινεζικοί ηλιακοί συλλέκτες επωφελούνται από μια πολιτική ντάμπινγκ από το κινεζικό κράτος, μαζικές δημόσιες επιδοτήσεις, που επιτρέπουν στις κινεζικές εταιρείες να πωλούν με ζημία και έτσι ασφυκτιούν τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό.
Μια γερμανική ΜΜΕ, η Solar World, είχε υποβάλει καταγγελία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία, για μία φορά, παραδέχτηκε, ότι οι κανόνες ανταγωνισμού δεν τηρούνται και έθεσε σε εφαρμογή προστατευτικά εμπόδια.
Από φόβο να δει τις εξαγωγές της να πλήττονται από αντίποινα από την Κίνα, η Γερμανία άσκησε πιέσεις και τελικά πέτυχε κατάργηση αυτής της προστασίας αντιντάμπινγκ, και αυτό ενάντια στα συμφέροντα όλων των άλλων Ευρωπαίων, ακόμη και γερμανικών φωτοβολταϊκών εταιρειών.
Στην ευρωπαϊκή ομάδα, η Γερμανία είναι τόσο ο καπετάνιος, όσο και ένας παίκτης, που αρέσκεται να σκοράρει ενάντια στην ομάδα του, όταν πρόκειται για το δικό του συμφέρον.
Αυτό κάνει με τη διάσωση του Erdogan.
Αλλά δεν φαίνεται όμως να βλέπει, ότι με αυτόν τον τρόπο θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια όλης της Ευρώπης.
Ο Τούρκος Πρόεδρος δεν είναι σε καμία περίπτωση το μουσουλμανικό ισοδύναμο των Γερμανών ή Ιταλών Χριστιανοδημοκρατών.
Στη Συρία, υποστήριξε, χρηματοδότησε και οπλίζει τους τζιχαντιστές, που τώρα στέλνει στη Λιβύη.
Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, υποστηρίζει τον κοινοτισμό.
Τον Οκτώβριο του 2015, πραγματοποίησε συνάντηση στο Στρασβούργο μπροστά σε 12.000 μέλη της τουρκικής κοινότητας, καλώντας τους Τούρκους που ζουν στην Ευρώπη να μην ενταχθούν στον πολιτισμό και τις αξίες της Δύσης.
Σήμερα, αναδιαμορφώνοντας την Αγία Σοφία ως τζαμί, παίζει ξεκάθαρα τη ρητορική της σύγκρουσης πολιτισμών.
Ο ιμάμης που οδηγούσε την προσευχή των εγκαινίων είχε στο χέρι του ένα σπαθί.
Ο Erdogan έχει ξεκινήσει μια νέο-οθωμανική πολιτική που είναι ταυτόχρονα ισλαμιστική, εθνικιστική και ιμπεριαλιστική, όπου οι επιτυχίες κύρους υποτίθεται, ότι αντισταθμίζουν την επιδείνωση της τουρκικής οικονομικής κατάστασης.
Για να εκτελέσει το πρόγραμμά του, εκμεταλλεύεται πλήρως τις δυτικές αδυναμίες: φόβο μπροστά στον μεταναστευτικό εκβιασμό, δειλή εγκατάλειψη των Κούρδων … Δεν έχουμε καταλάβει ακόμη, ότι ο Τούρκος Πρόεδρος σέβεται μόνο τη δύναμη.
Ο Βλαντιμίρ Πουτίν, στην περίπλοκη σχέση του με την Τουρκία, το έχει καταλάβει τέλεια.
Επομένως, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να λάβει ισχυρά μέτρα κατά της Τουρκίας: πλήρης υποστήριξη στην Ελλάδα (η οποία πρέπει να είναι αυτονόητη, δεδομένου ότι η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ), υποστήριξη στη γαλλική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο, αφαίρεση του ΡΚΚ από τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων, οικονομικές κυρώσεις για να βυθιστεί η τουρκική λίρα (η οποία είναι ήδη σε σοβαρή δυσκολία), όπως έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες για να αποκτήσουν, με επιτυχία, την απελευθέρωση του Πάστορα Brunson …
Εάν η Γερμανία αντιταχθεί σε τέτοιου είδους μέτρα, η Γαλλία θα πρέπει να λάβει υπόψη όλες τις συνέπειες και να καταγράψει το θάνατο του γάλλο-γερμανικού ζευγαριού.
Πηγή: «Le couple franco-allemand n’existe plus: le refus de Merkel de soutenir la Grèce et la France face à Erdogan le prouve»
ΠΗΓΗ tribune
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου