Η επιλογή του DefenceReview.gr να μείνει εκτός πολιτικών αντιπαραθέσεων και σκοπιμοτήτων, είναι πάγια. Και διαχρονική.
Οι πρόσφατες, εξαιρετικά ανησυχητικές από κάθε πλευρά εξελίξεις της κατακόρυφης αύξησης της τουρκικής προκλητικότητας στο Αιγαίο αποδεικνύουν για πολλοστή φορά ότι εφόσον η Ελλάδα εξακολουθεί να υιοθετεί και να εφαρμόζει πολιτική κατευνασμού έναντι της γείτονος, είναι τουλάχιστον υποχρεωμένη να είναι προετοιμασμένη για κάθε ενδεχόμενο.
Εναέριος ανεφοδιασμός F-16C της USAF από KC-135R κατά τις δοκιμές πιστοποίησης του JSM στις ΗΠΑ. Η ένταξη ιπτάμενων τάνκερ σε ελληνική υπηρεσία κρίνεται ζωτική για την αύξηση του χρόνου παραμονής των ελληνικών μαχητικών στον αέρα για σκοπούς κάλυψης και διεξαγωγής επιχειρήσεων στην νοτιοανατολική Μεσόγειο πρός υποστήριξη της Κύπρου κυρίως. Στην ικανότητα εκτέλεσης παρατεταμένων αεροπορικών επιχειρήσεων πάνω από τη θαλάσσια έκταση μεταξύ Κρήτης και Κύπρου, το DR έχει αναφερθεί διεξοδικά πρίν από αρκετά χρόνια (https://defencereview.gr/aeroporikes-epicheiriseis-stin-kypro-mporoyme-na-tin-prostatepsoyme/). Τα ιπτάμενα τάνκερ και ο εναέριος ανεφοδιασμός εξακολουθούν να λείπουν από τις ελληνικές επιχειρησιακές δυνατότητες, δεδομένου ότι μέχρι σήμερα δεν έχει καταστεί δυνατή η επαναφορά σε πλόιμη κατάσταση του συνόλου των ελληνικών C-130H/B. Oπότε και η ενδεχόμενη τροποποίηση κάποιων σε KC, μοιάζει μακρινή ΄ως προοπτική. Παραμένει ανύπαρκτη πρός το παρόν επίσης ώς προοπτική η αξιοποίηση αντιπλοϊκών πυραυλων νέας γενιάς όπως ο JSM στα ελληνικά Viper. Διατηρούμε ελπίδες ότι αυτό θα αλλα΄ξει, μετά την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Το γιατί είναι σημαντικά και τα δύο αυτά «συστατικά» για το μέλλον του Ελληνισμού, φαίνεται παρακάτω… (Φωτο: USAF)
Και οι πιθανότητες να έρθει αυτό το “ενδεχόμενο” όσο περνά ο καιρός και δεν υπάρχει αποφασιστική απάντηση στις τουρκικές προκλήσεις, πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο. Μένουμε άρα μόνο σε αυτό. Στο ότι η πρώτη και μεγάλη αλλαγή σε σχέση με το παρελθόν που πρέπει να επισημανθεί, είναι πώς η Τουρκία αποθρασύνεται και ανακοινώνει με κάθε ευκαιρία τους σχεδιασμούς της για τη “Γαλάζια Πατρίδα”, όχι μόνο με την ανοχή και την πλήρη ευθύνη των ΗΠΑ και των εταίρων μας σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αποθρασύνεται πλέον και με σημαντική ευθύνη της ελληνικής πλευράς. Η οποία φαίνεται να μην επιθυμεί να ασκήσει εθνική πολιτική σε ένα χώρο που την αφορά άμεσα και συνδέεται όχι μόνο με τη μακραίωνη ιστορία αλλά και με την μελλοντική επιβίωση του Ελληνισμού… Η Ελλάδα φαίνεται να αφήνει χώρο στην Τουρκία για τη “Γαλάζια πατρίδα” λοιπόν. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς αυτό που συμβαίνει καθημερινά στο Αιγαίο και μακάρι να διαψευστούμε πανηγυρικά.
Ειδικά στην περίπτωση των παραβάσεων στο FIR Αθηνών και των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου, η Ελλάδα είχε ανέκαθεν τη δυνατότητα να εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο, όπως και στην περίπτωση άλλωστε της επέκτασης χωρικών υδάτων και εναέριου χώρου στα 12 ναυτικά μίλια. Εδώ και δεκαετίες. Συνεχίζει να μην το πράττει, ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Αυτό που μένει επομένως και με δεδομένη αυτή τη στάση, είναι ότι η Ελλάδα οφείλει τουλάχιστον να είναι προετοιμασμένη για τα χειρότερα.
Στα πρόσφατα αφιερώματα μας στις δυνατότητες αέρος – αέρος και ναυτικής κρούσης της Πολεμικής Αεροπορίας, επισημάναμε με έμφαση και μέσω της παράθεσης χαρτών, το γιατί είναι ζωτικής σημασίας η αναβάθμιση, εντός εφικτών για τις ελληνικές δυνατότητες οικονομικών ορίων, μαχητικών αεροσκαφών, διαλειτουργικότητας και οπλοστασίου (https://defencereview.gr/hellenic-air-force-air-to-air-combat-the-real-operational-capabilities/). Μεταξύ άλλων η Ελλάδα οφείλει να διατηρεί σε πλήρη ετοιμότητα αερομεταφερόμενους αντιπλοϊκούς πυραύλους, τα μαχητικά – φορείς τους, τα πληρώματά τους και τους τεχνικούς όλων των ειδικοτήτων. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί αποτελεσματικός και πλήρης έλεγχος σε συνδυασμό με υπεροχή σε έναν τόσο ευρύ εναέριο και θαλάσσιο χώρο, όπως αυτοί που περιλαμβάνονται εντός των ορίων του FIR Αθηνών.
Φορτωση AGM-84 Harpoon σε Αυστραλιανό P-3 πρίν από αρκετά χρόνια. Το ίδιο όπλο είναι σημερα διαθέσιμο στα αυστραλιανά P-8A Poseidon. H Ελλάδα παρά την πάροδο τόσων δεκαετιών από την ένταξή του σε υπηρεσία, εξακολουθεί να μην το έχει στη διάθεσή της… Σήμερα, περισσότερο ίσως από οποτεδηποτε στο παρελθόν, τέτοιοι πύραυλοι είναι κρίσιμης σημασίας για τη κάλυψη του μεγάλου θαλάσσιου χώρου μεταξύ Κρ΄ήτης και Κύπρου. Που διεκδικείται ανοικτά από την Τουρκία μέσω του σχεδιασμού της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Αν όντως υπάρχει η βούληση να ματαιωθούν στην πράξη τα τουρκικά σχέδια που αφορούν τη “Γαλάζια Πατρίδα” αυτό σε συνδυασμό με τη ναυτική ισχύ και παρουσία, είναι τα κύρια συστατικά της επιβίωσης του Ελληνισμού. Τα περί “ενεργοποίησης της αντιαεροπορικής άμυνας” (https://defencereview.gr/epikoinoniako-aytogkol-apo-to-geetha-k/) ελάχιστα μπορούν να επηρεάσουν τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Είναι πλέον περισσότερο από ξεκάθαρο και εμφανές το γεγονός αυτό. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να υπεκφεύγουμε, ούτε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.
Περνάμε στο προκείμενο: Δυστυχώς τα μόνα αντιπλοϊκά αερομεταφερόμενα όπλα που είχε επι δύο σχεδόν δεκαετίες και θα έχει και στο μέλλον στη διάθεσή της η Ελλάδα, είναι οι γαλλικοί ΑΜ-39 Exocet. Απαντώντας σε σχόλιά σας, υπενθυμίζουμε ότι αυτός είναι και ο λόγος που δαπανώνται σήμερα περί τα 400 εκατομμύρια ευρώ (όχι ένα δίς…) για την επανενεργοποίηση των γαλλικών αερομεταφερόμενων όπλων της Πολεμικής Αεροπορίας. Αν αυτά τα χρήματα είχαν δαπανηθεί την περασμένη δεκαετία όπως έπρεπε κανονικά και όπως έγινε για τα αμερικανικά αερομεταφερόμενα όπλα μέσω FMS, δεν θα υπήρχε η ανάγκη να διατεθούν σήμερα…
Χρησιμοποιούμε δε τη λέξη “δυστυχώς” γιατί θεωρούμε ότι η Πολεμική Αεροπορία θα έπρεπε να έχει στο οπλοστάσιό της και πυραύλους AGM-84 Harpoon και στη δύναμή της ενταγμένες δύο τουλάχιστον Μοίρες εξοπλισμένες με F-16, που να έχουν και ρόλο ναυτικής κρούσης. Για λόγους που – επίσημα τουλάχιστον – ουδείς γνωρίζει, κάτι τέτοιο δεν έχει καταστεί δυνατό τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια. Περίοδο δηλαδή κατά την οποία το F-16 καθιερώθηκε ώς το πιο πολυάριθμο μαχητικό σε υπηρεσία στην Πολεμική Αεροπορία.
Αυτό, όπως έχει σημειωθεί και σε προγενέστερο αφιέρωμα, είχε ώς αποτέλεσμα το καλοκαίρι του 2020 η Ελλάδα και η Πολεμική Αεροπορία να βρεθούν απέναντι στον τουρκικό στόλο με αντιαρματικούς πυραύλους AGM-65G Maverick, με τις όποιες συνέπειες συνεπάγεται αυτή η διαμόρφωση σε περίπτωση εμπλοκής! Το γιατί συνέβει αυτό με τους ΑΜ-39 να έχουν τεθεί εκτός ενέργειας, έχει πολλές εξηγήσεις. Η πλέον στοιχειοθετημένη είναι ότι για την υποστήριξη των F-16 και των αμερικανικών πυραύλων και αερομεταφερόμενων όπλων, υπογράφονται και υλοποιούνται διακρατικές συμβάσεις μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, μέσω FMS.
H δανειοδότηση και χρηματοδότηση αυτών των συμβάσεων δεν περιλαμβάνονταν στις ετήσιες δαπάνες για την ελληνική άμυνα. Δεν θα πρέπει να ξεχνά κανείς ότι κατά την περίοδο των Μνημονίων οικονομικής εποπτείας και δημοσιονομικού ελέγχου, η Ελλάδα είχε αποδεχθεί περιορισμό των αμυντικών της δαπανών σε 500 μόλις εκατομμύρια ευρώ κατ΄ έτος. Ποσό που δεν κάλυπτε ούτε κατ΄΄ ελάχιστο τις συνολικές ετήσιες ανάγκες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων για τη συντήρηση και την υποστήριξη του υλικού τους.
Αρκετά παλιά φωτογραφία Mirage 2000EG με φορτίο δύο ΑΜ-39. Στο επόμενο -και τελευταίο- αφιέρωμα του DR στις αντιπλοϊκές επιχειρήσεις, θα αναφερθούμε στην αναβαθμιση που φέρνει ο συνδυασμός Rafale F3R και ΑΜ-39 Exocet Block 3 στις ελληνικές δυνατότητες. (Φωτο: ΠΑ)
Αυτό το νούμερο είχε αποδεχθεί και συνυπογράψει η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου το 2010, αποφασίζοντας να το ρισκάρει με την Τουρκία, παρά το γεγονός ότι επίσημα δεν παραδέχθηκε ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε φυσικά το είχε δηλώσει ανοικτά! Για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι συνεπώς, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε το ζήτημα αυτό, που από ότι φαίνεται απασχολεί πολλούς από τους αναγνώστες του DR αν κρίνουμε από τις αναρτήσεις στα σχόλια. Για τα γαλλικά μαχητικά Mirage 2000 και των δύο εκδόσεων και τα όπλα τους απαιτούνταν και απαιτούνται υπογραφές εμπορικών συμβάσεων.
Αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει η οικονομική δυνατότητα υποστήριξής τους καθόλη τη διάρκεια της περασμένης δεκαετίας. Αυτή τουλάχιστον είναι η επίσημη εκδοχή που οφείλουμε να υιοθετήσουμε και να σεβαστούμε. Άρα, αν στο οπλοστάσιο της Πολεμικής Αεροπορίας υπήρχαν αερομεταφερόμενοι Harpoon, θα μπορούσαν κάλλιστα να υποστηριχθούν μέσω συμβάσεων FMS, δεν θα υπήρχε αποκλειστική εξάρτηση της ελληνικής άμυνας από τα γαλλικά μαχητικά και τον ΑΜ-39 και δεν θα καταλήγαμε στη θλιβερή και μάλλον επικίνδυνη εικόνα των Maverick φορτωμένων στα F-16 Block 52+ της Σούδας, σε ετοιμότητα για αντιπλοϊκές επιχειρήσεις!
Από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς λοιπόν, η δεύτερη – εναλλακτική – εξοπλιστική πηγή είναι πάντοτε αναγκαία για διαφορετικούς λόγους. Η αμερικανική πηγή θα μας ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη όχι μόνο κατά την περασμένη δεκαετία των αυστηρών δημοσιονομικών περιορισμών, αλλά και σήμερα… Όπως αναλύθηκε όμως διεξοδικά σε προγενέστερο αφιέρωμα του DR (https://defencereview.gr/hellenic-air-force-tactical-air-support-for-maritime-operations-at-aegean-and-east-mediterranean-sea/), δυστυχώς (επαναλαμβάνουμε…) εξακολουθούμε να μην την έχουμε. Ούτε για τα F-16, ούτε για τα υπό εκσυγχρονισμό P-3B και βέβαια ούτε και για τα ελικόπτερα MH-60R (αντιπλοϊκοί πύραυλοι νέας γενιάς NSM).
Ως εκ τούτων θα γράφουμε συνεχώς και διαρκώς για την ανάγκη όλες οι παραπάνω πλατφόρμες να φέρουν σύγχρονα όπλα μεγάλων αποστάσεων είτε αφορούν ναυτική κρούση είτε χερσαία.
Αντιλαμβάνεται επομένως κανείς ότι τα περιθώρια στενεύουν ασφυκτικά για την ελληνική πλευρά. Αν χρειαστεί να αμυνθεί και να προασπίσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, δεν θα έχει τα όπλα να το πράξει και φυσικά σε αντίθεση με ότι συμβαίνει με την Ουκρανία, κανείς δεν θα σπεύσει να την βοηθήσει. Κάποτε το είχε παραδεχθεί και δηλώσει δημόσια και ο πρώην ΥΠΑΜ, Ε. Αποστολάκης…
Αντιλαμβάνεται επίσης κανείς ότι αν η σημερινή κατάσταση συνεχιστεί, χωρίς ουσιαστική ενίσχυση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε πυραυλικά συστήματα κυρίως (ισχύς πυρός με ακρίβεια σε μεγάλες αποστάσεις) και συστήματα ασφαλών επικοινωνιών (πληροφορία άμεση και αξιόπιστη χωρίς τον κίνδυνο να υποκλαπεί ή να παρεμβληθεί), η Ελλάδα θα βρεθεί αργά ή γρήγορα χωρίς λύσεις και χωρίς εναλλακτικές, οπότε εκ των πραγμάτων θα υποχρεωθεί σε παραχωρήσεις.
Στην επερχόμενη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα τις προσεχείς ημέρες (αρχές Μαίου), θα φανεί αν όντως υπάρχει ζήτημα απόκτησης ορισμένων έστω από τα Mirage 2000-9 από την Πολεμική Αεροπορία, σε ποιο χρόνο και με ποιο κόστος. Η δυνατότητα του εν λόγω μαχητικού να μεταφέρει μέχρι δύο ΑΜ-39 Exocet, θεωρούμε ότι είναι μεταξύ των εξαιρετικά σημαντικών χαρακτηριστικών του, μεταξύ πολλών άλλων, για την ελληνική άμυνα.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε η επίσκεψη αυτή να είναι αποδοτική για την ελληνική άμυνα και το ίδιο ευχόμαστε και για την επικείμενη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Έστω και τώρα υπάρχει η δυνατότητα παροχής αληθινών, χειροπιαστών, πραγματικά συμμαχικών ανταλλαγμάτων από την αμερικανική πλευρά προς την Ελλάδα. Που έχει υποστηρίξει σε πολύ μεγάλο βαθμό την εξυπηρέτηση των ζωτικών συμφερόντων της στην ευρύτερη ανατολική Μεσόγειο, οπότε αξίζει την αντιμετώπιση ενός αξιόπιστου και ειλικρινούς συμμάχου. Όχι ζητιάνου…
ΠΗΓΗ defencereview
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου