Οπωσδήποτε το πλήγμα στην ναυαρχίδα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας Μόσχα και η εν συνεχεία βύθισή του, καθώς ρυμουλκόταν στο ναύσταθμο της Σεβαστούπολης συνιστά ένα τεράστιο πλήγμα και στο γόητρο του ρωσικού ναυτικού, του ρωσικού στρατού, της ίδιας της Ρωσίας και του ηγέτη της. Είναι από αυτά τα κτυπήματα που επηρεάζουν αντιστοίχως την ψυχολογία των εμπολέμων. Στους μεν δημιουργούν αισθήματα απογοήτευσης στους δε αναπτερώνουν το ηθικό.
Του Σωτήρη Δημόπουλου
Δεν υπάρχει αμφιβολία βεβαίως ότι αν πράγματι το κτύπημα προήλθε από τους ουκρανικούς πυραύλους Neptune, υπόθεση που ενισχύεται από το γεγονός του βομβαρδισμού την περασμένη νύχτα
Θεωρώ απολύτως βέβαιο ότι οι Ουκρανοί δεν δρουν μόνοι τους, ότι έχουν τεράστια αρωγή και άμεση ανάμειξη στις στρατιωτικές ενέργειες από υπηρεσίες δυτικών δυνάμεων. Έχουν τεθεί όλες οι δυνατότητες και τα τεχνολογικά μέσα στην διάθεση των Ουκρανών. Αυτό τους επιτρέπει να έχουν μεγαλύτερη επιτυχία στις ενέργειές τους, και να αιφνιδιάζουν τη Ρωσία. Οπωσδήποτε αυτή η ανάμειξη δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί αυτή τη στιγμή, έχουμε και έναν ανελέητο πόλεμο προπαγάνδας και από τις δύο πλευρές, όμως είναι απίθανο να μην συμβαίνει. Δεν περιορίζεται η δυτική βοήθεια μόνον σε αποστολή στρατιωτικού υλικού.
Επιπλέον, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι επί 8 χρόνια δυτικές δυνάμεις εργάστηκαν συστηματικά με τον ουκρανικό στρατό, για την αντιμετώπιση της Ρωσίας. Η εικόνα της Ουκρανίας ως μιας φιλειρηνικής χώρας με αδύναμες ένοπλες δυνάμεις ήταν παραπλανητική. Πέρα από την μιλιταριστική κληρονομιά της Σοβιετικής Ένωσης, υπήρξε έντονη προετοιμασία από τη Δύση για αυτό το αποτέλεσμα.
Η αποτελεσματική ουκρανική αντίσταση δεν είναι μόνον αποτέλεσμα του ηθικού του λαού. Από μόνο του το ηθικό δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τρομερές πολεμικές μηχανές, που ειδικά με τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα εξοντώνουν μαζικά τον αντίπαλο. Αυτό το σημείο είναι πολύ σημαντικό να το κρατήσουμε. Ίσως, και η Μόσχα να είχε καταγράψει αυτήν την ενίσχυση του ουκρανικού στρατού, και θεώρησε ότι αν δεν κτυπούσε τώρα αύριο θα ήταν αργά.
Ένα στοιχείο ακόμη που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι η στρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, είχε δύο στόχους. Την κατάληψη των περιοχών που είχαν αποσχισθεί, του Λουγκάνσκι και του Ντονιέτσκ, όπου ήταν πολύ ισχυρή η στρατιωτική δύναμη των πολιτοφυλακών. Και όπου στην πραγματικότητα από το 2014 δεν σταμάτησαν οι μάχες. Κι αυτό είναι κάτι που ξεχνιέται. Γιατί εφόσον δεν υπήρχε η είδηση, δεν υπήρχε και το γεγονός. Το γεγονός όμως υπήρχε.
Ο δεύτερος στόχος ήταν εσωτερικός. Ο στρατός έπαιζε τον ρόλο της καταστολής της διαφοροποίησης στην ουκρανική κοινωνία. Αν η ρωσική κοινωνία είναι αυταρχική δεν σημαίνει ότι η ουκρανική ήταν δημοκρατική. Μπορεί κάποιος σήμερα ίσως να δικαιολογήσει μέσα από το πρίσμα του πολέμου την πολιτική της καταστολής, αλλά δεν μπορεί να την διαγράψει ή να την ωραιοποιήσει.
Η πορεία των επιχειρήσεων
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ένα κτύπημα με πυρηνικά όπλα. Ασφαλώς ο επικεφαλής της CIA έχει τους λόγους του που το αναφέρει ως απειλή, και ίσως βοηθά και τις ενέργειες των ΗΠΑ. Από την άλλη και ο Πούτιν θέλει να δείχνει ότι είναι ο απρόβλεπτος ηγέτης, που δεν έχει κόκκινες γραμμές. Πάντως οι σκανδιναβικές χώρες δεν είναι Ουκρανία. Η εισβολή στην Ουκρανία είχε ένα ιστορικό υπόβαθρο ως δικαιολογία. Και γι’ αυτό υποστηρίχθηκε από τη ρωσική κοινωνία.
Στο πεδίο των επιχειρήσεων προτεραιότητα, όπως καταλαβαίνουμε αυτή τη στιγμή, έχει η εξουδετέρωση των εστιών αντίστασης στην Μαριούπολη. Εκεί πραγματικά διεξάγονται τρομερές μάχες, δρόμο δρόμο, σπίτι σπίτι μέτρο μέτρο. Για τον λόγο αυτό βλέπουμε και τις καταστροφές που έχουν γίνει. Οι μονάδες των πολιτοφυλάκων του Ντονιέτσκ και αυτές των ειδικών επιχειρήσεων της Τσετσενίας, κατάφεραν να καταλάβουν το εργοστασιακό συγκρότημα μεταλλουργίας «Ιλίτς», ιδιοκτησίας του ολιγάρχη Αχμέτοφ, υποστηρικτή του Ζελένσκι. Παρά την διαβεβαίωση του Κιέβου ότι κατάφεραν να διαφύγουν οι πεζοναύτες της 36ης ταξιαρχίας υπάρχουν πλάνα που δείχνουν την αιχμαλωσία εκατοντάδων πεζοναυτών.
Τώρα το στοίχημα για τη Ρωσία είναι η κατάληψη του «Αζοφστάλ». Πρώτον, διότι είναι η τελευταία εστία ουκρανικής αντίστασης στην πόλη και χρειάζεται να επιδείξει μια σημαντική επιτυχία, όπως είναι η κατάληψη μιας μεγάλης πόλης και κομβικού λιμανιού. Μάλιστα διαβάζω ότι υπάρχει πρόταση να βάλουν τους αιχμαλώτους Ουκρανούς την 9η Μαΐου, ημέρα νίκης του σοβιετικού στρατού, να παρελάσουν στην Μαριούπολη.
Δεύτερον, θεωρώ ότι η Μόσχα περιμένει πως στο Αζοφστάλ θα πιάσει «λαβράκι». Στα υπόγεια του τεράστιου συγκροτήματος, όπως γράφεται, υπάρχουν αρκετοί όροφοι. Εκεί λοιπόν μαζί με τους χιλιάδες Ουκρανούς στρατιώτες, βρίσκονται και στρατιωτικοί από χώρες του ΝΑΤΟ. Αν όντως συμβαίνει αυτό τότε θα αποτελεί από ρωσικής πλευράς ένα εξαιρετικό χαρτί για να κατηγορήσει την δύση για άμεση ανάμειξη στον πόλεμο, αλλά και να κερδίσει πόντους στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Ίσως βεβαίως να χρησιμοποιήσει κάποιους για ανταλλαγές με αιχμαλώτους που έχει η ουκρανική πλευρά. 
Υπενθυμίζω ότι και η εμφάνιση του Μεντβετσούκ, του αρχηγού του τρίτου κόμματος της Ουκρανίας, με χειροπέδες, με τη κατηγορία της προδοσίας, είναι εξαιρετικά περίεργη γιατί να βγει αυτή τη στιγμή, με την επισήμανση του Ζελένσκι ότι ο κουμπάρος του Πούτιν και ολιγάρχης της Ουκρανίας πρώην προσωπάρχης του προέδρου Κούτσμα, διατίθεται προς ανταλλαγή με Ουκρανούς αιχμαλώτους. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο για αυτήν την υπόθεση είναι ότι η σύζυγος του Μεντβεντσούκ απηύθυνε έκκληση μέσω βίντεο προς τον Ζελένσκι και τον Ερντογάν για την απελευθέρωση του συζύγου της, και σε αυτό προς τον Ερντογάν φορά μαντήλα για να τον συγκινήσει.
Σε κάθε περίπτωση μετά την εκκαθάριση της Μαριούπολης νομίζω ότι θα συνεχιστεί η επίθεση σε άλλα μέτωπα. Το ποια θα είναι αυτά είναι άγνωστο. Προτεραιότητα πάντως έχουν οι περιοχές του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ, που δεν έχουν ακόμη καταληφθεί, ώστε να υλοποιηθεί ο αρχικός στόχος, για την ανεξαρτησία των δύο νομών στα διοικητικά τους όρια. Εκεί, ταυτόχρονα προσπαθεί να περικυκλώσει τον βασικό όγκο του ουκρανικού στρατού.
Υπάρχει βέβαια λίγο βορειότερα η πιθανή προσπάθεια για κατάληψη του Χαρκόβου, δεύτερης πόλης της Ουκρανίας, και νότια η κατάληψη της Οδησσού, τρίτης πόλης σε μέγεθος, εφόσον επιδιώξει να αποκλείσει την Ουκρανία από την θάλασσα και να ενωθεί με την Υπερδνειστερία. Μένει να δούμε τι θα συμβεί τελικώς. Γιατί αλλιώς είναι στον χάρτη και αλλιώς στο πεδίο.
Όπως επισημάναμε εξ αρχής, οι ΗΠΑ θέλουν ένα μακρύ πόλεμο φθοράς του Πούτιν. Όσο οι Ουκρανοί πολεμούν θα τους τροφοδοτούν με όπλα, με πληροφορίες, με ό,τι χρειάζεται για να αντέξουν. Θα προσπαθήσουν να μείνουν απέξω από την ίδια τη σύγκρουση. Και την ίδια ώρα θα προωθούν τους στόχους τους σε όλα τα επίπεδα, που ευνοεί το περιβάλλον που διαμορφώνεται.
Θέλουν τη δημιουργία νέων δεδομένων. Την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Ει δυνατόν του Κοσσόβου και της Βοσνίας. Θέλουν συγκεκριμένες παραχωρήσεις στρατιωτικές και οικονομικές από την Ε.Ε., και κυρίως από τις Γερμανία Γαλλία. Αλλά και νέες διευθετήσεις στην ανατολική Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή. Αν λήξει ο πόλεμος, αν υπάρξει κάποια συμφωνία, όλα ίσως κυλούν πιο αργά, πιο δύσκολα.
Όπως έχουμε ξαναπεί ότι η αποδοχή της ρωσικής κοινής γνώμης προς τον Πούτιν εξαρτάται αποκλειστικά από τις επιτυχίες του επί του πεδίου. Όχι από τις επιπτώσεις από τις οικονομικές κυρώσεις, όχι από τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Κι αυτό πλήττεται οπωσδήποτε από κτυπήματα όπως στην ρωσική ναυαρχίδα. Αλλά για να αλλάξει ριζικά άποψη ο ρωσικός λαός είναι πολύ δύσκολο, θα χρειαστεί μια συντριπτική ήττα επί του πεδίου. Για την ώρα η συντριπτική πλειοψηφία βλέπει στην Ουκρανία έναν δίκαιο πόλεμο. Εμείς στη Δύση δεν παρακολουθούμε για παράδειγμα τις δηλώσεις κατοίκων στις περιοχές που καταλαμβάνει ο ρωσικός στρατός που εκδηλώνονται κατά των Ουκρανών στρατιωτών, που τους κατηγορούν για εγκλήματα κατά του πληθυσμού.
Το μήνυμα ότι η Ρωσία δεν είναι τόσο ισχυρή όσο πιστευόταν επηρεάζει τη θέση της σε μια σειρά περιοχές. Και όχι τόσο σε αυτές που συνδέεται κυρίως με οικονομικούς δεσμούς, όπως η Κίνα και η Ινδία. Στο κάτω κάτω και αυτές δεν επιθυμούν την μονοκρατορία των ΗΠΑ. Έχουν συγκεκριμένες σταθερές. Εκεί που θα υπάρξει πρόβλημα είναι όπου η Ρωσία έχει επιρροή μέσω στρατιωτικής παρουσίας. Για παράδειγμα στη Μέση Ανατολή. Στη Συρία. Όπου μπορεί να αυξηθεί η αμφισβήτηση του Άσαντ από διάφορες πλευρές, ίσως και μέσω μιας αναζωπύρωσης του πολέμου δια αντιπροσώπων.
Ένα άλλο πεδίο είναι της κεντρικής Ασίας. Πρόσφατα είχαμε αναζωπύρωση στα σύνορα Τατζικιστάν Κιργιζίας. Εκεί οι εμπλεκόμενοι θεωρούν τη Ρωσία βασικό παράγοντα, και αυτή το εκμεταλλεύεται αναλόγως. Η οπισθοχώρησή της στην Ουκρανία, όμως, μπορεί να τις κάνει να στραφούν αλλού, στην Κίνα, ή στην Βρετανία, στην Τουρκία. Το ίδιο μπορεί να πούμε και για την Υπερκαυκασία. Είχαμε ήδη μια τέτοια δοκιμή, με την προέλαση των Αζέρων σε ύψωμα του Καραμπάχ, όπου βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ειρηνευτικών δυνάμεων της Ρωσίας. Ποιος λέει ότι δεν θα συνεχιστεί. Ότι δεν θα στραφούν οι εμπλεκόμενοι και αλλού. Όλα θα κριθούν από την πορεία του πολέμου.
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου