Τον Ιούλιο του 2012 η κυβέρνηση αποφάσισε να οργανώσει την εναρκτήρια τελετή για την κυπριακή προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Κούριο. Φαντασμαγορική τελετή, με διακεκριμένους προσκεκλημένους και πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Πίσω από τα φώτα, όμως, υπήρχε ένα έντονο παρασκήνιο, όταν οι Βρετανοί των στρατιωτικών βάσεων, που θεωρούν το Κούριο δικό τους έδαφος, δεν επέτρεπαν στην κυπριακή Αστυνομία να έχει την ευθύνη της ασφάλειας κατά την εκδήλωση. Κάποιοι εξέφραζαν ανησυχίες για το ότι οι Βρετανοί φροντίζουν με την κυβέρνηση να μην αμφισβητηθεί η κυριαρχία τους, και ο Δημήτρης Χριστόφιας τους απαντούσε: «Ναι στο Κούριο… Θα δωρίσουμε μέρος της χώρας μας στους Βρετανούς ή στους οποιουσδήποτε άλλους;» (2/5/2012).
Όταν, όμως, αργότερα έγινε σύσκεψη στη ΜΜΑΔ, για τα θέματα ασφάλειας και στην παρουσία του αρχηγού της κυπριακής Αστυνομίας, ο αρχηγός Αστυνομίας των Βάσεων Ντέιβιντ Κέλλυ, απαγόρευσε στα μέλη της κυπριακής Αστυνομίας, που θα ήταν εκεί να οπλοφορούν. «Είτε σας αρέσει είτε όχι, θα είσαστε εκεί ως πολίτες, όπως είμαι εγώ τώρα εδώ», τους είπε ως νέο-αποικιοκράτης προς υπηκόους. Παραμένει αναπάντητο έκτοτε το ερώτημα. Τελικά, δωρίσαμε μέρος της χώρας μας στους Βρετανούς ή στους οποιουσδήποτε άλλους;
Τώρα οργανώνουν στο Κούριο (2 Ιουνίου) εκδήλωση για «το πλατινένιο ιωβηλαίο της Αυτού Μεγαλειότητας Βασίλισσας Ελισάβετ Β’, η υπηρεσία της στο έθνος μας για πάνω από 70 χρόνια και η στενή στήριξη της στις Ένοπλες Δυνάμεις». Η υπηρεσία της προς το έθνος τους μπορεί να είναι λόγος εορτασμού, αλλά η υπηρεσία της προς τους Ελληνοκύπριους είναι λόγος πένθους. «Η βασίλισσά τους κατέστησε κάποιους Κύπριους μαυροφορεμένους γονείς και κάποια βρέφη και νήπια ορφανά και συζύγους να κλαίνε στους τάφους των δικών τους νεκρών τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό τους», όπως έγραψε ο Αριστείδης Παναγίδης, γιος του ήρωα της αγχόνης, Ανδρέα Παναγίδη.
«Ίσως, όταν διαβάζετε το γράμμα, εγώ να μην υπάρχω ανάμεσα στους ζωντανούς», έγραφε ο Ανδρέας Παναγίδης στο τελευταίο από τα ιστορικά του γράμματα προς τη σύζυγο και τα τρία ανήλικα παιδιά του, λίγο πριν οδηγηθεί στην αγχόνη, χαράματα της Παρασκευής 21/9/1956. «Λατρευτά μου παιδιά, σας αφήνω για πάντα, στην τόσο νεαρή μου ηλικία. Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Σας εύχομαι, αγαπημένα μου παιδιά, να γινείτε καλοί χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα το δρόμο της αρετής».
Για χάρη μιας μεγάλης ιδέας, δεν πεθαίνουμε πια οι νεοκύπριοι. Τουλάχιστον, ας τιμούσαμε τη μνήμη αυτών που πέθαναν. Θα το κάναμε αν έστω και σήμερα σταματούσαμε να ανεχόμαστε να χαρακτηρίζουν την ΕΟΚΑ τρομοκρατική οργάνωση, να ονομάζουν τον Αυξεντίου και τον Παλληκαρίδη τρομοκράτες κι εμείς να τους θεωρούμε συνεργάτες και φίλους. Θα τους τιμούσαμε αν απαιτούσαμε στο όνομα των δήθεν καλών μας σχέσεων να αποσύρουν τον χαρακτηρισμό.
Πολύ περισσότερο, αν απαιτούσαμε να απολογηθούν για τα εγκλήματά τους, τα βασανιστήρια, τους βιασμούς, τους απαγχονισμούς, κι ύστερα να συζητήσουμε τις καλές μας σχέσεις και να κάνουν εκδηλώσεις για τη βασίλισσα τους ως σκόπιμα να θέλουν να ξύνουν τις πληγές μας, που δεν έκλεισαν ποτέ. Να απαιτούσαμε μια συγνώμη από τη βασίλισσα τους, προς τους συγγενείς των αγωνιστών, που με την υπογραφή της τερμάτισε τη ζωή τους. Εννιά νέων παιδιών, όλοι τους 19 με 24 χρονών. Τους έστειλε στην αγχόνη επειδή ζητούσαν την ελευθερία της πατρίδας τους.
Μια συγνώμη, που έστειλε στην αγχόνη ένα παιδί 19 χρονών, έναν ποιητή, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, απλώς και μόνο επειδή μετέφερε ένα γρασαρισμένο και άσφαιρο μπρεν, αγνοώντας όλες τις εκκλήσεις να του χαρίσει τη ζωή. Εκκλήσεις από άλλους, όχι από τον Ευαγόρα, που τους είπε κατάμουτρα: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».
Τίποτα άλλο, να λέγαμε κι εμείς. Να δείχναμε λίγη αξιοπρέπεια. Αλλά, πού να τη βρούμε; Εδώ, ήρθε η ίδια αυτοπροσώπως στην Κύπρο το 1993 και το Δημοτικό Συμβούλιο Λευκωσίας, με δήμαρχο τον Λέλλο Δημητριάδη, την τίμησε παραδίδοντάς της το χρυσό κλειδί της πόλης.
Υ.Γ. Ούτε το «ύπατος αρμοστής» δεν αμφισβητήσαμε ποτέ, που μας άφησε κατάλοιπο η κοινοπολιτεία για να απολαμβάνει τους συμβολισμούς της η επάρατη αποικιοκρατία. Και ας σημαίνει «ο αρμοστής που έχει την εντολή να κυβερνήσει ξένη (υποτελή, εξαρτημένη) χώρα έχοντας όλες τις εξουσίες» (Μπαμπινιώτης).
ΠΗΓΗ philenews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου