Γιώργος Καλλινίκου
Δεν μπορεί Ευαγόρα, θα έφτασε κοντά σας το μαντάτο. Βούιξε ο πλανήτης. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά. Οι Κύπριοι την υβρίζουν και την διαβολοστέλνουν. Δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος όταν κάποιος πεθαίνει.
Όμως, πώς να συγκρατήσουν την οργή τους για τα βάσανα που πέρασε αυτός ο τόπος από τους συμπατριώτες της; Πώς να συγκρατήσουν το θυμό τους για την ιστορική απανθρωπιά που και η ίδια επέδειξε όταν δεν φρέναρε το διάταγμα απαγχονισμού εσένα και των Καραολή – Δημητρίου; Μάζεψε, λοιπόν, και τα άλλα παλληκάρια να την υποδεχτείτε!
Ξέρω. Εσείς δεν θα την υποδεχτείτε με ύβρεις. Ούτε με προπηλακισμούς. Ούτε καν με οργή, που θα ήταν δικαιολογημένη. Εσείς είστε από άλλη ποιότητα φτιαγμένοι. Εσείς κοιτάξατε τον ευτελή δήμιο στα μάτια χωρίς φόβο. Εσείς αντικρίσατε τον αποκρουστικό Χάρο με χαμόγελο. Εσείς ανεβήκατε στο τρομακτικό ικρίωμα περήφανοι γιατί θα πεθαίνατε για την πατρίδα σας. Μόνο άνθρωποι με τεράστια ψυχή μπορούν να συμπεριφερθούν με τέτοιο αξιοζήλευτο τρόπο.
Ξέρω Ευαγόρα. Βάζω στοίχημα και τη ζωή μου. Εσείς δεν την περιμένετε εκεί για να την εκδικηθείτε. Ούτε καν ένα απλό «γιατί» δεν θα την ρωτήσετε. Εσείς θα την ευχαριστήσετε. Επειδή σας πρόσφερε δυο μεγάλα, υπέροχα και πολύτιμα δώρα, που, δυστυχώς, εμείς δεν θα χαρούμε ποτέ. Γι’ αυτό και την κατευοδώνουμε με ύβρεις. Πρώτον, να πεθάνετε για την ελευθερία της πατρίδος σας. Αλήθεια, τι πιο σπουδαίο, τι πιο ανυπέρβλητο, τι πιο αξιοθαύμαστο μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος; Δεύτερον, να περάσετε για πάντα στο Πάνθεον των Αθανάτων και να κυκλοφορείτε εσαεί στο χρυσοποίκιλτο παλάτι της Ελευθερίας!
Η οργή των Κυπρίων, εμάς των απλών ανθρώπων, που δεν ευτυχήσαμε να διαθέτουμε τη δική σας τεράστια μεγαλοψυχία και την αδαμάντινη ποιότητα του χαρακτήρα σας, είναι δικαιολογημένη. Όσο και αν η Ελισάβετ ήταν μόνο 27 ετών τότε. Όσο και αν ενδεχομένως δεν διέθετε τα κότσια για να αρνηθεί να υπογράψει το διάταγμα της βρετανικής κυβέρνησης. Όσο και αν παρέμεινε ασυγκίνητη από την παγκόσμια κατακραυγή. Είχε την ευκαιρία αργότερα, σε δύο επισκέψεις στην Κύπρο (1961 και 1993) να ζητούσε έστω μια συγγνώμη. Παρέμεινε αμετανόητη μέχρι τέλος. Στο πρόσωπό της αντανακλάται η στυγερή, άδικη και απάνθρωπη πολιτική μιας καταρρεύσασας αυτοκρατορίας, γεμάτη με μελανές σελίδες.
Η οργή πολλών πηγάζει και από την ανόθευτη αγάπη προς εσάς. Εκφράζεται, εν μέρει, δίκην συνειδησιακών ενοχών. Βλέπετε, τόσες δεκαετίες μετά, δεν καταφέραμε ακόμη να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σας να καθαρίσουμε το δικό μας, να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σας να μπολιάσουμε το δικό μας! Αναζητούμε, απλώς, εξιλέωση, με οργισμένες επιθέσεις στους δήμιους σας!
Δεν χρειάζεται να κάνετε οτιδήποτε Ευαγόρα! Εδώ λένε ότι η Ελισάβετ θα πάει στην κόλαση. Προσωπικά πιστεύω ότι κόλαση και παράδεισος εδώ στη ζωή βρίσκεται. Όπως, όμως, και αν αποκαλείτε τον άλλο κόσμο, ένα είναι βέβαιο. Η Ελισάβετ θα βιώνει πλέον μια διαρκή τιμωρία: Να σας αντικρίζει κάθε μέρα! Θα βρει άραγε δύναμη να σας κοιτάξει στα μάτια; Αν δεν τολμήσει σημαίνει πως θα παραμείνει για πάντα σε κατάθλιψη, παρέα με τις τύψεις της. Αν τολμήσει, κυρίως από περισσό θράσος, θα δει για πρώτη φορά ξεκάθαρα τα στυγερά εγκλήματά της. Αναπόφευκτα, θα βιώνει για πάντα το φόβο!
Να σου πω, όμως Ευαγόρα, και μια άλλη οικτρή πραγματικότητα; Παρακολουθώ τις αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο. Απορώ αν πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο ο θάνατός της ή η δουλοπρέπεια η οποία κυριαρχεί ανά την υφήλιο. Οδύρονται όλοι για την απώλεια. Υποκλίνονται στη μοναρχία και το στέμμα. Λες και ο χρόνος σταμάτησε στον μεσαίωνα ή και ακόμη βαθύτερα. Μια εστεμμένη άνευ αξίας, ουσίας και αξιόλογου ρόλου. Που ζούσε στη χλιδή και στα μεγαλεία τα οποία πλήρωναν οι φορολογούμενοι πολίτες της χώρας της. Με δράση μιας βασιλικής οικογένειας, που με εξαίρεση τα χρόνια τα οποία ζούσε η Νταϊάνα, κυριαρχούσε στα σκανδαλοθηρικά έντυπα.
Τόσο μικροί είναι ακόμη οι άνθρωποι; Τόσο πολύ θαμπώνονται ακόμη από τα λαμπερά στέμματα και τα γυαλιστερά κοσμήματα; Τόσο πολλή είναι ακόμη η δουλοπρέπεια στην ανθρωπότητα εν έτει 2022; Τόσο φτωχά είναι ακόμη τα μυαλά; Τόσο αδύνατες οι ψυχές; Είναι και που εσύ, ο Γρηγόρης, ο Μάτσης φύγατε νωρίς. Είναι φανερό πως και στις άλλες χώρες έχουν εκλείψει οι τεράστιοι άνθρωποι… Εκείνοι που δεν σκύβουν τα κεφάλια. Εκείνοι που βλέπουν τον κάθε άνθρωπο ίσο. Εκείνοι που άφησαν για πάντα τις ψεύτικες γυαλιστερές φιγούρες μόνο στον κόσμο των παραμυθιών.
Ορθά και προφητικά έγραφε ο τεράστιος Μόντης: «Δε γίνουνται σήμερα αυτά τα πράγματα, Γρηγόρη/ Αυτά τα παράτησε ο κόσμος/ χιλιάδες χρόνια τώρα/ και τ᾽ αφυδάτωσε και τα ταρίχεψε/ και τα ᾽κανε παραμύθια/ για τ᾽ αναγνωστικά των παιδιών/ γιατί αρέσουν στα παιδιά οι Θερμοπύλες/ και τα «υπό σκιάν» και τα «μολών λαβέ»/ Δεν τα ᾽βαναν για να τα επαναλαμβάνουμε».
Για όλο τον πλανήτη το έγραφε τελικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου